ΦΟΙΒΟΣ ΔΕΛΗΒΟΡΙΑΣ
Ένα απρόοπτο συμβάν και η ακύρωση της μίας από τις τρεις συναυλίες στη μουσική σκηνή Εναλλάξ στη Λευκωσία δε στάθηκε ικανό να πτοήσει τον αγαπητό τραγουδοποιό για να μας μιλήσει από τον « Αόρατο Άνθρωπο» μέχρι την Αθήνα και τον έρωτα.
Συνέντευξη στην Εφημερίδα Αλήθεια Κύπρου
στον Ιάκωβο Γωγάκη
Ο « Αόρατος Άνθρωπος» χαρακτηρίστηκε και από σένα και από όσους σε παρακολουθούν χρόνια, ως ένας δίσκος με εντελώς διαφορετικά χαρακτηριστικά από τις προηγούμενες δισκογραφίες σου. Κάποιοι έσπευσαν απο τις πρώτες μέρες να δείξουν την προτίμησή τους σε τραγούδια του παρελθόντος και κάποιοι άλλοι να την χαρακτηρίσουν ως την πιο ώριμη δουλειά σου.
Πως προέκυψε αυτή η ανάγκη σου να ξεφύγεις με άλλον ήχο και με άλλους συνεργάτες
Όταν έγραφα τα τραγούδια για τους προηγούμενος δίσκους, για τον « Χάλια», τον» Καθρέφτη και τον « Έξω», είχα ακόμα , μια φρεσκάδα, μέσα από ένα άγνωστο μου συναίσθημα και μια άγνωστη τεχνοτροπία, που σιγά σιγά την έκανα δική μου. Δηλαδή ήθελα να είναι τραγούδια
« κινηματογραφικά», σαν ταινίες μικρού μήκους, και με δράση σαν μικρά διηγήματα. Από ένα σημείο και μετά αισθάνθηκα πως το είχα παρακάνει με αυτό, είχα την ανάγκη να δοκιμάσω κάτι που δεν ξέρω, σε κάτι που δεν είμαι ασφαλής. Ήθελα να ξεκινήσω πρώτα από την μουσική. Αυτή να λέει την ιστορία με έναν τρόπο κινηματογραφικό, και μετά τα λόγια να ακολουθούν. Αυτό έγινε τελικά, και κάπως έτσι προέκυψε ο « Αόρατος Άνθρωπος»
Ενώ ανέκαθεν έγραφες κομμάτια βασισμένα στη ζωή σου, για τον πατέρα και τη μητέρα σου για μια σχέση από το παρελθόν, στον τελευταίο σου δίσκο αισθάνεται κανείς πως ο Φοίβος Δεληβοριάς θέλει να μιλήσει για κάτι πολύ δικό του, πολύ προσωπικό.
Όλα όσα αναφέρα πριν για νέα ακούσματα στον ήχο και την μουσική, σίγουρα είναι αποτέλεσμα της ανάγκης μου να ξεφύγω από την ασφάλεια μου, αλλά έπαιξε σημαντικό ρόλο και ένας χωρισμός. Εκείνη την εποχή το να γράφω τραγούδια για τους άλλους δε μου έλεγε κάτι, γιατί ζούσα μια δική μου ιστορία, ήθελα να θεραπευτώ από αυτό που περνούσα και ο δίσκος αυτός καλύπτει τις δικές μου ανάγκες. Όλα τα τραγούδια μιλάνε για ένα πρόσωπο που δεν είναι εκεί.
Τι είναι για σένα ένας « Αόρατος Άνθρωπος »
Είναι αυτός που κοιτάζει τους άλλους χωρίς να τον κοιτάνε αυτοί. Αυτός δηλαδή που ενώ οι άλλοι ζουν με βάση τα τικ της καθημερινότητας τους, και ζουν ανυποψίαστοι στη μοναξιά τους, αυτός μπορεί να τους δει. Μπορεί να δει την κρυφή τους αλήθεια.
Απ’ την άλλη αόρατοι έχουμε γίνει όλοι μας πια, μέσα από το ίντερνετ, είμαστε όλοι δικτυωμένοι, και υπάρχουν ένα σωρό αόρατα μάτια που μας κοιτάζουν, όπως και εμείς αόρατα κοιτάζουμε τους γύρω μας
Αναφέρθηκες στο ίντερνετ. Έγραψες ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο πρόσφατα με αφορμή την ταινία Social Network που αναφέρεται στη ζωή του ιδρυτή του facebook. Είναι αθώα τα δίκτυα κοινωνικής δικτύωσης?
