Κριτική Ιάκωβος Γωγάκης
Το έργο
" Ο Δάσκαλος που Υποσχέθηκε τη Θάλασσα " εξιστορεί την ταραχώδη ιστορία της Ισπανίας, την περίοδο του εμφυλίου και της δικτατορίας
του Φράνκο, έχοντας ως βασικό ήρωα, το δάσκαλο Antonio Benaiges. Η αρχική
εντύπωση που αποκομίζουμε, είναι ότι η αφήγηση θα ακολουθήσει σταθερά το δρόμο
της εκπαιδευτικής διδασκαλίας, από τον
ανοιχτόμυαλο κα πρωτοπόρο για την εποχή του δάσκαλο προς τους μαθητές του, όπως
επί παραδείγματι είδαμε να συμβαίνει στην σύγχρονη γαλλική ταινία « Ανάμεσα
στους Τοίχους». Η αρχική μας εντύπωση σταδιακά μεταβάλλεται, όταν το
αφηγηματικό μοτίβο μεταφέρεται στις πολιτικές και κοινωνικές εντάσεις της
εποχής. Ο Αντόνιο, με τις καινοτόμες μεθόδους διδασκαλίας του και την
προοδευτική του στάση, δέχθηκε λυσσαλέα
επίθεση από το φασιστικό καθεστώς του
Φράνκο και δολοφονήθηκε, το 1936.
Η ταινία,
παράλληλα, καταπιάνεται και με μια
σύγχρονη ιστορία, μιας νεαρής κοπέλας, της Αριάδνα, που αναζητά τα λείψανα του παππού της,
ανακαλύπτοντας με την έρευνα της, πτυχές της ζωής του Αντόνιο. Μέσα από αυτήν
την αναζήτηση της, η ταινία της Πατρίσια
Φοντ, αποκαλύπτει χωρίς δραματουργικές και συγκινησιακές εξάρσεις,, πώς η
ελευθερία και τα ανθρώπινα δικαιώματα,
καταπνίγηκαν από τον πολιτικό ολοκληρωτισμό, ενώ παράλληλα αναδεικνύει
τη σημασία της δικαιοσύνης, της δημοκρατίας και της ελευθερίας, σε μια Ισπανία- όπως και στην Ελλάδα- όπου οι πληγές
του εμφυλίου , παραμένουν ανοιχτές.
Η διπλή
αφήγηση, σε δύο διαφορετικούς
χωροχρόνους (1936-2010) προσφέρει μεν,
μια πολυδιάστατη προσέγγιση, τονίζοντας το γεγονός ότι το παρελθόν
εξακολουθεί να στοιχειώνει και τις νεότερες γενιές, από την άλλη δε , οι
συνεχείς εναλλαγές μεταξύ παρελθόντος
και παρόντος, προκαλεί μια σύγχυση και
κάπως αποδυναμώνει τη ροή της αφήγησης. Επίσης, κάποιοι χαρακτήρες, παρουσιάζονται με στερεοτυπικό τρόπο, χωρίς
βαθιά ανάπτυξη.
Η ταινία
προβληματίζει και δημιουργεί - προς το φινάλε της και χωρίς να το επιδιώκει-
συναισθηματική φόρτιση. Παρά τα όποια μειονεκτήματα της, συμβάλλει στην
κατανόηση της ιστορικής περιόδου ,της ανάγκης για ιστορική μνήμη και τονίζει
την αξία της ελευθερίας.
Ο Δάσκαλος που Υποσχέθηκε τη Θάλασσα από την Πέμπτη 29/8 στους κινηματογράφους
Πολιτικά σκεπτόμενος ο Γερμανός σκηνοθέτης 
Με την ταινία “Υella” ασκήσατε έντονη κριτική στο καπιταλιστικό οικοδόμημα, και μερίδα του τύπου σας έβαλε τη σφραγίδα του αριστερού σκηνοθέτη. Τώρα στο “Barbara”, δεν φαίνεται να αποποιείστε τον αριστερό σας προσανατολισμό αλλά ξαφνιάζετε γιατί αφήνετε ξεκάθαρες αιχμές και για τον αντίθετο ιδεολογικό πόλο. Ποιο ήταν το κίνητρο που σας ώθησε να βγάλετε στην επιφάνεια τόσο έντονα τα κακώς κείμενα στην τότε κουμμουνιστική Γερμανία;
Στην τελευταία συγκλονιστική σκηνή το δίλημμα είναι ή μόνο έρωτας ή μόνο ελευθερία. Θα μπορούσε κανείς να κρίνει την απόφαση της ηρωίδας και ως μια απόφαση με πολιτικό περιεχόμενο; Συμφωνείτε με αυτό;
Επίκαιρη όσο ποτέ άλλοτε, η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του 31 ετών Αργεντινού κινηματογραφιστή 
Ο χώρος του Πανεπιστημίου λειτουργεί συμβολικά, μια και γίνεται το πεδίο της διαλεκτικής αντιπαράθεσης των νέων με τους μεγαλύτερους, του πάθους για τα ατόφια ιδανικά με την αντίληψη της διαπλοκής και του συμβιβασμού. Στον Ρόκε προσφέρονται τα πάντα, παρασύρεται, άλλα στο τέλος αντιλαμβάνεται ότι τον χρησιμοποιούν. Είναι δόλωμα, ένα πιόνι κάποιον ανθρώπων πεινασμένων για φήμη και εξουσία και, όταν το συνειδητοποίει, τότε “θεραπεύεται”. Αποσύρεται από την εκκολαπτόμενη πολιτική καριέρα του και, απογοητευμένος, επιστρέφει στην αστική του ζωή. Πράττει όπως χιλιάδες άλλοι νέοι.
