Μια ταινία για την Κύπρο. Fish n’ Chips του Ηλία Δημητρίου

 Fish n’ Chips του Ηλία Δημητρίου

 

 

 

 

Τόσο διαφορετική, τόσο ανθρώπινη, σύγχρονη και ρεαλιστική ίσως η πιο ενδιαφέρουσα ταινία που αφορά την Κύπρο.

Παρουσίαση και κριτική από το Φεστιβάλ της Αθήνας « Νύχτες Πρεμιέρας»
Του Ιάκωβου Γωγάκη

Fish n’ Chips
Με τους: Μάριο Ιωάννου, Άλκηστι Παυλίδου, Διομήδη Κουφτερό,  Μάρλεν Καμίνσκι, Αν Μαρί Ο Σάλιβαν, Μαργαρίτα Ζαχαρίου

Η καθημερινότητα και η ρουτίνα για τον κυπριακής καταγωγής Άντι [Μάριο Ιωάννου], που ζει στο Λονδίνο, ανατρέπεται, όταν η μητέρα του [Άλκηστις Παυλίδου] επιβαρημένη και από Αλτσχάιμερ, εκφράζει την επιθυμία να επιστρέψει πίσω στην πατρίδα.
Η απόφασή του για ολιγοήμερες διακοπές στην Λάρνακα, βρίσκει αντίθετο τον Τουρκοκύπριο ιδιοκτήτη του εστιατορίου όπου εργάζεται. Ο Άντι απολύεται και μαζί με την μητέρα, την Γερμανίδα σύντροφό του [Μάρλεν Καμίνσκι]  και την κόρη της [Αν Μαρί Ο Σάλιβαν], αποφασίζουν να κάνουν το ταξίδι προς την Κύπρο.
Η πραγματική εικόνα των ανθρώπων αλλά και  του ίδιου του τόπου, αρχίζουν να διαφαίνονται κατά την διαμονή τους στο σπίτι του αδελφού του [Διομήδης Κουφτερός] και της συζύγου του [Μαργαρίτα Ζαχαρίου], αλλά και την στιγμή που θα αποφασίσει να ανοίξει ένα μαγαζί « Fish n’ Chips».
Μερικές μέρες είναι αρκετές για να συνειδητοποιήσει ο βασικός πρωταγωνιστής και η οικογένειά του πως η Κύπρος δεν είναι αυτό που είχαν στο μυαλό τους.
Η γραφικότητα του Άντι κρύβει μια ανθρωπιά που δεν μπορεί να την αντιληφθεί ο παραζαλισμένος από την  φαινομενική καλοζωία Κύπριος,  ο οποίος παρουσιάζεται στην ταινία να πορεύεται χωρίς στόχους, να επενδύει στο επιφανειακό, να κρύβει κόμπλεξ, ιδεοληψίες, να βρίσκει διέξοδο στα ναρκωτικά, να ζει μέσα στο απόλυτο κενό.

Ο Ηλίας Δημητρίου άργησε να κάνει την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του, αλλά τώρα σίγουρα δικαιώνει όσους για χρόνια τον προέτρεπαν να το τολμήσει.
Ο σκηνοθέτης με πινελιές γλυκόπικρου χιούμορ, ενίοτε και σαρκασμού,  ακολουθεί μια παράλληλη πορεία με το « Soul Kitchen» του Φατίχ Ακίν για τα όνειρα και τις ψευδαισθήσεις μιας χώρας εξιδανικευμένης για όσους είναι μακριά, άλλα και αδυσώπητα σκληρής όταν την ζήσεις από κοντά. Για τον Δημητρίου ο πρόσφυγάς και ο μετανάστης χρειάζεται να πολεμήσει ακόμα και μέσα στην ίδια του την πατρίδα την ρετσινιά του «ξένου», του «άλλου», του «διαφορετικού».
Το τέλος του έργου με την αποκάλυψη μιας  κρυφής «αμαρτίας» της μητέρας, εκεί δίνεται και μια άλλη διάσταση με πολιτικό και ανθρώπινο περιεχόμενο, όταν στο πρόσωπο ενός Τουρκοκύπριου δεν βρίσκεται ο εχθρός και η θρησκεία του.
Τόσο διαφορετική, τόσο ανθρώπινη, σύγχρονη και ρεαλιστική, ίσως η πιο ενδιαφέρουσα ταινία που αφορά την Κύπρο.