Δεν τα συμπαθώ για πολλούς λόγους. Έχουν ενδυναμώσει δύο πολύ αρνητικά στοιχεία του ανθρώπου. Το ένα είναι η κολακεία, δηλαδή αν είσαι «φίλος» στο twitter ή στο facebook και σε παρακολουθούν εκατοντάδες άτομα παύει και η έννοια της κριτικής και η έννοια της ειλικρίνειας. Δεν μπορείς να τους μιλήσεις με την ίδια ευθύτητα. Το άλλο είναι ότι υπάρχει ένας υφέρπον φασισμός όπου ο καθένας είναι ελεύθερος μέσα στην ανωνυμία. Δηλαδή ένας τύπος μπορεί να μιλήσει άσχημα απέναντι στον άλλο, χυδαία και να μην μπορείς να κάνεις αληθινό διάλογο.
Αλλά αυτή η ιστορία με το ίντερνετ έχει και θετικά. Μου άνοιξε και πάρα πολύ τους ορίζοντες. Παλιά μαθαίναμε πως βγήκε κάτι καινούργιο αλλά δεν μπορούσαμε να το βρούμε στα δισκάδικα. Με το youtube βλέπεις πως έπαιζε μια μπάντα λίγες μέρες ή ώρες πιο πριν. Η όλη κατάσταση με το ίντερνετ έχει βοηθήσει γενικότερα την αισθητική της εναλλακτικής μουσικής σκηνής στην Ελλάδα, και των νέων παιδιών που τώρα αποφασίζουν να ασχοληθούν πρώτη φορά.
Πριν μερικά χρόνια είχες πει πως υπάρχουν πολλοί λόγοι για να συνεχίσεις να γράφεις. Για την οικογένεια σου, για τους ανθρώπους γύρω σου. Μετά από 7 δίσκους εξακολουθούν να υπάρχουν αυτά τα ερεθίσματα?
Ναι κάθε φορά που τελειώνουν τα 12 τραγούδια ενός δίσκου, βρίσκω ότι κάτι άφησα πίσω για ένα γεγονός, για μια παράσταση, ή για ένα πρόσωπο. Πιστεύω πως είναι ανεξάντλητη η επικαιρότητα και το παρόν αλλά και οι μικρολεπτομέρειες της ζωής
Μεγάλωσες Καλλιθέα, μετακόμισες στο Κολωνάκι, ζεις τα τελευταία χρόνια στο Παγκράτι. Μένεις δηλαδή « πιστός» κάτοικος του κέντρου.
Πιστεύεις πως αυτή η μορφή που έχει πάρει η πόλη της αξίζει?
Οι πολιτικές έφεραν αυτό το αποτέλεσμα. Δεν ήρθε ξαφνικά από μόνο του. Αν ανήκεις στους ανθρώπους που έβλεπαν την πόλη τους με αγάπη, με ρομαντισμό, με ένα δημιουργικό πείσμα, ντρέπεσαι να βλέπεις το καταθλιπτικό, το αλληλοσπαραχτικό. Ήδη από την πτώση της Δικτατορίας, δεν ενδιαφέρθηκε κανείς να κάνει μια καλύτερη πόλη, καλύτερους πολίτες, μια γρήγορη αρπαχτεί γινότανε.
Όταν είπε ο Πάγκαλος το « Μαζί τα φάγαμε » εσένα σε βρήκε σύμφωνο. Βλέπεις αυτό το ξεσάλωμα να έχει τελειώσει? Θα υιοθετούσες αυτό που λέγεται πως η Ελλάδα περνάει σε μια μετά-μεταπολιτευτική περίοδο?
Δεν συμφωνώ με τον τρόπο που το έθεσε ο Πάγκαλος, το θεωρώ πολύ κυνικό, αυτοί που κυβερνάνε για χρόνια να λένε αυτό το πράγμα. Είναι ντροπή. Οι πολιτικοί έχουν πολύ μεγαλύτερη ευθύνη. Από την άλλη είμαστε και εμείς «ψάρι» αθώοι πολίτες? πόσοι αντιστάθηκαν στο χρηματιστήριο, πόσοι δεν μεγαλώνουν τα παιδιά τους ακριβώς με την λογική να πάνε να βρουν έναν γνωστό για να βολευτούν. Υπάρχει μια υποκρισία την οποία και ο κόσμος την ακολουθεί, αλλά σίγουρα δεν μπορεί να φταίει ένας που του μαθαίνανε να ζει έτσι.
