7-8 μέρα Φεστιβάλ Βενετίας. Προς την τελική ευθεία

Προς την τελική ευθεία το Φεστιβάλ Βενετίας

Γράφει ο Ιάκωβος Γωγάκης

Τρείς μέρες πριν την επίσημη λήξη του 68ου Φεστιβάλ Βενετίας, εξακολουθούμε να βλέπουμε ενδιαφέρουσες ταινίες στο διαγωνιστικό κομμάτι, επιβεβαιώνοντας την αρχική εκτίμηση για το ισχυρότερο Lineup έργων της τελευταίας δεκαετίας. Αντίθετα στις εκτός συναγωνισμού, είναι διάχυτη ή αίσθηση πως ένα μεγάλο μέρος υστερεί σε αξία, παρά το γεγονός πως παρουσιάζονται διαφορετικές θεματολογίες και αφιερώματα όπως αυτό στον Ιταλικό Κινηματογράφο του 1960-1980.

Ανεμοδαρμένα Ύψη της Άντρεα Άρνολντ ( Διαγωνιστικό)

Το μυθιστόρημα «Ανεμοδαρμένα Ύψη », 20 χρόνια μετά την πρώτη κινηματογραφική εκδοχή του βρετανού σκηνοθέτη Πιτερ Κοσμίνσκι με πρωταγωνιστές τότε την Ζιλιέτ Μπινός και τον Ρέιφ Φάινς, το είδαμε ξανά στην μεγάλη οθόνη της Sala Darsena της Βενετίας με την σφραγίδα της επίσης βρετανίδας  Άντρεα  Άρνολντ. Η 50 χρονη Άρνολντ  με επιστέγασμα της μέχρι τώρα σταδιοδρομίας της  το Όσκαρ για την ταινία μικρού μήκους  «Wasp»( 2003) και του   αισιόδοξου κοινωνικού δράματος  «Fish Tank »( 2009), παρουσίασε την γνωστή ρομαντική-δραματική ιστορία του Χίθκλιφ και της Κάτυ σε μια νέα version με φαρδιά πλατιά την σφραγίδα της Άρνολντ.
Έπειτα από πολλές καραμπόλες, με αλλαγή σκηνοθέτη, αλλαγή ηθοποιών( αρχικά τον ρόλο της θα τον υποδυόταν η Νάταλι Πόρτμαν, ανατέθηκε στην ταλαντούχα δημιουργό η σκηνοθετική επίβλεψη. Ενώ ο Κοσμίσκι έδωσε στο μυθιστόρημα μια περισσότερο χολιγουντιανή εκδοχή, η Άρνολντ έδωσε τον αντίθετο τόνο. Οθόνη 4:3, ασπρόμαυρη φωτογραφία, με το « Δόγμα» του Τρίερ να ξαναζωντανεύει, κάμερα στο χέρι, γυρίσματα σε φυσικούς χώρους, φυσικός ήχος, αλλά και μια γενικότερη αίσθηση Τρίερ με το άγριο τοπίο να παραπέμπει στην πρόσφατη φιλμογραφία του, και την επιβεβαίωση πως η Άρνολντ είναι πραγματικά σπουδαία σκηνοθέτης. Από την άλλη είναι τόσο αργό, υπερβολικά μεγάλο σε χρόνο, και το κυριότερο η έλλειψη της αναγκαίας λεκτικής και κινηματογραφικής « δράσης» μέσα στην ίδια μουντή ατμόσφαιρα. Ακόμα έναν ανερχόμενο σταρ ανακάλυψε η Άρνολντ τον Τζέιμς Χόσον , όπως επίσης κερδίζει την προσοχή και  ή Κάγια Σκοντελάριο.

Teraferma( Ηπειρώτικη γη) του Εμανουέλ Κριαλέζε ( Διαγωνιστικό)

Ο Κριαλέζε παρά το γεγονός πως σε μεγάλη μερίδα Ιταλών, είναι ένα άγνωστο όνομα, στο εξωτερικό καταφέρνει να ακούγεται και να διακρίνεται, όπως με το « Ανασαίνω» το 2002 με τη Βαλέρια Γκολίνο. Στην «Ηπειρώτικη γη» που είδαμε εδώ στη Βενετία ο Ιταλός σκηνοθέτης καταπιάνεται με το καυτό στην Ιταλία και όχι μόνο, θέμα των λαθρομεταναστών.  Το  νησί Λινόσα ανάμεσα στην Μάλτα και την Τυνησία, μαστίζεται από τους χιλιάδες παράνομους μετανάστες που δια θαλάσσης προσπαθούν να φτάσουν στη γη της επαγγελίας. Όταν από μια βάρκα πέφτει στο νερό μια έγκυος και ο γιός της, ένας παππούς με τον εγγονό του τους μαζεύουν και τους φιλοξενούν στο σπίτι τους. Αυτό με τον νέο ιταλικό νόμο θεωρείται παράνομο. Απ’ εκείνο το σημείο ξεδιπλώνεται η συγκλονιστική ιστορία του Κριαλέζε σε μια ακόμα καλύτερη εκδοχή από το «Le Havre» του Καουρίσμάκι που είδαμε στις Κάννες. Πάνω στους κατατρεγμένους και απελπισμένους ανθρώπους τα κράτη στήνουν ένα παιχνίδι που τελικά δεν οδηγεί πουθενά. Οι μόνιμοι κάτοικοι αναγκάζονται πολλές φορές να βρεθούν ενώπιος ενωπίο με ηθικά διλήμματα και τελικά να υποκύπτουν στους παράλογους νόμος. Αυτό θα πράξουν τελικά και οι ήρωες του Κριαλέζε; Ανατρεπτικό το τέλος, αγγίζει τις ευαίσθητες χορδές μας. Φωτογραφία υπέροχων τοπίων, κάμερα πότε στο «βυθό» και πότε στον « ουρανό», με μια ομάδα ηθοποιών  που χαράσσεται στη μνήμη.

DARKE HORSE του Τοντ Σολοντζ ( Διαγωνιστικό)

Επαναλαμβανόμενος Τοντ Σολοντζ με την Αμερικανική « φαμίλια» πάλι ως κεντρικό θέμα.
Ένας ευτραφής και συνάμα γραφικός 30αρης, που εργάζεται στη δουλεία του πατέρα του, ζει με την οικογένεια του, ερωτεύεται μια λίγο μικρότερη του, χαμένη πραγματικά στο κόσμο της. Θα της κάνει πρόταση γάμου, θα πει όχι μετά ναι και να σου και μια μεταδοτική ασθένεια για τον γραφικό Άμπε.
Η μεσαία αμερικάνικη τάξη που είναι ο πυρήνας όλων των ταινιών του σκηνοθέτη περιστρέφεται γύρω από την ίδια θεματική, τον ψυχισμό και τα σύνδρομα του νεοαστισμού. Το « Happiness» στις αρχές του 90 αξίζει πραγματικά και εκεί τα καταθέτει όλα ο Σόλοντζ. Το Dark Horse δεν έχει να πει κάτι καινούργιο και σίγουρα αν παιζόταν στο Φεστιβάλ Καννών σ θα προβαλλόταν σίγουρα στις εκτός συναγωνισμού. Μία Φάροου, Κρίστοφερ Γουόκεν, Jordan Gelber, στους βασικούς ρόλους.