Σάββατο 17 Μαρτίου 2012

Μια ταινία για την Κύπρο. Fish n’ Chips του Ηλία Δημητρίου

 Fish n’ Chips του Ηλία Δημητρίου

 

 Post image for Πρώτη κριτική στο Fish n’ Chips του Ηλία Δημητρίου

 

 

Τόσο διαφορετική, τόσο ανθρώπινη, σύγχρονη και ρεαλιστική ίσως η πιο ενδιαφέρουσα ταινία που αφορά την Κύπρο.

Παρουσίαση και κριτική από το Φεστιβάλ της Αθήνας « Νύχτες Πρεμιέρας»
Του Ιάκωβου Γωγάκη
Fish n’ Chips
Με τους: Μάριο Ιωάννου, Άλκηστι Παυλίδου, Διομήδη Κουφτερό,  Μάρλεν Καμίνσκι, Αν Μαρί Ο Σάλιβαν, Μαργαρίτα Ζαχαρίου

Η καθημερινότητα και η ρουτίνα για τον κυπριακής καταγωγής Άντι [Μάριο Ιωάννου], που ζει στο Λονδίνο, ανατρέπεται, όταν η μητέρα του [Άλκηστις Παυλίδου] επιβαρημένη και από Αλτσχάιμερ, εκφράζει την επιθυμία να επιστρέψει πίσω στην πατρίδα.
Η απόφασή του για ολιγοήμερες διακοπές στην Λάρνακα, βρίσκει αντίθετο τον Τουρκοκύπριο ιδιοκτήτη του εστιατορίου όπου εργάζεται. Ο Άντι απολύεται και μαζί με την μητέρα, την Γερμανίδα σύντροφό του [Μάρλεν Καμίνσκι]  και την κόρη της [Αν Μαρί Ο Σάλιβαν], αποφασίζουν να κάνουν το ταξίδι προς την Κύπρο.
Η πραγματική εικόνα των ανθρώπων αλλά και  του ίδιου του τόπου, αρχίζουν να διαφαίνονται κατά την διαμονή τους στο σπίτι του αδελφού του [Διομήδης Κουφτερός] και της συζύγου του [Μαργαρίτα Ζαχαρίου], αλλά και την στιγμή που θα αποφασίσει να ανοίξει ένα μαγαζί « Fish n’ Chips».
Μερικές μέρες είναι αρκετές για να συνειδητοποιήσει ο βασικός πρωταγωνιστής και η οικογένειά του πως η Κύπρος δεν είναι αυτό που είχαν στο μυαλό τους.
Η γραφικότητα του Άντι κρύβει μια ανθρωπιά που δεν μπορεί να την αντιληφθεί ο παραζαλισμένος από την  φαινομενική καλοζωία Κύπριος,  ο οποίος παρουσιάζεται στην ταινία να πορεύεται χωρίς στόχους, να επενδύει στο επιφανειακό, να κρύβει κόμπλεξ, ιδεοληψίες, να βρίσκει διέξοδο στα ναρκωτικά, να ζει μέσα στο απόλυτο κενό.

Ο Ηλίας Δημητρίου άργησε να κάνει την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του, αλλά τώρα σίγουρα δικαιώνει όσους για χρόνια τον προέτρεπαν να το τολμήσει.
Ο σκηνοθέτης με πινελιές γλυκόπικρου χιούμορ, ενίοτε και σαρκασμού,  ακολουθεί μια παράλληλη πορεία με το « Soul Kitchen» του Φατίχ Ακίν για τα όνειρα και τις ψευδαισθήσεις μιας χώρας εξιδανικευμένης για όσους είναι μακριά, άλλα και αδυσώπητα σκληρής όταν την ζήσεις από κοντά. Για τον Δημητρίου ο πρόσφυγάς και ο μετανάστης χρειάζεται να πολεμήσει ακόμα και μέσα στην ίδια του την πατρίδα την ρετσινιά του «ξένου», του «άλλου», του «διαφορετικού».
Το τέλος του έργου με την αποκάλυψη μιας  κρυφής «αμαρτίας» της μητέρας, εκεί δίνεται και μια άλλη διάσταση με πολιτικό και ανθρώπινο περιεχόμενο, όταν στο πρόσωπο ενός Τουρκοκύπριου δεν βρίσκεται ο εχθρός και η θρησκεία του.
Τόσο διαφορετική, τόσο ανθρώπινη, σύγχρονη και ρεαλιστική, ίσως η πιο ενδιαφέρουσα ταινία που αφορά την Κύπρο.
fish2

ΧΡΥΣΟ ΛΙΟΝΤΑΡΙ " ΦΑΟΥΣΤ" ΤΟΥ ΣΟΚΟΥΡΟΦ.

Venice 68 - Βραβεία: Διάκριση για τον Λάνθιμο

11 Σεπτεμβρίου 2011 | SevenArt.gr



Του ανταποκριτή μας στη Βενετία
Ιάκωβου Γωγάκη

Οι φήμες επιβεβαιώθηκαν και ο “Faust” του Αλεξάντερ Σοκούροφ κέρδισε το Χρυσό Λιοντάρι Καλύτερης Ταινίας στο 68ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας.
Ένας σπουδαίος δημιουργός που διαθέτει μια εντυπωσιακή εικαστική γλώσσα σε όλα του τα έργα, με την ταινία του “Μητέρα και γιος” να συγκαταλέγεται ανάμεσα στις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών, βρέθηκε στη Βενετία με το πολυδάπανο έργο  του “Faust”, κλείνοντας ταυτόχρονα τον κύκλο ταινιών “Η Φύση της Εξουσίας”.
Η ταινία, κατά γενική ομολογία, δεν ενθουσίασε ούτε το κοινό αλλά ούτε και εμάς τους δημοσιογράφους, όμως δεν αποδοκιμάστηκε η απόφαση της κριτικής επιτροπής όπως συνέβη πέρυσι με το “Somewhere" της Σοφία Κόπολα. Με αυτό τον τρόπο αναγνωρίστηκε όμως η αξία του Ρώσου σκηνοθέτη. Άλλωστε, ο Σοκούροφ αντιμετώπισε πολλές οικονομικές δυσκολίες για να ολοκληρώσει το έργο αυτό, αφού για καιρό το Ρωσικό Κέντρο Κινηματογράφου αρνιόταν να χρηματοδοτήσει την ταινία. Ο Σοκούροφ παρέλαβε το μεγάλο βραβείο απο τον Πρόεδρο της κριτικής επιτροπής Ντάρεν Αρονόφσκι.
Αντιθέτως, μείναμε με ανοιχτό το στόμα στο άκουσμα του δεύτερου μεγάλου βραβείου του φεστιβάλ, το Αργυρό Λιοντάρι, μιας και δόθηκε στο κινέζικο secret movie του διαγωνιστικού (“Ren Shan Ren Hai“), με τους δημοσιογράφους να μην κρυβουν την απογοήτευσή τους.
Ο Γιώργος Λάνθιμος με τις αμφιλεγόμενες “Άλπεις” του, κέρδισε το Βραβείο Σεναρίου. Κατά την απονομή, ευχαρίστησε τον διευθυντή του Φεστιβάλ Μάρκο Μύλερ για την εμπιστοσύνη που του έδειξε, κάτι που δεν έπραξε το Φεστιβάλ των Καννών στην πρόσφατη διοργάνωση του.
Κατά τα λοιπά, επιβεβαιωθήκαμε για την εκπληκτική ερμηνεία του Μάικλ Φασμπέντερ στην ταινία “Shame” του Στιβ ΜακΚουίν, μιας και παρέλαβε το βραβείο ανδρικού ρόλου, όπως επίσης και για την προερχόμενη απο το Χονγκ Κονγκ Ντίνι Γιπ, για τη συγκινητικη ερμηνεία της στην ταινία της Αν ΧούιΜια Απλή Ζωή”.
Άξιζε και εντέλει το πήρε το βραβείο η Άντρεα Άρνολντ, για τη φωτογραφία της ταινίας “Ανεμοδαρμένα Ύψη”, ενώ το Βραβείο της Επιτροπής δόθηκε στο ιταλικό “Terraferma”, για το οποίο γράψαμε εκτενώς σε προηγούμενες ανταποκρίσεις μας. Το Βραβείο Μαρτσέλο Μαστρογιάνι δόθηκε στον σημαντικό Ιάπωνα σκηνοθέτη Σίον Σόνο για το “Himizu”, ένα έργο βίαιο και συνάμα ανθρώπινο για τη σύγχρονη Ιαπωνία.
 
Αναλυτικά τα βραβεία:
Χρυσός Λέων Καλύτερης Ταινίας
Faust, του Αλεξάντερ Σοκούροφ (Ρωσία)
Αργυρός Λέων Σκηνοθεσίας
Σανγκγιούν Κάι για την ταινία Ren Shan Ren Hai (People Mountain People Sea) (Κίνα - Χονγκ Κονγκ)
Ειδικό Βραβείο της Επιτροπής
Terraferma του Εμανουέλε Κριαλέζε (Ιταλία)
Coppa Volpi Ανδρικής Ερμηνείας
Μάικλ Φασμπέντερ για την ερμηνεία του στο Shame του Στιβ ΜακΚουίν (Ηνωμένο Βασίλειο)
Coppa Volpi for Γυναικείας Ερμηνείας
Ντίνι Γιπ για την ερμηνεία της στο Tao jie (A Simple Life) της Αν Χούι (Κίνα - Χονγκ Κονγκ)
Βραβείο Marcello Mastroianni Πρωτοεμφανιζόμενου Ηθοποιού
Σότα Σομετάνι και Φούμι Νικάιντο για την ερμηνεία τους στο Himizu του Σίον Σόνο (Ιαπωνία)
Βραβείο Φωτογραφίας
Ρόμπι Ράιαν για την ταινία Ανεμοδαρμένα Ύψη της Άντρεα Άρνολντ (Ηνωμένο Βασίλειο)
Βραβείο Σεναρίου
Γιώργος Λάνθιμος και Ευθύμης Φιλίππου για την ταινία Άλπεις (Alps) του Γιώργου Λάνθιμου (Ελλάδα)
Βραβείο “Luigi De Laurentiis”
Là-bas του Γκίντο Λομπάρντι (Ιταλία) - Διεθνής Εβδομάδα Κριτικής