Αυτό που βλέπω ότι μπορεί να διορθώσει τα πράγματα είναι η ατομική ευθύνη, να πάρει ο καθένας την ευθύνη των πράξεων του και να μην τη φορτώνει στον άλλο.
Πως κρίνεις τη στάση των ανθρώπων του πνεύματος και του πολιτισμού στις εξελίξεις?
Έπαιρναν ένα σίγουρο θέμα, το οποίο δεν ενοχλούσε κανέναν μάζευαν και 400 υπογραφές, έκαναν και μια συναυλία στο Ολυμπιακό Στάδιο. Ήταν και αυτοί μέρος του συστήματος και τώρα έχουν λουφάξει.
Έχει λουφάξει και η αριστερά?
Η αριστερά έχει παίξει και ρόλο μέσα σε όλο αυτό το πράγμα, ήταν και πολύ υποκριτική. Ένα απλό παράδειγμα, οι καταλήψεις στα πανεπιστήμια στα οποία έχει ενεργό ρόλο η αριστερά, τις παρακινεί για να εκβιάσει εξελίξεις. Έχει φέρει κάποιο αποτέλεσμα? Δεν έχει αλλάξει το πανεπιστήμιο, όλοι πληρώνουν ένα σωρό λεφτά στα φροντιστήρια και στο εξωτερικό που στέλνουν τα παιδιά τους, και μέσα στα πανεπιστήμια παραμένει ένα κράτος εν κράτη των «αριστερών». Είναι πολύ κυνικές αυτές οι δυνάμεις.
Πολλοί σπρώχνουν τα νέα παιδιά να φύγουν από την Ελλάδα. Εσύ τι θα τους συμβούλευες?
Έχει μια λογική αυτό. Αν ήμουνα εγώ τώρα 15 ετών, και ήθελα να ασχοληθώ με την μουσική, με αυτές τις συνθήκες δεν ξέρω αν θα μπορούσα ή αν είχα την δυνατότητα να την κάνω στην Ελλάδα. Εκεί( στην Ελλάδα) δε σε βοηθάνε ούτε οι πνευματικοί άνθρωποι, ούτε τα πολιτικά συστήματα. Υπάρχουν δύο δρόμοι ή ο πιο επαναστατικός ο οποίος ωριμάζει και γίνεται με τα χρόνια, δεν γίνεται γιατί το λέει ένας κομματικός σχηματισμός ή ο δρόμος που ανέφερα πριν και πιστεύω αυτόν της ατομικής ευθύνης. Είναι τα πράγματα άθλια, θα κάνω καλύτερα τη δουλειά μου.
Έχεις βρει τον « προορισμό » σου?
΄
(χαμόγελο) Δεν είμαι σίγουρος για αυτό. Άλλες φορές με αγγίζουν πνευματικά και μεταφυσικά ζητήματα και χάνομαι, άλλες το κοινωνικό είναι αυτό που βράζει μέσα μου και θέλω να βρίσκομαι εκεί που γίνεται ένα γεγονός το οποίο με ευαισθητοποιεί. Το ερωτικό, η εμμονή να προβάλλουμε το σεξουαλικό, η απελπισία του έρωτα, δεν είναι ένα και δύο είναι πολλά ζητήματα που πάντα με ενδιέφεραν.
Στη Κύπρο έρχεσαι σχετικά συχνά. Εκτός από τις συναυλίες είχες το χρόνο να την επισκεφτείς. ποια γνώμη έχεις σχηματίσει.
Κοίτα, είναι μια παράξενη κοινωνία η Κύπρος στην οποία συναντάς από πολύ συντηρητικά στοιχειά, που τα βλέπω σε διάφορα μουσικά σχήματα να ανακυκλώνουν μια μουσική του 80 ή του 90. Και διερωτώμαι. Δεν θέλουν να αλλάξουν να προτείνουν μια άλλη πλευρά? Απ την άλλη τα ίδια τα πρόσωπα έχουν μια σπίθα και μια ευφυΐα που σε εκπλήσσει. Η Κύπρος είναι σταυροδρόμι. Βλέπεις τα σούπερ μοντέρνα κτίρια που στην Αθήνα δεν υπάρχουν, αλλά και μια ανατολή μια ραθυμία έναν παλιό ελληνικού Πολιτισμό που έχει εξαφανιστεί και αυτός από την Αθήνα. Είναι ένα πολύ μοναδικό μέρος, με ενδιαφέρει η Κύπρος γιατί μεγαλώνει διαφορετικά από τον υπόλοιπο Ελληνισμό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου