Η Αλλοτρίωση του Μίλκο Λαζάροβ
Γράφει ο Ιάκωβος Γωγάκης
Φιλοσοφικός στοχασμός για μια μορφή ανθρώπινης ματαιοδοξίας που οδηγεί στην αλλοτρίωση πλαισιωμένος ταυτόχρονα με όλες τις γνωστές προβληματικές σχέσεις των μελών μιας οικογένειας που κρύβονται πολλές φορές κάτω από το χαλί. Ο Μίλκο Λαζάροβ αρχικά ακολουθεί τον ψυχολογικό σουρεαλισμό των Αρτούρο Ριπστάιν (Το Κάστρο της Αγνότητας) και Γιώργου Λάνθιμου (Κυνόδοντας) για να δώσει τελικά έναν διαφορετικό τόνο στο έργο πιο κοντά στο ρεαλιστικό σινεμά του Μάικ Λι και των βωβών αποξενωμένων χαρακτήρων του Αντρέι Ζβιάγκιντσεφ (Αποξένωση).
Εξαιρετική η εισαγωγή, με έναν άντρα να τραγουδάει acapella το παραδοσιακό «Το γιλεκάκι που φορείς». Βρισκόμαστε στην ελληνική επαρχία κάπου κοντά στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα. Ένα μελαγχολικό ζευγάρι απομονωμένο από τον έξω κόσμο δείχνει να έχει συνηθίσει τη βαρετή και καταδικασμένη ρουτίνα του. Κάτι τους λείπει και δεν είναι άλλο από ένα παιδί. Οι προσπάθειες τους δεν θα φέρουν κανένα αποτέλεσμα. Τότε αποφασίζουν να αγοράσουν παράνομα από την Βουλγαρία ένα νεογέννητο μωρό. Η τιμή καθορίζεται στις 11 χιλιάδες ευρώ. Για να περάσει από τα σύνορα διαμορφώνουν έναν ειδικό χώρο στο πορτμπαγκαζ του αυτοκινήτου καλυπτόμενο από μια δεξαμενή φυσικού αερίου. Η νύχτα είναι έντονη, δραματική και με πολλές ανατροπές. Το γιγαντιαίο ζήτημα της πώλησης βρεφών βρίσκεται σε πρώτο πλάνο αλλά σε δεύτερο και πιο σημαντικό είναι τα προβλήματα των ίδιων των σχέσεων που δεν επιλύονται ακόμη κι όταν εμφανίζεται στη ζωή τους ένα παιδί.
Το συγκεκριμένο ζευγάρι δεν έχει τίποτα που να τους ενώνει. Μεγάλη διαφορά ηλικίας, ένας ιδιότυπος ανδρικός φαλλοκρατισμός, καμία τρυφερότητα, σεξ από ανάγκη. Το παιδί είτε θα χρυσώσει το χάπι των δικών τους καταστροφικών επιλογών ή θα επιτείνει το ίδιο το πρόβλημα.
Ο Βούλγαρος σκηνοθέτης όσο περνάει η ώρα αυξάνει σταδιακά το κινηματογραφικό τέμπο αλλά θα επιμείνει μέχρι τέλους στα μακρόσυρτα μελαγχολικά πλάνα που αποτυπώνουν τη ζοφερή πραγματικότητα των κεντρικών του χαρακτήρων. Ο Χρήστος Στέργιογλου με την χαρισματική του φυσιογνωμία θα μπει πλήρως στην ιδιοσυγκρασία του ατόμου που βιώνει ψυχικά την απόλυτη ενοχή των δικών του επιλογών. Τα δευτερεύοντα πρόσωπα (η κατάκοιτη μητέρα του, η άβουλη σύντροφος, η μάνα του παιδιού) τοποθετούνται με έναν τρόπο τελετουργικό και αναπτύσσονται από τον σκηνοθέτη με τέτοιο τρόπο που να συνάδουν με την ατμόσφαιρα παρακμής του τοπίου αλλά και της ίδιας της ιστορίας.
Βραβείο καλύτερης βουλγάρικης ταινίας στο 17ο Φεστιβάλ Σόφιας (2013)
Βαθμολογία: 6/10