Σχόλιο
Παρακολουθώντας για χρόνια τη διαδικασία των μεγάλων κινηματογραφικών φεστιβάλ, αισθάνομαι συχνά απογοητευμένος με τον τρόπο που οι ιθύνοντες των διοργανώσεων αυτών δίνουν τα βραβεία. Πολλές φορές, η απονομή ενός βραβείου εμπεριέχει σκοπιμότητες, ώστε να διατηρούνται περίεργες ισορροπίες. Δεν είναι τυχαίο, για παράδειγμα, πώς στο φετινό Φεστιβάλ Βενετίας καμία ταινία προερχόμενη απο την αγγλοσαξονική σχολή κινηματογράφου δεν πήρε κάποιο σημαντικό έπαινο, παρά το γεγονός πως υπήρξε μεγάλος αριθμός τέτοιων ταινιών στο διαγωνιστικό τμήμα. Το “Ides of March” του Τζωρτζ Κλούνεϊ θα βρεθεί σίγουρα να διεκδικεί κάποιο Όσκαρ, το “Shame” του ΜακΚουίν θα ακουστεί όσο λίγες ταινίες φέτος, ενώ ο Ρομάν Πολάνσκι με το “Carnage” παραδίδει μαθήματα σκηνοθεσίας για ακόμα μια φορά.
Ο λόγος για όλα τα παραπάνω πρέπει να αναζητηθεί στο γεγονός πως υπάρχουν αυτή την περίοδο εν εξελίξει, κι άλλα κινηματογραφικά φεστιβάλ όπως του Τορόντο, της Νέας Υόρκης, του Σικάγο και του Τόκιο, με τις ταινίες αυτές να βρίσκονται σε κάποια απο αυτά. Έτσι, λοιπόν, στο Φεστιβάλ της Βενετίας παρατηρείται συχνά το φαινόμενο, μια αξιόλογη παραγωγή να μην τιμάται, αφήνοντας αυτό να το πράξει κάποιο άλλο Φεστιβάλ, και να επιλέγει δημιουργούς λιγότερο προβεβλημένους. Είναι μια άποψη αποδεκτή, μα νομίζω ότι στο τέλος της μέρας αυτό που μετρά είναι η ίδια η ταινία κάτι που δυστυχώς πολύ συχνά δεν λαμβάνεται υπόψιν.
ΙΑΚΩΒΟΣ ΓΩΓΑΚΗΣ

Που θα πάνε τα βραβεία του 68ου Φεστιβάλ Βενετίας


Που θα πάνε τα βραβεία του 68ου Φεστιβάλ Βενετίας

Γράφει ο Ιάκωβος Γωγάκης
Τι είδαμε, τι μας άρεσε και τι όχι, σε ένα Φεστιβάλ με δυναμική έναρξη χωρίς την ανάλογη συνέχεια.
Λίγες ώρες απομένουν πριν το 68ο  Φεστιβάλ Βενετίας ρίξει αυλαία και είναι κοινή διαπίστωση όσων το παρακολουθούμε από την αρχή,  πως η πολύ δυναμική έναρξη των πρώτων ημερών δεν είχε την ανάλογη συνέχεια. Σημείο καμπής είναι η 5η Σεπτεμβρίου, μετά δηλαδή την προβολή του δυνατού θρίλερ του Άλφρεντσον « Tinker,Tailor, Soldier, Spy» Όσο ο χρόνος περνά τόσο εκτιμούμε την εναρκτήρια ταινία του Τζορτζ Κλούνεϊ « The Ides of March». Ο φημισμένος ηθοποιός  διαρκώς βελτιώνεται σκηνοθετικά, και με  υπόθεση που θα μπορούσε να την δει κανείς και εκτός του χώρου της πολιτικής, ταρακουνάει συθέμελα  τα δύο κόμματα εξουσίας των Η.Π.Α, σαρκάζει την ματαιότητα των ατομικών επαγγελματικών φιλοδοξιών, όπως την όρισε ο Ντέιβιντ Μάμετ στα « Οικόπεδα με Θέα». Έργο που θα παίξει σε υποψηφιότητες στα Όσκαρ με δεδομένο το όνομα του βασικού πρωταγωνιστή Ράιαν Γκόσλινγκ να έχει τον πρώτο λόγο ,πολιορκώντας την συγκεκριμένη κατηγορία και με την ταινία «Drive» που βγαίνει στις αίθουσες της Κύπρου το επόμενο διάστημα.
Είμαι απόλυτα πεπεισμένος πως η ταινία που θα γράψει την δικιά της ιστορία μέσα στον χρόνο  είναι το « Shame» ( Ντροπή) του Βρετανού Στιβ ΜακΚουίν που πλέον από την ανωνυμία θα περάσει σε ένα άλλο σκαλί, αποκτώντος και ο ίδιος την φήμη που του αξίζει. Ο Μάικλ Φασμπίντερ είναι έξοχος στον ρόλο ενός 30αρη που ζει σαν ρομπότ, με τις ίδιες καθημερινές συνήθειες και απολαύσεις που τον οδηγούν στην απομόνωση και στην δυστυχία. Άξια δίπλα του στέκεται η Κάρι Μούλιγκαν στον ωριμότερο ρόλο της καριέρας της. Δεν τον κρύβω πως θα ήθελα να δω το έργο αυτό να κερδίζει το Χρυσό Λιοντάρι.
Από την άλλη το «Carnage» (Σφαγή),  έχει μεν την υπογραφή του Ρόμαν Πολάνσκι, μόνο που ο Πολωνός δημιουργός, δεν βάζει μόνο την υπογραφή του. Το έργο κτισμένο μέσα σε τέσσερεις τοίχους, σκηνοθετείται αριστουργηματικά, αναδεικνύοντας τα διαχρονικά ζητήματα του γάμου, με τις στιγμές έντασης να τις διαδέχονται απανωτά οι στιγμές γέλιου και κατανόησης με μια τρομερή ομάδα πρωταγωνιστών. Η ταινία έχει μόνο ένα αρνητικό στοιχείο. Το γεγονός πως το θέμα που διαπραγματεύεται είναι χιλιοειπωμένο και κινηματογραφικά και θεατρικά παιγμένο, αλλά αυτό δεν είναι ικανό να στερήσει από το φιλμ την ανεκτίμητη αξία του. Είμαι περίεργος για την  υποδοχή που θα του επιφυλάξουν οι Αμερικάνοι στο Φεστιβάλ της Νέας Υόρκης, με δεδομένη την απουσία του Πολάνσκι από το φεστιβάλ. Είναι σίγουρα άλλη μια ταινία που θα άξιζε το Χρυσό Λιοντάρι.
Το « Άσε το Κακό να Μπεί» θεωρήθηκε ίσως το καλύτερο ευρωπαϊκό θρίλερ των τελευταίων ετών. Με το « Tinker, Tailor, Soldier, Spy» o Σουηδός Τόμας Άλφρεντσον, γίνεται γνωστός παγκόσμια, με την διασκευή της ιστορίας του Λε Καρέ, παιχνίδια κατασκόπων την περίοδο του ψυχρού πολέμου, να αποτελούν μια καλή αφορμή να δούμε μια εντελώς φρέσκια σκηνοθετική ματιά, μακριά απ’ ότι είμαστε συνηθισμένοι να βλέπουμε. Η βρετανική φλεγματικότητα αναδεικνύεται, η ατμόσφαιρα των εικόνων και των διαλόγων  καθηλώνουν τον θεατή, και η ερμηνεία του Γκάρι Όλντμαν να κλέβει τις εντυπώσεις από τον Οσκαρικό Κόλιν Φερθ. Αισθάνομαι από την άλλη πως η κριτική επιτροπή της Βενετίας, θα παρακολούθησε ευχάριστα το κατασκοπευτικό θρίλερ, όχι όμως στον βαθμό για να του δώσει ιδιαίτερους επαίνους. Η όποια αναγνώριση του έργου θα έρθει πιστεύω από την Αμερική.
Απόλαυση το «Chicken with Plums» ( Κοτόπουλο με Δαμάσκηνα) της Μαρζάν Σατραπή  του αγαπημένου «Περσέπολις». Μας οδηγεί στον κόσμου του φανταστικού, που θα θέλαμε να ζήσουμε. Ο Μάθιου Αμαλριτς ως ο εσωστρεφής Νάσερ είναι καταπληκτικός, γιατί λοιπόν  να μην κέρδιζε και το βραβείο Ανδρικής Ερμηνείας.
Αφού μιλάμε για ερμηνείες, η Κινέζα ηθοποιός Deannie Yip μας συγκίνησε στο τρυφερό «A simple Life» (Μια απλή ζωή) της Αν Χούι( που μας έφερε στο μυαλό το Tokyo Story) όπως επίσης και η Αγγελική Παπούλια στην μακριά από την δική μου αισθητική ταινία «Άλπεις» του Λάνθιμου, με φαβορί της κατηγορίας για βραβείο Α γυναικείου να πηγαίνει στην Κίρα Νάιτλι για το μέτριο φιλμ του Κρόνενμπεργκ «Μια Επικίνδυνη Μέθοδος».
Πολύ ακούγεται ο « Φάουστ» του Σοκούροφ για το Χρυσό Λιοντάρι, παρά το γεγονός πως η συντριπτική πλειοψηφία των δημοσιογράφων συμφωνούμε πως το έργο του δεν είχε τίποτα καινούργιο να προσφέρει στον γνωστό μύθο.
Η Ιταλία βρίσκεται κινηματογραφικά σε ανοδική πορεία. Οι τρεις ταινίες του διαγωνιστικού άφησαν πολύ θετικές εντυπώσεις, με το « Terraferma» να μας κερδίζει περισσότερο. Mε την μετανάστευση στο προσκήνιο, την ανηθικότητα των νόμων και την ανθρωπιά των πολιτών να ενώνονται σε ένα ντελίριο συγκίνησης και έντονων συναισθημάτων.
Τα βάρη της καθημερινότητας και των οικογενειακών υποχρεώσεων ανέδειξε η σπουδαία Ιταλίδα Κριστίνα Κομενσίνι στο δράμα « Όταν η Νύχτα» και το δράμα ως κωμωδία ο Πασινότι στο φανταστικό “animation”  «Η Τελευταία Μέρα στη Γή».
Κάπου στο βάθος συναντήσαμε τον Λαρς Φον Τρίερ με αναφορές στον αγαπημένο και αμφιλεγόμενο δημιουργό από την Άντρεα Άρνολντ ( Ανεμοδαρμένα Ύψη) και Έιμπελ Φεράρα ( Η Τελευταία Μέρα στη Γή) σε δύο θετικές στιγμές του διαγωνιστικού.
Οι « Εκτός Συναγωνισμού» ήταν μια μεγάλη απογοήτευση με τις καλύτερες ταινίες να τις βλέπουμε τις πρώτες μέρες. Όπως αναφέραμε και σε μια άλλη ανταπόκριση, ενθουσιαστήκαμε και παρασυρθήκαμε από το «Mildred Pierse» του Τοντ Χεινς που όσοι το δουν δεν μπορεί να μην βρουν κάτι από την ζωή τους.
Η Μαντόνα με το «W.E» κέρδισε την συμπάθεια μας παρά το γεγονός πως χλευάστηκε από μερίδα δημοσιογράφων.
Τα   «Summer Games» του Ρονάλντο Κόλα , που κάθε άλλο από ανέμελα καλοκαιρινά παιχνίδια μπορεί να θυμίζει. Δύο οικογένειες στις καλοκαιρινές τους διακοπές θα αναμετρηθούν με τις εξαρτήσεις τους, τις ανασφάλειες τους και  με τα παιδιά να είναι τα θύματα του ορθού ρητού «Αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα» με ένα αξιόλογο soundtrack στα θετικά.
Είδαμε ένα  ρετρό αφιέρωμα στο Φεστιβάλ Βενετίας των δεκαετιών 60 και 70, τότε που η λάμψη συνδεόταν με την πολιτική. Τότε που οι μεγάλοι δημιουργοί προσέφεραν στον θεσμό μιαν άλλη διάσταση.  Φελίνι, Ροσελίνι,  Ντένις Χόπερ, Μάρτιν Σκορτσέζε, μερικές παρουσίες που μένουν στην μνήμη μας.
Το ντοκιμαντέρ για τα γεγονότα στην Αίγυπτο, ήταν μια κατά μέτωπο επίθεση στον επί πολλών δεκαετιών πρόεδρο της χώρας Χόσνι Μουμπάρακ. Οι διαδηλώσεις στην πλατεία Ταχρίρ παρουσιάστηκαν μέσα από τις διάσπαρτες απόψεις νέων και μεγαλύτερων και πολιτικών του αντιπάλων.
Η μεγάλη διαδήλωση της Γένοβα του 2001 και η δολοφονία του Κάρλο Τζουλιάνι στο ντοκιμαντέρ « Black Block». Η Ιστορία ξύνει πληγές, αλλά επί της ουσίας δεν προεκτείνει τη σκέψη για τα αίτια αυτής της τραγωδίας και για το μέλλον των κινητοποιήσεων.
Από το Μεξικό η ερωτική ιστορία ενός πολιτικοποιημένου περιθωριακού νέου και της φίλης του στο « El lenguaje De los Machetes» που μας έφερε σκληρές ανθρώπινες εικόνες των έργων του Αλεχάντρο Γκονζάλεζ Ιναρίτου.
Συνεχίζουμε να βλέπουμε ταινίες, περιμένοντας τα τελικά αποτελέσματα βράδυ Σαββάτου.

7-8 μέρα Φεστιβάλ Βενετίας. Προς την τελική ευθεία

Post image for Προς την τελική ευθεία το Φεστιβάλ Βενετίας

Προς την τελική ευθεία το Φεστιβάλ Βενετίας

Γράφει ο Ιάκωβος Γωγάκης

Τρείς μέρες πριν την επίσημη λήξη του 68ου Φεστιβάλ Βενετίας, εξακολουθούμε να βλέπουμε ενδιαφέρουσες ταινίες στο διαγωνιστικό κομμάτι, επιβεβαιώνοντας την αρχική εκτίμηση για το ισχυρότερο Lineup έργων της τελευταίας δεκαετίας. Αντίθετα στις εκτός συναγωνισμού, είναι διάχυτη ή αίσθηση πως ένα μεγάλο μέρος υστερεί σε αξία, παρά το γεγονός πως παρουσιάζονται διαφορετικές θεματολογίες και αφιερώματα όπως αυτό στον Ιταλικό Κινηματογράφο του 1960-1980.


Ανεμοδαρμένα Ύψη της Άντρεα Άρνολντ ( Διαγωνιστικό)

james-howson-wuthering-heights
Το μυθιστόρημα «Ανεμοδαρμένα Ύψη », 20 χρόνια μετά την πρώτη κινηματογραφική εκδοχή του βρετανού σκηνοθέτη Πιτερ Κοσμίνσκι με πρωταγωνιστές τότε την Ζιλιέτ Μπινός και τον Ρέιφ Φάινς, το είδαμε ξανά στην μεγάλη οθόνη της Sala Darsena της Βενετίας με την σφραγίδα της επίσης βρετανίδας  Άντρεα  Άρνολντ. Η 50 χρονη Άρνολντ  με επιστέγασμα της μέχρι τώρα σταδιοδρομίας της  το Όσκαρ για την ταινία μικρού μήκους  «Wasp»( 2003) και του   αισιόδοξου κοινωνικού δράματος  «Fish Tank »( 2009), παρουσίασε την γνωστή ρομαντική-δραματική ιστορία του Χίθκλιφ και της Κάτυ σε μια νέα version με φαρδιά πλατιά την σφραγίδα της Άρνολντ.
Έπειτα από πολλές καραμπόλες, με αλλαγή σκηνοθέτη, αλλαγή ηθοποιών( αρχικά τον ρόλο της θα τον υποδυόταν η Νάταλι Πόρτμαν, ανατέθηκε στην ταλαντούχα δημιουργό η σκηνοθετική επίβλεψη. Ενώ ο Κοσμίσκι έδωσε στο μυθιστόρημα μια περισσότερο χολιγουντιανή εκδοχή, η Άρνολντ έδωσε τον αντίθετο τόνο. Οθόνη 4:3, ασπρόμαυρη φωτογραφία, με το « Δόγμα» του Τρίερ να ξαναζωντανεύει, κάμερα στο χέρι, γυρίσματα σε φυσικούς χώρους, φυσικός ήχος, αλλά και μια γενικότερη αίσθηση Τρίερ με το άγριο τοπίο να παραπέμπει στην πρόσφατη φιλμογραφία του, και την επιβεβαίωση πως η Άρνολντ είναι πραγματικά σπουδαία σκηνοθέτης. Από την άλλη είναι τόσο αργό, υπερβολικά μεγάλο σε χρόνο, και το κυριότερο η έλλειψη της αναγκαίας λεκτικής και κινηματογραφικής « δράσης» μέσα στην ίδια μουντή ατμόσφαιρα. Ακόμα έναν ανερχόμενο σταρ ανακάλυψε η Άρνολντ τον Τζέιμς Χόσον , όπως επίσης κερδίζει την προσοχή και  ή Κάγια Σκοντελάριο.

Teraferma( Ηπειρώτικη γη) του Εμανουέλ Κριαλέζε ( Διαγωνιστικό)

terraferma
Ο Κριαλέζε παρά το γεγονός πως σε μεγάλη μερίδα Ιταλών, είναι ένα άγνωστο όνομα, στο εξωτερικό καταφέρνει να ακούγεται και να διακρίνεται, όπως με το « Ανασαίνω» το 2002 με τη Βαλέρια Γκολίνο. Στην «Ηπειρώτικη γη» που είδαμε εδώ στη Βενετία ο Ιταλός σκηνοθέτης καταπιάνεται με το καυτό στην Ιταλία και όχι μόνο, θέμα των λαθρομεταναστών.  Το  νησί Λινόσα ανάμεσα στην Μάλτα και την Τυνησία, μαστίζεται από τους χιλιάδες παράνομους μετανάστες που δια θαλάσσης προσπαθούν να φτάσουν στη γη της επαγγελίας. Όταν από μια βάρκα πέφτει στο νερό μια έγκυος και ο γιός της, ένας παππούς με τον εγγονό του τους μαζεύουν και τους φιλοξενούν στο σπίτι τους. Αυτό με τον νέο ιταλικό νόμο θεωρείται παράνομο. Απ’ εκείνο το σημείο ξεδιπλώνεται η συγκλονιστική ιστορία του Κριαλέζε σε μια ακόμα καλύτερη εκδοχή από το «Le Havre» του Καουρίσμάκι που είδαμε στις Κάννες. Πάνω στους κατατρεγμένους και απελπισμένους ανθρώπους τα κράτη στήνουν ένα παιχνίδι που τελικά δεν οδηγεί πουθενά. Οι μόνιμοι κάτοικοι αναγκάζονται πολλές φορές να βρεθούν ενώπιος ενωπίο με ηθικά διλήμματα και τελικά να υποκύπτουν στους παράλογους νόμος. Αυτό θα πράξουν τελικά και οι ήρωες του Κριαλέζε; Ανατρεπτικό το τέλος, αγγίζει τις ευαίσθητες χορδές μας. Φωτογραφία υπέροχων τοπίων, κάμερα πότε στο «βυθό» και πότε στον « ουρανό», με μια ομάδα ηθοποιών  που χαράσσεται στη μνήμη.

DARKE HORSE του Τοντ Σολοντζ ( Διαγωνιστικό)

5
Επαναλαμβανόμενος Τοντ Σολοντζ με την Αμερικανική « φαμίλια» πάλι ως κεντρικό θέμα.
Ένας ευτραφής και συνάμα γραφικός 30αρης, που εργάζεται στη δουλεία του πατέρα του, ζει με την οικογένεια του, ερωτεύεται μια λίγο μικρότερη του, χαμένη πραγματικά στο κόσμο της. Θα της κάνει πρόταση γάμου, θα πει όχι μετά ναι και να σου και μια μεταδοτική ασθένεια για τον γραφικό Άμπε.
Η μεσαία αμερικάνικη τάξη που είναι ο πυρήνας όλων των ταινιών του σκηνοθέτη περιστρέφεται γύρω από την ίδια θεματική, τον ψυχισμό και τα σύνδρομα του νεοαστισμού. Το « Happiness» στις αρχές του 90 αξίζει πραγματικά και εκεί τα καταθέτει όλα ο Σόλοντζ. Το Dark Horse δεν έχει να πει κάτι καινούργιο και σίγουρα αν παιζόταν στο Φεστιβάλ Καννών σ θα προβαλλόταν σίγουρα στις εκτός συναγωνισμού. Μία Φάροου, Κρίστοφερ Γουόκεν, Jordan Gelber, στους βασικούς ρόλους.

6η Μέρα Φεστιβάλ Βενετίας. Η " ΝΤΡΟΠΗ" η ταινία της χρονιάς

Post image for Η « Ντροπή» του Στιβ ΜακΚουίν φαβορί για το Χρυσό Λιοντάρι

Η « Ντροπή» του Στιβ ΜακΚουίν φαβορί για το Χρυσό Λιοντάρι

Γράφει ο Ιάκωβος Γωγάκης

Έργο βγαλμένο από τον σύγχρονο τρόπο ζωής στις μεγάλες πόλεις. Από τον περιθωριακό αστισμό, που θέλει τον άνθρωπο μόνο, να μάχεται με τις ακατέργαστες φοβίες του, και την ανικανότητα του να έρθει πρόσωπο με πρόσωπο με την πραγματικότητα και την αδυναμία του να ξεφύγει.