Γρήγορο τέμπο, δεμένη αφήγηση, πάντα μέσα στο ιστορικό πλαίσιο των πολιτικών γεγονότων της Αργεντινής, ο φακός πάνω στο ίδιο το πρόσωπο και στις μεταμορφώσεις του, σ’ αυτό συμβάλει και ο εξαιρετικός πρωταγωνιστής 
Από τα μεγαλύτερα best sellers όλων των εποχών, το βιβλίο που γίνεται ταινία από τα χέρια του 
Δεν έχω διαβάσει το βιβλίο για να είμαι ειλικρινής, αλλά αυτό που είδα, δεν μπορεί να επιβεβαιώσει τις μεγάλες προσδοκίες των δημιουργών. Σε όλη της τη διάρκεια, η ταινία μένει κολλημένη σε μια αρχική εικόνα μόνιμης κραιπάλης. Η τελική αυτοσυνείδηση των ηρώων, δεν αντανακλά κάποια ουσιαστική μεταστροφή τους, ούτε μπορεί να ερμηνευτεί ως ράπισμα στα χαρακτηριστικά της ίδιας της Αμερικής, όπως προφανώς θα ήθελε.
Όσοι περάσαμε τον Μάιο από το περίπτερο της Αυστραλίας στο Φεστιβάλ Καννών, όπου και να γυρίζαμε το βλέμμα μας, ήταν αδύνατο να μην έπεφτε πάνω στις γιγαντοαφίσες και στα δελτία τύπου προώθησης της συγκεκριμένης ταινίας. Οι Αυστραλοί είναι γνωστό ότι δεν διανύουν την καλύτερη περίοδο της κινηματογραφικής τους ιστορίας, που ήταν σαφώς το ούτω καλούμενο Νέο Ρεύμα της δεκαετίας του 1970 (“Μίσος και Αίμα”, “
Ο Τζόνα ουδεμία σκοτούρα έχει στο κεφάλι του. Την ημέρα χαλαρώνει στο σπίτι με τους δύο συγκατοίκους του, και τα βράδια παίρνουν θέση τα γλέντια, τα πάρτι και οι γυναίκες που του γίνονται τρόπος ζωής. Δευτερόλεπτα πριν το σεξ με την τελευταία του κατάκτηση, την Μπέγκι, η καθημερινότητα του ανατρέπεται, όταν έντρομος ανακαλύπτει ένα εξόγκωμα στα γεννητικά του όργανα. Η ιατρική γνωμάτευση είναι αδυσώπητα σκληρή. Ο καρκίνος των όρχεων είναι πια γεγονός. Κρύος ιδρώτας θα τον περιλούσει, όταν θα αντιληφθεί πως μετά το χειρουργείο θα παραμείνει ουσιαστικά στείρος. Ακολουθεί ένα απίστευτο κρεσέντο παλιών και νέων γνωριμιών σε μια προσπάθεια να βρει μέσα σε τρεις εβδομάδες σύντροφο που θα του κάνει παιδί. Δεν πα’ να ψάχνει μέσα από το facebook; Δεν πα’ να κάνει τεμενάδες σε κάτι ώριμες λεσβίες και στις γυναίκες που τον περιβάλλουν; Καμιά δεν φαίνεται να ενδιαφέρεται, και καθώς ο χρόνος εξαντλείται το έργο θα πάρει μια αλλιώτικη τροπή, εστιάζοντας στις βαθύτερες ανθρώπινες ανάγκες που τίθενται πιο ψηλά από τον ατομι
Τα στούντιο του Χόλλιγουντ αν σνομπάρουν τον