Φεστιβάλ Βενετίας: 2η μέρα με Πολάνσκι και Μαντόνα

 Αποστολή: Ιάκωβος Γωγάκης

Σφαγή ( Carnage) του Ρόμαν Πολάνσκι
Δεν το κρύβω πως κάθε νέα ταινία του Ρόμαν Πολάνσκι είναι για μένα πρόκληση να αναρωτηθώ για τα κίνητρα του μεγάλου δασκάλου  της έβδομης τέχνης, για τα ερεθίσματά του. Μέσα από το « Μωρό της Ρόζμαρι, μέσα από την «Αποστροφή» το «Τσαιναταουν», τον «Πιανίστα», ακόμα και στον Αόρατο Συγγραφέα μίλησε για θέματα που αγγίζουν τον καθένα. Για την αίσθηση της προσωπικής ισορροπίας του τρόμου, της ανθρώπινης αποξένωσης, της αδυναμίας διαχείρισης συναισθημάτων και ενεργειών.

Μέσα από τις δικαστικές περιπέτειες, που δεν έχουν τελειωμό, μέσα  από την νέα προειδοποίηση των Η.Π.Α πως αν πατήσει το πόδι του σε Αμερικανικό Έδαφος (η Σφαγή ανοίγει το Φεστιβάλ Νέας Υόρκης) θα συλληφθεί , ο Πολάνσκι δεν τα βάζει κάτω, βρίσκει την ιδέα από την Γιασμίνα Ρεζά (God of Carnage) και με μια τρομερή ομάδα ηθοποιών Τζόντι Φόστερ, Κέιτ Γουίνσλετ, Κρίστοφερ Βαλτζ , Τζον Σι Ράιλι, μεταφέρει στην κινηματογραφική οθόνη το έργο που κάνει θραύση στα αμερικανικά θέατρα.
Η « Σφαγή» διαδραματίζεται σε ένα σαλόνι ενός σπιτιού στο Μπρουκλιν , με κάποιες σκηνές μέχρι και την εξώπορτα. Δηλαδή μέσα σε 30 τετραγωνικά ο Πολωνικής καταγωγής δημιουργός βάζει τους 4 ήρωες να συζητήσουν για τον καυγά των παιδιών τους, και απ’ εκεί βγαίνουν όλα στη φόρα. Τα 2 ζευγάρια  έρχονται αντιμέτωπα με τον γάμο τους, με την ρουτίνα της συμβατικής καθημερινότητας, τις ενοχές και τους εσωτερικούς διαλογισμούς που πια δεν μπορούν να κρυφτούν.
Μένει κανείς άφωνος με τον τρόπο που χρησιμοποιεί την κάμερα, αλλάζοντας έξοχα τα κινηματογραφικά κάδρα, παίζοντας με το μοντάζ, ανατρέποντας παράλληλα οτιδήποτε έχει να κάνει με συνηθισμένους διαλόγους . Το γέλιο ανατρέπεται από την αμηχανία, την αμηχανία διαδέχεται ο προβληματισμός, και οι ήρωες μέσα στην κλειστοφοβική κατάσταση που δημιουργείται δεν έχουν παρά να αποβάλουν και να « ξεράσουν» ότι δεν έλεγαν για χρόνια.
Σηκώνω τα χέρια στο μεγαλείο του Πολάνσκι, επιβραβεύω την τετράδα των πρωταγωνιστών , ιδιαίτερα τους Κρίστοφερ Βαλτζ  και Τζον Σι Ράιλι που στα δικά τους τετ α τετ ήταν ανεπανάληπτοι.
Από την άλλη η « Σφαγή» είναι κατεξοχήν κείμενο θεατρικό και θεματολογία διαχρονική, που στερούν πιστεύω την εκτίναξη της ταινίας.
Φέρνει στη μνήμη μας το « Δείπνο με φίλους», το «Closer» « Κύριο Κόλμπερτ» και στο βάθος τον Έντουαρντ Άλμπι με την “Βιρτζίνια Γουλφ” και ακόμα πιο πίσω την έννοια της αυτοκαταστροφικής  συζυγικής συμβίωσης των έργων  του Στριντμπεργκ.

W.E της Μαντόνα

Όταν η θλίψη, η μοναξιά, η δυστυχία της προσωπικής ζωής γίνει μια μόνιμη κατάσταση ,για κάποιους η σανίδα σωτηρίας  μπορεί να βρεθεί στον ψεύτικο κόσμο των εμμονών και του ονείρου.
Κάπως έτσι αρχίζει και τελειώνει η ιστορία που σκηνοθέτησε η Μαντόνα. Το W.E αφηγείται την ιστορία της Γουάλις Γουίνθροπ  το 1998, που ζει με έναν παρανοϊκό τύπο που την κακοποιεί συστηματικά.  Η υποτιθέμενη έρευνα της για τον διάδοχο του Βρετανικού θρόνου Εδουάρδο τον Όγδοο   και της αμερικανίδας  γυναίκας του Γουάλις Σίμπσον είναι η αφορμή για να μάθει την απόλυτη ερωτική ιστορία που και η ίδια ονειρεύεται.
Μέσα από τις χρονικά παράλληλες  ζωές των δύο Γουάλις με την μία απόλυτα δυστυχισμένη και την άλλη να δίνει μαθήματα τρυφερότητας ,αφοσίωσης και αγάπης, η Μαντόνα θα συνδέσει και θα ενώσει τις δύο γυναίκες ,προβάλλοντας το νόημα της πραγματικής ευτυχίας που κρύβεται  όπως η ίδια πιστεύει μέσα από τον έρωτα.
Στην συνέντευξη τύπου η Μαντόνα είπε κάτι, που μας έφερε στο μυαλό ένα χρόνο πριν, μια παρόμοια δήλωση της Σοφία Κόπολα. Ότι στις διασημότητες τίθενται φραγμοί ( εννοώντας ότι δεν τους δίνεται η ελευθερία « να τα τινάξουν όλα» και να ζήσουν εντελώς ελεύθεροι) και με θαυμασμό διερωτήθηκε  πως τα κατάφερε ο Εδουάρδος να αφήσει τον θρόνο του . Τι  ήταν αυτό που τον έκανε να εγκαταλείψει μια τέτοια θέση  για τη γυναίκα που αγαπούσε.
Είναι περίεργο το γεγονός πως ακούστηκαν μέχρι και ειρωνικά σχόλια από δημοσιογράφους για την πλοκή του έργου, για το τέλος του, και αυτό φάνηκε και από τις ερωτήσεις που έγιναν στην διάσημη περσόνα κατά την διάρκεια της δημοσιογραφικής διάσκεψης. Υπήρχε σίγουρα  από μερίδα του τύπου αρνητική προδιάθεση, όταν υπήρξε η φήμη για ομοιότητες του σεναρίου με τον βραβευμένο με Όσκαρ « Λόγο του Βασιλιά» οι οποίες δεν επιβεβαιώθηκαν.

Αν η Μαντόνα μπορούσε να φτιάξει αριστουργήματα σίγουρα θα το γνωρίζαμε χρόνια πριν. Θα πρέπει από την άλλη να λεχθεί πως το W.E δεν συγκρίνεται με καμία από τις προηγούμενες σκηνοθετικές της απόπειρες. Είναι σαφώς ανώτερο, σε εικόνα και θεματολογία, αλλά δεν μπορεί να σταθεί σε επίπεδο κάποιων υψηλών διακρίσεων.