Ο Στιβ ΜακΚουίν ένας νεαρός μαύρος βρετανός σκηνοθέτης που πριν μερικά χρόνια με την « Πείνα» έδειξε ένα άλλο είδος περιθωριακής ζωής, έρχεται στην Βενετία, και επιτυγχάνει να συγκλονίσει, με την ιστορία ενός 30αρη με επιτυχημένη επαγγελματική ζωή, που όμως πίσω από την ισορροπημένη προσωπικότητα κρύβει έντεχνα την μοναχικότητα του, τον εθισμό του στο εύκολο σεξ και στην κοκαΐνη. Όταν εμφανίζεται να μείνει μαζί του για λίγο η αδερφή του, τότε ο συμβιβασμός είναι οδυνηρός για αυτόν. Θα βυθιστεί ,θα χαθεί ,και με αμηχανία θα αντιληφθεί πως ο μικρόκοσμος του δεν αντιπροσωπεύει τίποτα άλλο από την δυστυχία του. Η Νέα Υόρκη ( εκει που διαδραματίζεται το έργο) συνδέεται με κάθε μεγάλη πόλη, που οι άνθρωποι αποξενώνονται ,μαθαίνουν ως ρομπότ να ζουν χωρίς να αγαπούν. Σπουδαία η ερμηνεία του Μαικλ Φασμπίντερ και της Κάρι Μούλιγκαν που κρατούν τους 2 βασικούς ρόλους. Μια ταινία που έρχεται να ξεγυμνώσει την σύγχρονη ατομική και σεξουαλική πραγματικότητα. Μεγάλης αξίας φιλμ, με δεδομένα πολλά βραβεία τους επόμενους μήνες.

Ο Άλ Πατσίνο παρέλαβε το βραβείο για την προσφορά του στην 7η τέχνη.

Πρόκειται για τον ηθοποιό με τις περισσότερες υποψηφιότητες για Όσκαρ και με μόνο σε μια ταινία να το κερδίζει στο « Άρωμα Γυναίκας». Γενικά δεν συμβαίνει συχνά να τον τιμούν , και οι διοργανωτές του φετινού φεστιβάλ Βενετίας αποφάσισαν να το πράξουν επι της ευκαιρίας του ολοκαίνουργιου ντοκιμαντέρ του.
Η λατρεία του Αλ Πατσίνο για τον Όσκαρ Ουαιλντ είναι γνωστή , και με το θεατρικό Wilde Salome τον τιμά δεόντως. Το ντοκιμαντέρ που προβλήθηκε , εξιστορεί μέσα κυρίως από τις διηγήσεις του Πατσίνο τις μικρές απόκρυφες στιγμές του Βρετανού συγγραφέα. Ο Πατσινο ταξιδεύει στην Αγγλία, επισκέπτεται το σπίτι του, μιλάει με μελετητές του έργου του, και με τον τραγουδιστή Μπόνο που τρέφει και αυτός την ίδια αγάπη για τον Ουάιλντ. Δυστυχώς από ένα σημείο και μετά το ντοκΙμαντέρ, αφήνει τον Ουάιλντ και εστιάζει στον ίδιο τον Πατσίνο.. Ο διάσημος ηθοποιός δίνει χώρο στην υπέροχη Τζέσικα Τσαστέιν την οποία» τρώει» με τα μάτια του, και δεν κρύβει ούτε στο ντοκιμαντέρ ούτε στη συνέντευξη τύπου που ακολούθησε τον θαυμασμό του για την νεαρή ηθοποιό, που ενσαρκώνει την Σαλώμη.

5η Μέρα Φεστιβάλ Βενετίας. Απογοήτευσαν οι “Άλπεις” του Λάνθιμου

Απογοήτευσαν οι “Άλπεις”

Αποστολή: Iάκωβος Γωγάκης
Η υποψηφιότητα ξενόγλωσσου Όσκαρ με τον «Κυνόδοντα» ανέβασε τον Γιώργο Λάνθιμο στα ύψη, δημιουργώντας και μεγάλες προσδοκίες για τα επόμενα κινηματογραφικά του βήματα.
Οι «Άλπεις» που είδαμε στην Βενετία και διαγωνίζεται για το μεγάλο βραβείο θα απογοητεύσει ακόμα και τους λάτρεις του «Κυνόδοντα». Η υπόθεση του έργου όπως αναγράφεται στις επίσημες περιλήψεις  αφορά μια νοσοκόμα, ένα τραυματιοφορέα, μια αθλήτρια ρυθμικής γυμναστικής και τον προπονητή της οι οποίοι δημιουργούν μια ομάδα. Αντικαθιστούν νεκρούς ανθρώπους. Προσλαμβάνονται από τους φίλους και τους συγγενείς των νεκρών. Η ομάδα ονομάζεται Άλπεις και ο αρχηγός της, ο τραυματιοφορέας, ονομάζεται Mont Blanc. Τα μέλη της ομάδας είναι υποχρεωμένα να λειτουργούν σύμφωνα με κάποιους κανόνες που έχει ορίσει ο αρχηγός. Η νοσοκόμα δεν υπακούει αυτούς τους κανόνες.
Ωραία μέχρι εδώ, αλλά αν ο αρχηγός της ομάδας δεν έκανε μια αναφορά στην αρχή του έργου δύσκολα ο θεατής θα μπορούσε με την εξέλιξη της πλοκής να αντιληφθεί το ποιοι είναι, τι κάνουν, τι εξυπηρετεί όλο αυτό.
Βασικό πρόσωπο η νοσοκόμα, την οποία υποδύεται η Αγγελική Παπούλια, που απλόχερα προσφέρει την φροντίδα της στον ηλικιωμένο πατέρα της, σε μια νεαρή κοπέλα που βρίσκεται η ζωή της σε κίνδυνο, και σε διάφορους άλλους ρόλους, προφανώς μέσα στο πνεύμα της ομάδας.
lanthimosΗ Αγγελική Παπούλια, ο Γιώργος Λάνθιμος και η Αριάν Λαμπέντ στο κόκκινο χαλί της Μόστρας.
Ο Λάνθιμος στόχευε να αναδείξει την κενότητα των συναισθημάτων που παρατηρείται στις μέρες μας και τους ανθρώπους να λειτουργούν ως μηχανές, αλλά πιστεύω χάνεται μέσα στις πειραματικές επιρροές της παραγωγού του, Αθηνάς Τσαγγάρη. Άλλωστε αν αυτό ήθελε να πει, δεν είναι κάτι καινούργιο. Έχει γραφτεί, έχει λεχθεί, και κατά το παρελθόν έχει σκηνοθετηθεί [Μatrix].
Στα θετικά του έργου, η ερμηνεία της Αγγελικής Παπούλια.

4η Μέρα Φεστιβάλ Βενετίας 'Contagion' + 'Κοτόπουλο με δαμάσκηνα'

Venice 68 - Day 4: 'Contagion' + 'Κοτόπουλο με δαμάσκηνα'

03 Σεπτεμβρίου 2011 | SevenArt.gr



Του ανταποκριτή μας στη Βενετία
Ιάκωβου Γωγάκη



Contagion του Στίβεν Σόντερμπεργκ


Η πρόσφατη δήλωση του Στίβεν Σόντερμπεργκ, με τις δεκάδες παραγωγές (μεταξύ αυτών και το "Traffic" που του χάρισε το Όσκαρ όπως και το πιο προβεβλημένο "Έριν Μπρόκοβιτς"), ότι δηλαδή κουράστηκε με το ρόλο του σκηνοθέτη και σκοπεύει να τα παρατήσει, φαίνεται πως τον οδήγησε στο να κάνει μία κατώτερη των δυνατοτήτων του ταινία, που προβλήθηκε στο Φεστιβάλ Βενετίας στο τμήμα εκτός συναγωνισμού. Το "Contagion" διαθέτει πολύ γνωστά ονόματα του Χόλυγουντ, σαν τη Μαριόν Κοτιγιάρ, την Κέιτ Γουίνσλετ, τον Ματ Ντέιμον, την Γκουίνεθ Πάλτροου, τον Τζουντ Λο.

Η Γκουίνεθ Πάλτροου εισάγει στο έδαφος των Η.Π.Α. έναν περίεργο ιό από το Χονγκ Κονγκ, που την οδηγεί στον θάνατο, και χιλιάδες Αμερικάνους πανικόβλητους να ψάχνουν τον τρόπο να σωθούν. Ο άντρας της που τον ενσαρκώνει ο Ματ Ντέιμον, ανακαλύπτει πως η σύζυγός του είχε επαφές με μια παλιά της σχέση. Ο ιός εξαπλώνεται, και ο θεατής για περίπου 2 ώρες ακούει αδιάφορους διαλόγους, βλέπει τις ατέρμονες προσπάθειες των ειδικών να βρουν λύση και το φοβερό είναι πως ούτε στο τέλος επέρχεται η φυσική κορύφωση. Θρίλερ άνευ αντικειμένου και ουσίας. Μόνη φωτεινή παρένθεση η ερμηνεία του «μπλόγκερ» Τζουντ Λο που με καπελάκι στο κεφάλι και μια βαλίτσα ώμου, βγαίνει στο κυνήγι της αλήθειας.



Κοτόπουλο με Δαμάσκηνα των Μαρζάν Σατραπί και Βενσάν Παρονό

Το αγαπημένο "Περσέπολις" μας θυμίζουν οι συντελεστές του, με τη νέα τους ταινία που βρίσκεται στο διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβάλ της Βενετίας, με τον ευφυή τίτλο "Κοτόπουλο με Δαμάσκηνα".

Η Μαρζάν Σατραπί πλάθει ακόμα μια ιστορία στην Τεχεράνη του 1958. Ο Νάσερ, όντας διαζευγμένος με δύο παιδιά και διάσημος μουσικός, κλείνεται στον εαυτό του όταν το βιολί του σπάει και όταν η Ιράν, μια σικάτη παλιά του συμμαθήτρια δεν τον αναγνωρίζει. Ο θάνατος είναι η λύση; Αυτόν όμως επιζητά ο Νάσερ, τον συναντά φανταστικά μέσα σε τρένα, μέσα από πιστόλια, πέφτοντας από έναν γκρεμό, αλλά δεν θα τον τολμήσει τελικά γιατί η αγάπη είναι κάπου εκεί κοντά.

Οι εικόνες μυθοπλασίας συνδέονται τέλεια με το παρόν, το μουσικό χαλί της έναρξης θυμίζει κάτι από την «Οδό Ονείρων» του Χατζιδάκι, ενώ υπέροχες διαδρομές στους μαγικούς κόσμους των φαντασιώσεων που θα θέλαμε να γίνονταν πραγματικότητα, εμφανίζονται μπροστά στα μάτια σου. Δυνατή η ερμηνεία του Ματιέ Αμαλρίκ, που ίσως τον οδηγήσει κοντά στο Βραβείο Ανδρικού Ρόλου εδώ στο Λίντο. Από την άλλη μεριά, το έργο γίνεται συν τω χρόνω επαναλαμβανόμενο. Κάτι του λείπει. Δεν είναι σίγουρα σαν το "Περσέπολις". Πάντως, και κατά την προσωπική μου εκτίμηση, είναι η τρίτη καλύτερη ταινία του διαγωνιστικού τμήματος μέχρι αυτήν τη στιγμή, πίσω από τη "Σφαγή" του Πολάνσκι, και το "The Ides of March" του Κλούνεϊ.

ΙΑΚΩΒΟΣ ΓΩΓΑΚΗΣ

Φεστιβάλ Βενετίας: Δεν έπεισε η Επικίνδυνη Μέθοδος

Post image for Φεστιβάλ Βενετίας: Δεν έπεισε η Επικίνδυνη Μέθοδος

Φεστιβάλ Βενετίας: Δεν έπεισε η Επικίνδυνη Μέθοδος

Αποστολή: Ιάκωβος Γωγάκης
Το σημείο τριβής των γκουρού της ψυχανάλυσης Σίγκμουντ Φρόυντ και Κάρλ Γιουνγκ, δηλαδή η σεξουαλικότητα ως αιτία ψυχολογικής αστάθειας, αναδεικνύεται από τον σκηνοθέτη με τις σκληρές εικόνες βίας και σεξ [History of Violence- Eastern Promises] στο «Μια Επικίνδυνη Μέθοδος» που από καιρό προοιωνιζόταν να μπει δυναμικά στην κούρσα των Όσκαρ. Και χρησιμοποιώ αόριστο γιατί ή δημοσιογραφική προβολή του έργου στην Sala Darsena της Βενετίας δεν νομίζω να δίνει  πιθανότητες διάκρισης.
Η ταινία κινείται πάνω σε μια ευθεία γραμμή, χωρίς την κινηματογραφική πολυχρωμία που θα δημιουργεί στον θεατή την επιθυμία να περιμένει την εξέλιξη της ιστορίας. Συνεχείς αναφορές σε επιστημονικές μεθόδους για την σεξουαλικότητα, ένα από τα βασικά σημεία τριβής των δύο θεωρητικών.  Μόνο η παρουσία της Σαμπίνα Σπίλραϊν, της άρρωστης ψυχολογικά, και βάναυσα κακοποιημένης ασθενούς που την ερωτεύεται ο Γιουνγκ, αλλάζει προσωρινά το σκηνικό. Αλλά είναι τόσο μονότονοι οι διάλογοι, και η ανυπαρξία της επιθυμητής « δράσης» που αναρωτιόμαστε αν αυτό είναι έργο Κρόνενμπεργκ.
Σκεφτείτε μόνο, πως υπάρχει σημείο στο έργο, που αλλάζουν 3 πλάνα και παραμένουν τα ίδια πρόσωπα, Φρόυντ και Γιουνγκ να συζητούν για το συνειδητό και το υποσυνείδητο, και για την σεξουαλική ορμή.
Ο Κρόνενμπεργκ εμφανίστηκε διαβασμένος και πήρε θέση στο ζήτημα , εάν δηλαδή οι ψυχικές νευρώσεις είναι αποτέλεσμα της σεξουαλικής φύσης όπως ισχυρίζεται ο Φρόυντ ή αν ο συναισθηματικός παράγοντας και άλλοι  επιδρούν στην οποιαδήποτε νεύρωση όπως υποστηρίζει ο Γιουνγκ, κλείνοντας με τον δεύτερο.
Ερμηνείες που αμυδρά θα χαραχτούν στη μνήμη, από τον στενό συνεργάτη του σκηνοθέτη Βίγκο Μόρτενσεν(Φρόυντ ),  θα έλεγα  επίσης πως «κλέβει την παράσταση » η 10λεπτη περίπου εμφάνιση του Βενσάν Κασέλ.  Θετική η παρουσία της Κίρα Νάιτλι (Σαμπίνα Σπίλραϊν), δεν αναδείχθηκε ο ικανός Μαικλ Φασμπίντεν( Γιουνγκ), αλλά έχει μία ακόμα ευκαιρία στο Φεστιβάλ με την « Ντροπή» του Στιβ ΜακΚουίν.

Τα ‘βγαλε όλα η Μπελούτσι
Απογοητευτικός ο βετεράνος  Γάλλος σκηνοθέτης  Φιλίπ Γκαρέλ στο ερωτικό δράμα μιας ηθοποιού και ενός ζωγράφου  στο « Ένα Καυτό Καλοκαίρι» με την προσαρμογή της «Περιφρόνησης» του Γκοντάρ να θυμίζει σε όλο της το μεγαλείο την εκτός σημερινής πραγματικότητας Νουβελ Βαγκ του ’60.  Δηλαδή καμία ουσιαστική προσαρμογή. Η Μόνικα Μπελούτσι έπαιζε σαν να έκανε αγγαρεία, σε κάποια στιγμή εμφανίστηκε εντελώς γυμνή, κάτι που προκάλεσε το ενδιαφέρον των δημοσιογράφων στη συνέντευξη τύπου.

“Σκοπεύω να σταματήσω να παίζω”
Δήλωση βόμβα από την Κέιτ Γουινσλετ την βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιό που βρίσκεται στη Βενετία με τρεις ταινίες. Η δήλωση αυτή, μαζί με άλλες ενδιαφέρουσες έγιναν στο πλαίσιο της δημοσιογραφικής διάσκεψης της τηλεοπτικής  σειράς του Τοντ Χεινς ‘Mildred Pierce’  που προβάλλεται στο Φεστιβάλ, που όπως γράψαμε και χθες είναι πραγματικά εξαιρετική, μπορούμε με βεβαιότητα να πούμε πως πρόκειται από τις καλύτερες μίνι σειρές όλων των εποχών.
Η Κειτ Γουινσλεντ δήλωσε πως δεν έχει ουσιαστικά προσωπική ζωή, και θα επιθυμούσε να αποσυρθεί από την υποκριτική, αφήνοντας ανοιχτό το ενδεχόμενο να γίνει και σύντομα.
Δήλωσε επίσης πως μαζί με τον «Τιτανικό», το «’Mildred Pierce»  ήταν οι καλύτερες δουλειές της μέχρι τώρα καριέρας της.

 Post image for Φεστιβάλ Βενετίας: 2η μέρα με Πολάνσκι και Μαντόνα

 

Φεστιβάλ Βενετίας: 2η μέρα με Πολάνσκι και Μαντόνα

 Αποστολή: Ιάκωβος Γωγάκης

Σφαγή ( Carnage) του Ρόμαν Πολάνσκι
Δεν το κρύβω πως κάθε νέα ταινία του Ρόμαν Πολάνσκι είναι για μένα πρόκληση να αναρωτηθώ για τα κίνητρα του μεγάλου δασκάλου  της έβδομης τέχνης, για τα ερεθίσματά του. Μέσα από το « Μωρό της Ρόζμαρι, μέσα από την «Αποστροφή» το «Τσαιναταουν», τον «Πιανίστα», ακόμα και στον Αόρατο Συγγραφέα μίλησε για θέματα που αγγίζουν τον καθένα. Για την αίσθηση της προσωπικής ισορροπίας του τρόμου, της ανθρώπινης αποξένωσης, της αδυναμίας διαχείρισης συναισθημάτων και ενεργειών.
polanski
Μέσα από τις δικαστικές περιπέτειες, που δεν έχουν τελειωμό, μέσα  από την νέα προειδοποίηση των Η.Π.Α πως αν πατήσει το πόδι του σε Αμερικανικό Έδαφος (η Σφαγή ανοίγει το Φεστιβάλ Νέας Υόρκης) θα συλληφθεί , ο Πολάνσκι δεν τα βάζει κάτω, βρίσκει την ιδέα από την Γιασμίνα Ρεζά (God of Carnage) και με μια τρομερή ομάδα ηθοποιών Τζόντι Φόστερ, Κέιτ Γουίνσλετ, Κρίστοφερ Βαλτζ , Τζον Σι Ράιλι, μεταφέρει στην κινηματογραφική οθόνη το έργο που κάνει θραύση στα αμερικανικά θέατρα.
Η « Σφαγή» διαδραματίζεται σε ένα σαλόνι ενός σπιτιού στο Μπρουκλιν , με κάποιες σκηνές μέχρι και την εξώπορτα. Δηλαδή μέσα σε 30 τετραγωνικά ο Πολωνικής καταγωγής δημιουργός βάζει τους 4 ήρωες να συζητήσουν για τον καυγά των παιδιών τους, και απ’ εκεί βγαίνουν όλα στη φόρα. Τα 2 ζευγάρια  έρχονται αντιμέτωπα με τον γάμο τους, με την ρουτίνα της συμβατικής καθημερινότητας, τις ενοχές και τους εσωτερικούς διαλογισμούς που πια δεν μπορούν να κρυφτούν.
Μένει κανείς άφωνος με τον τρόπο που χρησιμοποιεί την κάμερα, αλλάζοντας έξοχα τα κινηματογραφικά κάδρα, παίζοντας με το μοντάζ, ανατρέποντας παράλληλα οτιδήποτε έχει να κάνει με συνηθισμένους διαλόγους . Το γέλιο ανατρέπεται από την αμηχανία, την αμηχανία διαδέχεται ο προβληματισμός, και οι ήρωες μέσα στην κλειστοφοβική κατάσταση που δημιουργείται δεν έχουν παρά να αποβάλουν και να « ξεράσουν» ότι δεν έλεγαν για χρόνια.
Σηκώνω τα χέρια στο μεγαλείο του Πολάνσκι, επιβραβεύω την τετράδα των πρωταγωνιστών , ιδιαίτερα τους Κρίστοφερ Βαλτζ  και Τζον Σι Ράιλι που στα δικά τους τετ α τετ ήταν ανεπανάληπτοι.
Από την άλλη η « Σφαγή» είναι κατεξοχήν κείμενο θεατρικό και θεματολογία διαχρονική, που στερούν πιστεύω την εκτίναξη της ταινίας.
Φέρνει στη μνήμη μας το « Δείπνο με φίλους», το «Closer» « Κύριο Κόλμπερτ» και στο βάθος τον Έντουαρντ Άλμπι με την “Βιρτζίνια Γουλφ” και ακόμα πιο πίσω την έννοια της αυτοκαταστροφικής  συζυγικής συμβίωσης των έργων  του Στριντμπεργκ.

W.E της Μαντόνα

Όταν η θλίψη, η μοναξιά, η δυστυχία της προσωπικής ζωής γίνει μια μόνιμη κατάσταση ,για κάποιους η σανίδα σωτηρίας  μπορεί να βρεθεί στον ψεύτικο κόσμο των εμμονών και του ονείρου.
Κάπως έτσι αρχίζει και τελειώνει η ιστορία που σκηνοθέτησε η Μαντόνα. Το W.E αφηγείται την ιστορία της Γουάλις Γουίνθροπ  το 1998, που ζει με έναν παρανοϊκό τύπο που την κακοποιεί συστηματικά.  Η υποτιθέμενη έρευνα της για τον διάδοχο του Βρετανικού θρόνου Εδουάρδο τον Όγδοο   και της αμερικανίδας  γυναίκας του Γουάλις Σίμπσον είναι η αφορμή για να μάθει την απόλυτη ερωτική ιστορία που και η ίδια ονειρεύεται.
Μέσα από τις χρονικά παράλληλες  ζωές των δύο Γουάλις με την μία απόλυτα δυστυχισμένη και την άλλη να δίνει μαθήματα τρυφερότητας ,αφοσίωσης και αγάπης, η Μαντόνα θα συνδέσει και θα ενώσει τις δύο γυναίκες ,προβάλλοντας το νόημα της πραγματικής ευτυχίας που κρύβεται  όπως η ίδια πιστεύει μέσα από τον έρωτα.
Στην συνέντευξη τύπου η Μαντόνα είπε κάτι, που μας έφερε στο μυαλό ένα χρόνο πριν, μια παρόμοια δήλωση της Σοφία Κόπολα. Ότι στις διασημότητες τίθενται φραγμοί ( εννοώντας ότι δεν τους δίνεται η ελευθερία « να τα τινάξουν όλα» και να ζήσουν εντελώς ελεύθεροι) και με θαυμασμό διερωτήθηκε  πως τα κατάφερε ο Εδουάρδος να αφήσει τον θρόνο του . Τι  ήταν αυτό που τον έκανε να εγκαταλείψει μια τέτοια θέση  για τη γυναίκα που αγαπούσε.
Είναι περίεργο το γεγονός πως ακούστηκαν μέχρι και ειρωνικά σχόλια από δημοσιογράφους για την πλοκή του έργου, για το τέλος του, και αυτό φάνηκε και από τις ερωτήσεις που έγιναν στην διάσημη περσόνα κατά την διάρκεια της δημοσιογραφικής διάσκεψης. Υπήρχε σίγουρα  από μερίδα του τύπου αρνητική προδιάθεση, όταν υπήρξε η φήμη για ομοιότητες του σεναρίου με τον βραβευμένο με Όσκαρ « Λόγο του Βασιλιά» οι οποίες δεν επιβεβαιώθηκαν.

Αν η Μαντόνα μπορούσε να φτιάξει αριστουργήματα σίγουρα θα το γνωρίζαμε χρόνια πριν. Θα πρέπει από την άλλη να λεχθεί πως το W.E δεν συγκρίνεται με καμία από τις προηγούμενες σκηνοθετικές της απόπειρες. Είναι σαφώς ανώτερο, σε εικόνα και θεματολογία, αλλά δεν μπορεί να σταθεί σε επίπεδο κάποιων υψηλών διακρίσεων.

1Η ΜΕΡΑ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΒΕΝΕΤΙΑΣ 2011-THE IDES OF MARCH

Venice 68 - Day 1: 'The Ides of March' + 'Mildred Pierce'

31 Αυγούστου 2011 | SevenArt.gr



Του ανταποκριτή μας στη Βενετία
Ιάκωβου Γωγάκη

The Ides of March του Τζωρτζ Κλούνεϊ

Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, δεν είχα πολλές προσδοκίες από την εναρκτήρια ταινία  του φετινού Φεστιβάλ ΒενετίαςThe Ides of March”. Ίσως επειδή από τις υπόλοιπες τρεις σκηνοθετικές δουλειές του Τζορτζ Κλούνεϊ, μόνο το “Καληνύχτα και Καλή Τύχη” είχε ένα σχετικό ενδιαφέρον. Αλλά διαψεύστηκα. Το σενάριο μπορεί να βασίζεται σε βιβλίο όπως συνηθίζεται κατά κόρον, υπάρχει από την άλλη έντονη η προσωπική σφραγίδα του σκηνοθέτη, που δεν αυτοπροβάλλεται στο έργο, κατανέμει ορθά τον χρόνο, βάζοντας στο ίδιο τσουβάλι τους θύτες και τα θύματα.
Οι προκριματικές εκλογές στο Οχάιο για το χρίσμα των δημοκρατικών με τον Τζορτζ Κλούνεϊ να κρατά τον ρόλο του κυβερνήτη της πολιτείας και διεκδικητή του χρίσματος μετατρέπονται σε ένα άγριο πολιτικό παιχνίδι χωρίς όρια και φραγμούς, των 2 συμβούλων του (εκπροσώπου Τύπου του Κυβερνήτη) Ράιαν Γκόσλινγκ, με την εμπλοκή και των πολιτικών τους αντιπάλων.
Ταινία που δίνει έμφαση στις προσωπικές στρατηγικές που δεν αφήνουν περιθώριο για συλλογική δράση. Όλοι μάχονται εναντίων όλων σε μια ταινία με έντονη θεατρικότητα που αναδεικνύει τον βρώμικο κόσμο της πολιτικής. Ο Κλούνεϊ προσπάθησε στη συνέντευξη τύπου  να απεμπλακεί από τον όρο «πολιτικό θρίλερ», αλλά δεν έπεισε. Ίσως όντως να μπορεί κανείς να το δει μέσα από πολλές πλευρές, να αφορά τον καθένα που παλεύει να επιβληθεί στο κοινωνικό σύνολο, αλλά έχει σημασία να αναφερθεί πως ο σκηνοθέτης στο παρελθόν στήριξε τους Δημοκρατικούς τους οποίους τώρα δείχνει όμοιους με τους Ρεπουμπλικάνους, σε μια περίοδο που η οικονομική κατάσταση της χώρας κρέμεται από μια κλωστή.
Αξιοπρόσεκτη για ακόμα μια φορά η ερμηνεία του Γκόσλινγκ που θα μπορούσε να είναι ένας εκ των διεκδικητών για Όσκαρ Α’ Ανδρικού.
Αφιέρωμα στον Τοντ Χεινς
Χθες, στην προ-έναρξη του Φεστιβάλ, μεταξύ άλλων προβλήθηκε το “Mildred Pierce” του Τοντ Χεινς. Μια σειρά 5 επεισοδίων, ριμέικ της ομώνυμης επικής ταινίας του 1945 με την Τζόαν Κρόφορντ. Για 330 λεπτά παρασυρθήκαμε από την ιστορία μιας χωρισμένης μάνας και συζύγου που πέρασε μέσα από απίστευτες συμπληγάδες. Δεν γνωρίζουμε αν υπάρχει δυνατότητα κινηματογραφικής προβολής της στην Ελλάδα, θα άξιζε όμως τον κόπο μιας και είναι αποκαλυπτική του τι εστί Τοντ Χέινς. Στον πρωταγωνιστικό ρόλο, η Κέιτ Γουίνσλετ.
ΙΑΚΩΒΟΣ ΓΩΓΑΚΗΣ

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΒΕΝΕΤΙΑΣ 2011

Σηκώνει σήμερα αυλαία το Φεστιβάλ Βενετίας

Γράφει ο Ιάκωβος Γωγάκης
Καθημερινή ανταπόκριση από τη Βενετία στο www.parathyro.com
Με τα μάτια στραμμένα στο νησί Lido, ξεκινά την Τετάρτη [31/8] το 68ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας, που θα διαρκέσει μέχρι τις 10 Σεπτέμβρη, σε ένα ομολογουμένως ισχυρό lineup συμμετεχόντων, με εκλεκτά ονόματα του χώρου: Πολάνσκι,  Κρόνενμπεργκ,  Γκαρέλ,  Σοκούροφ. Αν προσθέσουμε και τους Σόντεμπεργκ, Αλ Πατσίνο και Μαντόνα που θα προβάλουν τις νέες τους ταινίες εκτός συναγωνισμού, μπορούμε μετά βεβαιότητας να πούμε πως θα δούμε την αφρόκρεμα της νέας κινηματογραφικής σεζόν.
Οι διοργανωτές γνωρίζουν τον ιδιαίτερα υψηλό ανταγωνισμό των Φεστιβάλ του καλοκαιριού, όπως του Τορόντο και της Νέας Υόρκης, που διεκδικούν τα τελευταία χρόνια ένα σημαντικό κομμάτι της κινηματογραφικής πίτας, με αποτέλεσμα οι Ιταλοί να κλείσουν έγκαιρα τα πολυαναμενόμενα φιλμ.
Παράλληλα, αποφάσισαν να ανατεθεί η προεδρία της κριτικής επιτροπής, στον άνθρωπο που ένα χρόνο πριν έκανε στον ίδιο χώρο το μεγάλο άλμα, με τον « Μαύρο Κύκνο». Τον Ντάρεν Αρονόφσκι.
Ο ταλαντούχος σκηνοθέτης αντικαθιστά τον Κουεντίν Ταραντίνο, ο οποίος σχολιάστηκε ποικιλοτρόπως όταν απένειμε τον Χρυσό Λέοντα στην πρώην ερωμένη του Σοφία Κόπολα για το φιλμ « Somewhere».

Τα πυρά του διεθνούς Τύπου, άγγιξαν για πρώτη φορά στην οκτάχρονη παρουσία του και τον διευθυντή του Φεστιβάλ Μάρκο Μούλερ, ο οποίος άφησε να διαρρεύσει πως αυτή ίσως να είναι η τελευταία χρονιά στα ηνία της Μπιενάλε. Η συνεισφορά του  είναι καθοριστική. Μέσα σε αυτό το διάστημα κράτησε τις ισορροπίες ανάμεσα στο εμπορικό στοιχείο που διέπει την βιομηχανία του κινηματογράφου, και ταυτόχρονα διαχειρίστηκε ορθά τις νέες τάσεις, διευρύνοντας τους ορίζοντες καινούργιων αγορών [π.χ. Ασία], διατηρώντας παράλληλα την αίγλη του μακροβιότερου κινηματογραφικού φεστιβάλ του κόσμου.

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑ
Πέρυσι ο Γιώργος Λάνθιμος ήταν πρωταγωνιστής του «Attenberg» της Αθηνάς Τσαγκάρη, με την Αριάν Λαμπέντ να κερδίζει στη Βενετία βραβείο γυναικείας ερμηνείας. Ο σκηνοθέτης του « Κυνόδοντα» επιστρέφει με το δυνατό- αντισυμβατικό δράμα «Άλπεις».
venice2
 Με τις «Άλπεις» του Λάνθιμου η Ελλάδα ελπίζει σε ένα «Χρυσό Λέοντα».
Η ταινία είναι έτοιμη εδώ και πολλούς μήνες, προκαλώντας σε κάποιους έκπληξη το γεγονός πως δεν επιλέχθηκε στο πρόσφατο Φεστιβάλ των Καννών.
Η ιστορία έχει ως εξής: Μια ομάδα [Άλπεις] αποτελούμενη από μια νοσοκόμα, ένα τραυματιοφορέα, μια αθλήτρια ρυθμικής γυμναστικής και έναν προπονητής προσλαμβάνονται από φίλους και συγγενείς νεκρών για να τους αντικαταστήσουν. Όλοι λειτουργούν σύμφωνα με κάποιους κανόνες πλην της νοσοκόμας που δεν υπακούει σε αυτούς.
Από την άλλη το «Attenberg»  θα προβληθεί στο τμήμα «Μέρες Βενετίας», ως ένα από τα τρία φιλμ που διεκδικούν τον προσεχή Νοέμβριο το Ευρωπαϊκό βραβείο Lux  [τα άλλα δύο είναι « Τα χιόνια του Κιλιμάντζαρο», του Ρομπέν Γκεντιγκιάν  και το «Play» του Ρούμπεν Οστλουντ].
ΔΙΑΓΩΝΙΖΩΜΕΝΕΣ
Μπορεί ο «Αμερικάνος» όπου πρωταγωνιστούσε ο Τζορτζ Κλούνεϊ να μην βρέθηκε το 2010 στη Βενετία, όπως συνηγορούσαν οι αρχικές προβλέψεις, φέτος όμως οι διοργανωτές φρόντισαν από νωρίς να κλείσουν το «The Ides of March», τέταρτη σκηνοθετική δουλειά του διάσημου ηθοποιού και εναρκτήρια ταινία του Φεστιβάλ.
Οι πρώτες πληροφορίες κάνουν λόγο για πολιτική πλεκτάνη που στήνεται σε έναν εκπρόσωπο κόμματος [Ράιαν Γκοσλινγκ]. Βαθιά μας υποψία και προσδοκία, ο πέλεκυς που θα ρίξει ο Κλούνεϊ στο αμερικάνικο πολιτικό σύστημα, το οποίο αποκάλεσε πρόσφατα  σάπιο και διαβρωμένο.
Είναι αυτό ακριβώς που έπραξε δεξιοτεχνικά πριν 2 χρόνια ο Ρόμαν Πολάνσκι με τον «Αόρατο Συγγραφέα».  Ο Πολάνσκι στα 78 του χρόνια επιστρέφει στη Βενετία για να παρουσιάσει τη «Σφαγή» [Carnage]. Ο τεραστίων διαστάσεων δημιουργός με πολιτική υφή σε ολόκληρη του τη φιλμογραφία , εμπνέεται από το θεατρικό έργο της Γιασμίνα Ρεζά [God of Carnage]. Δυο παιδιά που φιλονικούν, η συνάντηση των γονέων τους και σε πρώτο πλάνο ο γάμος, η φθορά του και η απόσταση των ανθρώπων, με τέσσερεις εκλεκτούς πρωταγωνιστές [Τζόντι Φόστερ, Κέιτ Γουίνσλετ, Κρίστοφερ Βαλτζ , Τζον Σι Ράιλι].
Στο τμήμα αυτό εξέχουσα θέση έχει ο Ρώσος σκηνοθέτης Αλεξάντερ Σοκούροφ, με την ταινία «Φάουστ» κλείνοντας την τετραλογία «Ισχυροί Άνδρες». Ο Σοκούροφ είναι από τους λίγους εν ζωή εκφραστές του πνευματώδους-φιλοσοφικού ρώσικου σινεμά, με επιρροές από Ταρκόφσκι και Καλατόζοφ, αλλά αυτό  δεν φαίνεται να ενδιέφερε το Ρωσικό Υπουργείο Πολιτισμού, που επανειλημμένως αρνήθηκε να χρηματοδοτήσει το έργο.
Αντίθετα o Γάλλος  Φιλίπ Γκαρέλ, με συνοδοιπόρους τον Βασιλικό Κινηματογράφο της Ελβετίας και το Υπουργείο Πολιτισμού της Ιταλίας,  θα βρεθεί στη Βενετία για πολλοστή φορά, με την πρωταγωνίστρια της ταινίας του «Ένα Καυτό Καλοκαίρι» Μόνικα Μπελούτσι. Η Μπελούτσι θα ενσαρκώνει μια ηθοποιό, παντρεμένη με  ζωγράφο. Η γνωριμία τους,  η θυελλώδη σχέση τους, και η αποξένωση του ζευγαριού, μέσα από τον φακό ενός μετρ του ασπρόμαυρου φιλμ, σε προσαρμογή της «Περιφρόνησης» του Γκοντάρ.
venice3
 Η Μόνικα Μπελούτσι στην ταινία «Ένα καυτό καλοκαίρι».

Παρών στο Lido θα είναι και ο σύζυγος της Μπελούτσι, ο Βενσάν Κασέλ, με συμμετοχή στην αληθινή ιστορία του Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ «Μια Επικίνδυνη Μέθοδος».
Η σύγκρουση του Καρλ Γιουγκ  [Μάικλ Φασμπίντερ] και του μέντορα του Σίγκμουντ Φρόυντ [Βίγκο Μόρτενσεν] αποτυπώνεται κινηματογραφικά  με μήλο της έριδος την 19 χρονη Σαμπίνα Σπίλραϊν [Κίρα Νάιτλι] που νοσηλεύεται σε ψυχιατρική κλινική. Ο έρωτας του Γιουγκ για την ασθενή του, η θεραπεία της, η ενασχόληση της με την ψυχιατρική, αποτελούν ακόμα και σήμερα σημείο αναφοράς σε έγκριτα πανεπιστήμια. Δεν γνωρίζουμε ακόμα ποια πτυχή της πραγματικής ιστορίας θα αναδείξει ο σκηνοθέτης του «Crash», είναι δεδομένο πως αποτελεί δυνατό χαρτί στο δρόμο προς τα Όσκαρ, με καταξιωμένο καστ,  που θα παρευρεθεί σύσσωμο στη Μόστρα της Βενετίας.
Ο Μάικλ Φασπίντερ είναι ο κεντρικός ήρωας σε μία ακόμη ταινία του διαγωνιστικού τμήματος, στην «Ντροπή» [Shame] του βρετανού Στιβ ΜαΚουίν [απλή συνωνυμία με τον αποθανόντα ηθοποιό], με συμπρωταγωνίστρια την Κάρι Μούλιγκαν. Ο ΜαΚουίν συστήθηκε στο κοινό πριν ακριβώς 3 χρόνια με το έργο «Πείνα». Χαρισματικός εικαστικός και σκηνοθέτης, με έντονη επιρροή από την Αρχαία Ελληνική Γραμματεία, θέτει αυτή τη φορά στον άξονα του προβληματισμού του την διαχείριση της σεξουαλικής ζωής των ανθρώπων, την ανάγκη για συντροφικότητα, έργο που ίσως αποτελέσει το κρυμμένο διαμαντάκι της διοργάνωσης.
Παιχνίδια κατασκόπων την περίοδο του ψυχρού πολέμου  στο «Tinker, Tailor, Soldier, Spy» του σουηδού Τόμας Άλφρεντσον [Άσε το Κακό να Μπει] βασισμένο στην ομώνυμη  νουβέλα του Τζων Λε Καρέ. Στον ρόλο του αμφιλεγόμενου πράκτορα Μπιλ Χέιτον ο βραβευμένος με Όσκαρ Κόλιν Φέρθ.
venice4«Κοτόπουλο με δαμάσκηνα»: μαγεία στην ταινία της Μαριάν Σατραπί.

Όσοι το έχουμε δοκιμάσει, νομίζω συμφωνούμε. Πρόκειται για γαστρονομική μαγεία , το πιάτο «Κοτόπουλο με Δαμάσκηνα». Μένει να δούμε αν θα το απολαύσουμε και στη μεγάλη οθόνη, με την ομώνυμη ενδιαφέρουσα ιστορία  της  καταξιωμένης Γαλλο-Ιρανής συγγραφέως Μαριάν Σατραπί [Περσέπολις].
Βρισκόμαστε στην Τεχαράνη το 1958. Ο νεαρός Νάσερ  βυθίζεται στη θλίψη όταν καταστρέφεται το αγαπημένο του βιολί, όταν ο εφηβικός του έρωτας δεν τον αναγνωρίζει, και αποφασίζει πως θέλει να πεθάνει. Προετοιμαζόμαστε για συγκίνηση και ευαισθησία από ένα επιτελείο ικανών συντελεστών.
Το μυθιστόρημα «Ανεμοδαρμένα Ύψη», 20 χρόνια μετά την πρώτη κινηματογραφική εκδοχή του βρετανού σκηνοθέτη Πιτερ Κοσμίνσκι με πρωταγωνιστές τότε την Ζιλιέτ Μπινός και τον Ρέιφ Φάινς, ζωντανεύει ξανά στην μεγάλη οθόνη με την σφραγίδα της επίσης βρετανίδας  Άντρεα  Άρνολντ. Η 50χρονη Άρνολντ με επιστέγασμα της μέχρι τώρα σταδιοδρομίας της  το Όσκαρ για την ταινία μικρού μήκους  «Wasp» [2003] και του   αισιόδοξου κοινωνικού δράματος  «Fish Tank » [2009], πρόκειται να παρουσιάσει όπως η ίδια ανέφερε μια σύγχρονη εκδοχή της ρομαντικής ιστορίας με στόχο να προσελκύσει το ενδιαφέρον των νέων σινεφίλ στηριζόμενη σε δύο εκκολαπτόμενους ηθοποιούς.
Την Ιταλία εκπροσωπούν στο διαγωνιστικό τμήμα οι ταινίες «Όταν η Νύχτα», «Ηπειρωτική Χώρα», «Τελευταία [βδομάδα] στη Γη» των Κριστίνα Κομεντσίνι, Εμανουέλ Κριαλέζε και Τζιάνι Αλφόνσο Πασινότι αντίστοιχα.
Η Κομεντσίνι συγκαταλέγεται στην αφρόκρεμα του σύγχρονου ιταλικού σινεμά [«Η ωραιότερη μέρα της ζωής μου», «Μην το πεις»] με παράλληλη δραστηριότητα τη συγγραφή μυθιστορημάτων και θεατρικών έργων. Από την άλλη ο Κριαλέζε ακόμα και στους Ιταλούς είναι ένα άγνωστο όνομα του χώρου, παρά το γεγονός πως το « Ανασαίνω» το 2002 με τη Βαλέρια Γκολίνο κέρδισε την αναγνώριση από διεθνή Φεστιβάλ όπως αυτό των Καννών.
Ίσως θα έπρεπε να χρησιμοποιήσει τις επικοινωνιακές μεθόδους του Πασινότι, ο οποίος πριν καλά καλά φτάσει η ταινία του στις αίθουσες, έγινε γνωστός εξαιτίας του έξυπνου web marketing. «Η Τελευταία [βδομάδα] στη Γη» με στοιχεία επιστημονικής φαντασίας περιστρέφεται γύρω από έναν άντρα που μισεί τις γυναίκες και κλείνεται στη ρουτίνα και την μοναξιά του.
Ο δεύτερος μεγαλύτερος ηλικιακά σκηνοθέτης του διαγωνιστικού [μετά τον Πολάνσκι] Γουίλιαμ Φρίντκιν, γνωστός για την ταινία του «Εξορκιστής» μετά από απουσία 5 χρόνων, ετοίμασε το θρίλερ «Killer Joe» με πρωταγωνιστή τον Μάθιου ΜακΚόναχι.
Το αγαπημένο θέμα του Αμερικάνου  Τοντ Σολοντζ, δηλαδή οι κοινωνικές προεκτάσεις των ανθρώπινων συμπεριφορών, τον απασχολούν και στο «Dark Horse», με δυνατή ομάδα ηθοποιών, μεταξύ αυτών και η Μία Φάροου.
Ταινία επιστημονικής φαντασίας θα παρουσιάσει ο Άμπελ Φερράρα [Η τελευταία μέρα στη Γη] με τον Γουίλιαμ Νταφόε για τρίτη φορά να είναι το κεντρικό πρόσωπο του Αμερικάνου δημιουργού.
Ο Ντάνι Μπόιλ αρνήθηκε να το σκηνοθετήσει χαρακτηρίζοντας το σκοτεινό. Το έπραξε ο Άμι Κάνααν Μαν, παίρνοντας και το πράσινο φως να διαγωνιστεί στο Φεστιβάλ της Βενετίας. Ο λόγος για το «Texas Killing Fields», φημολογείται πως πρόκειται για ένα από τα καλύτερα θρίλερ της χρονιάς, μόνο η ύπαρξη της Τζέσικα Τσαστέιν που μας εξέπληξε θετικά με το αμφιλεγόμενο «Δέντρο της Ζωής» είναι αρκετό για να το περιμένουμε με ανυπομονησία.
Κάθε ταινία του και ένα σημαντικό βραβείο. Αναφερόμαστε στον Ισραηλινό Έραν Κολιρίν  όπου με την «Ανταλλαγή» αναπροσδιορίζει το σύμπαν ενός ατόμου που επιστρέφει μετά από χρόνια στο πατρικό του και βλέπει τη ζωή με άλλο μάτι.
Δύο έργα από το Χονγκ Κονγκ που βρίσκεται σε κινηματογραφική άνθιση, βρίσκονται σε περίοπτη θέση. Η «Απλή Ζωή» της Αν Χούι και «Ζωή χωρίς αξίες» του Τζονι Το που επιλέχθηκε από την επιτροπή την τελευταία στιγμή.
Πολυσυζητημένο έργο από την Ταιβάν  διεκδικεί  επίσης το χρυσό λιοντάρι. Το «Seediq Bale» [Πολεμιστές του Ουράνιου Τόξου] η πιο ακριβή παραγωγή στην ιστορία της Ταιβάν προκαλεί παροξυσμό, με το κοινό της χώρας να ελπίζει πως η πραγματική ιστορία της σφαγής και της εξέγερσης του 1930 εναντία στην Ιαπωνική Αυτοκρατορία θα συγκινήσει τους σινεφίλ ανά τον κόσμο.
Από την άλλη, η Ιαπωνία εκπροσωπείται με το «Himizu» του ιδιαίτερο σκηνοθέτη και ποιητή Σιον Σόνο, γνωστού στην Ευρώπη για το «Cold Fish», αλλά και του πρώτου δημιουργού που έφερε τους Ιάπωνες αντιμέτωπους με το κοινωνικό ζήτημα των αυτοκτονιών.
 
ΕΚΤΟΣ ΣΥΝΑΓΩΝΙΣΜΟΥ
To opening night της κατηγορίας αυτής έχει το όνομα «Vivan las Antipodas»  του εξαίρετου Ρώσου Ντοκιμενταρίστα Βίκτορ Κοσακόφσκι. Τι άραγε συμβαίνει όταν ένας θανατηφόρος ιός εξαπλώνεται σε όλο τον κόσμο και η πανδημία δημιουργεί χάος και πανικό; Την απάντηση θα την μάθουμε λίαν συντόμως από την Μαριόν Κοτιγιάρ, την Κέιτ Γουίνσλετ, τον Ματ Ντειμον, την Γκουίνεθ Πάλτροου  τους λαμπερούς αστέρες του θρίλερ
«Επιδημία» [Contagion] του Στίβεν Σόντεμπεργκ, που πριν 11 χρόνια κέρδισε το Όσκαρ καλύτερου σκηνοθέτη για το « Traffic» και παγκόσμια αναγνώριση με το « Έριν Μπρόκοβιτς».
Στο Lido της Βενετίας παρούσα θα είναι και η Μαντόνα με το «W.E». Η δεύτερη σκηνοθετική απόπειρα της βασίλισσας της ποπ έχει προκαλέσει αντιδράσεις , με τον αμερικάνικο τύπο να την κατακρίνει για ομοιότητες του σεναρίου με τον « Λόγο του Βασιλιά» του  Τομ Χούπερ που θριάμβευσε πρόσφατα σε Ευρώπη και Αμερική. Μένει να διαπιστώσουμε ιδίοις όμμασι του λόγου το αληθές, με μια αισιοδοξία, ότι η Μαντόνα θα κάνει την έκπληξη παρουσιάζοντας τουλάχιστον ένα καλοστημένο δράμα.

ΑΚΤΙΒΙΣΜΟΣ
Κάθε μεγάλο Φεστιβάλ οφείλει να πιάνει και τον πολιτικό παλμό της επικαιρότητας. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, θα προβληθεί το ντοκιμαντέρ «The Good, the Βad and the Politician» γυρισμένο εξολοκλήρου στην  πλατεία Ταχρίρ της Αιγύπτου, από τα τέλη του Γενάρη 2011 μέχρι και την πτώση του Χόσνι Μουμπάρακ. Η ιδέα ανήκει στον Μοχάμεντ Χαφτζί, σημαντικό παραγωγό ταινιών της Αιγύπτου, σε συνεργασία με τρεις σκηνοθέτες που συμμετείχαν ενεργά στις καθημερινές διαδηλώσεις του Καίρου.

ΒΡΑΒΕΙΟ
Ο Αλ Πατσίνο θα παραλάβει από την επιτροπή το βραβείο Jaeger-Le Coultre για την συνεισφορά του στην έβδομη τέχνη.  Θα λέγαμε είναι και μια ηθική υποχρέωση των διοργανωτών για την τεράστια προβολή της πόλης, εξαιτίας της ταινίας του ο «Έμπορος της Βενετίας». Θα προηγηθεί η «Σαλώμη», μια δουλειά αρκετών χρόνων και έρευνας πάνω στο έργο του Όσκαρ Ουάιλντ συνολικά. Ο ίδιος ερμηνεύει τον Ηρώδη και την Σαλώμη η Τζέσικα Τσάστεϊν για την οποία αναφερθήκαμε πιο πάνω.
Στην Βενετία θα τιμηθεί ο εν ζωή και δραστήριος Μάρκο Μπελόκιο, που σημάδεψε την δεκαετία του 70 με το ανατρεπτικό έργο «Εις το όνομα του Πατρός» προκαλώντας τότε την κατακραυγή του ιταλικού κλήρου.


ΑΦΙΕΡΩΜΑ
Στις 4 Σεπτεμβρίου είναι η μέρα του Νίκολας Ρέι. Η  συμπλήρωση 100 χρόνων από την γέννηση του Αμερικάνου δημιουργού των κλασικών επιτυχιών «Επαναστάτης Χωρίς Αιτία» και «Τζόνι Γκιτάρ» τιμάται με την προβολή της αποκατεστημένης κόπιας της θρυλικής ταινίας «We Can’t Go Home Again».


ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑ
Σπάνιο ντοκιμαντέρ για την Ινδία του Ρομπέρτο Ροσελλίνι, ένα κινηματογραφικό πορτρέτο  για τον ιταλό ροκ σταρ Βάσκο Ρόσσι, το «Summer Games» του Ρονάλντο Κόλλα, νέα ταινία και για την Σιαντάλ Άκερμαν, με τις εκτός συναγωνισμού να ολοκληρώνονται στις 10 Σεπτεμβρίου με την κωμωδία « Damsels in Distress» του Γουίτ Στίλμαν

ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ
Η κατεξοχήν κατηγορία των μικρομηκάδων, αλλά και των φωτεινών και εκκολαπτόμενων κινηματογραφιστών. Ανάμεσα τους και ο Τζέιμς Φράνκο που από πρωταγωνιστής και υποψήφιος για Όσκαρ Α’ Αντρικού Ρόλου για τις «127 ώρες», σκηνοθετεί το «Sal» κρατώντας ο ίδιος τον ρόλο του ελληνικής καταγωγής σκηνοθέτη του Χόλιγουντ Μίλτον Κατσέλα.