Που θα πάνε τα βραβεία του 68ου Φεστιβάλ Βενετίας

Γράφει ο Ιάκωβος Γωγάκης
Τι είδαμε, τι μας άρεσε και τι όχι, σε ένα Φεστιβάλ με δυναμική έναρξη χωρίς την ανάλογη συνέχεια.
Λίγες ώρες απομένουν πριν το 68ο  Φεστιβάλ Βενετίας ρίξει αυλαία και είναι κοινή διαπίστωση όσων το παρακολουθούμε από την αρχή,  πως η πολύ δυναμική έναρξη των πρώτων ημερών δεν είχε την ανάλογη συνέχεια. Σημείο καμπής είναι η 5η Σεπτεμβρίου, μετά δηλαδή την προβολή του δυνατού θρίλερ του Άλφρεντσον « Tinker,Tailor, Soldier, Spy» Όσο ο χρόνος περνά τόσο εκτιμούμε την εναρκτήρια ταινία του Τζορτζ Κλούνεϊ « The Ides of March». Ο φημισμένος ηθοποιός  διαρκώς βελτιώνεται σκηνοθετικά, και με  υπόθεση που θα μπορούσε να την δει κανείς και εκτός του χώρου της πολιτικής, ταρακουνάει συθέμελα  τα δύο κόμματα εξουσίας των Η.Π.Α, σαρκάζει την ματαιότητα των ατομικών επαγγελματικών φιλοδοξιών, όπως την όρισε ο Ντέιβιντ Μάμετ στα « Οικόπεδα με Θέα». Έργο που θα παίξει σε υποψηφιότητες στα Όσκαρ με δεδομένο το όνομα του βασικού πρωταγωνιστή Ράιαν Γκόσλινγκ να έχει τον πρώτο λόγο ,πολιορκώντας την συγκεκριμένη κατηγορία και με την ταινία «Drive» που βγαίνει στις αίθουσες της Κύπρου το επόμενο διάστημα.
Είμαι απόλυτα πεπεισμένος πως η ταινία που θα γράψει την δικιά της ιστορία μέσα στον χρόνο  είναι το « Shame» ( Ντροπή) του Βρετανού Στιβ ΜακΚουίν που πλέον από την ανωνυμία θα περάσει σε ένα άλλο σκαλί, αποκτώντος και ο ίδιος την φήμη που του αξίζει. Ο Μάικλ Φασμπίντερ είναι έξοχος στον ρόλο ενός 30αρη που ζει σαν ρομπότ, με τις ίδιες καθημερινές συνήθειες και απολαύσεις που τον οδηγούν στην απομόνωση και στην δυστυχία. Άξια δίπλα του στέκεται η Κάρι Μούλιγκαν στον ωριμότερο ρόλο της καριέρας της. Δεν τον κρύβω πως θα ήθελα να δω το έργο αυτό να κερδίζει το Χρυσό Λιοντάρι.
Από την άλλη το «Carnage» (Σφαγή),  έχει μεν την υπογραφή του Ρόμαν Πολάνσκι, μόνο που ο Πολωνός δημιουργός, δεν βάζει μόνο την υπογραφή του. Το έργο κτισμένο μέσα σε τέσσερεις τοίχους, σκηνοθετείται αριστουργηματικά, αναδεικνύοντας τα διαχρονικά ζητήματα του γάμου, με τις στιγμές έντασης να τις διαδέχονται απανωτά οι στιγμές γέλιου και κατανόησης με μια τρομερή ομάδα πρωταγωνιστών. Η ταινία έχει μόνο ένα αρνητικό στοιχείο. Το γεγονός πως το θέμα που διαπραγματεύεται είναι χιλιοειπωμένο και κινηματογραφικά και θεατρικά παιγμένο, αλλά αυτό δεν είναι ικανό να στερήσει από το φιλμ την ανεκτίμητη αξία του. Είμαι περίεργος για την  υποδοχή που θα του επιφυλάξουν οι Αμερικάνοι στο Φεστιβάλ της Νέας Υόρκης, με δεδομένη την απουσία του Πολάνσκι από το φεστιβάλ. Είναι σίγουρα άλλη μια ταινία που θα άξιζε το Χρυσό Λιοντάρι.
Το « Άσε το Κακό να Μπεί» θεωρήθηκε ίσως το καλύτερο ευρωπαϊκό θρίλερ των τελευταίων ετών. Με το « Tinker, Tailor, Soldier, Spy» o Σουηδός Τόμας Άλφρεντσον, γίνεται γνωστός παγκόσμια, με την διασκευή της ιστορίας του Λε Καρέ, παιχνίδια κατασκόπων την περίοδο του ψυχρού πολέμου, να αποτελούν μια καλή αφορμή να δούμε μια εντελώς φρέσκια σκηνοθετική ματιά, μακριά απ’ ότι είμαστε συνηθισμένοι να βλέπουμε. Η βρετανική φλεγματικότητα αναδεικνύεται, η ατμόσφαιρα των εικόνων και των διαλόγων  καθηλώνουν τον θεατή, και η ερμηνεία του Γκάρι Όλντμαν να κλέβει τις εντυπώσεις από τον Οσκαρικό Κόλιν Φερθ. Αισθάνομαι από την άλλη πως η κριτική επιτροπή της Βενετίας, θα παρακολούθησε ευχάριστα το κατασκοπευτικό θρίλερ, όχι όμως στον βαθμό για να του δώσει ιδιαίτερους επαίνους. Η όποια αναγνώριση του έργου θα έρθει πιστεύω από την Αμερική.
Απόλαυση το «Chicken with Plums» ( Κοτόπουλο με Δαμάσκηνα) της Μαρζάν Σατραπή  του αγαπημένου «Περσέπολις». Μας οδηγεί στον κόσμου του φανταστικού, που θα θέλαμε να ζήσουμε. Ο Μάθιου Αμαλριτς ως ο εσωστρεφής Νάσερ είναι καταπληκτικός, γιατί λοιπόν  να μην κέρδιζε και το βραβείο Ανδρικής Ερμηνείας.
Αφού μιλάμε για ερμηνείες, η Κινέζα ηθοποιός Deannie Yip μας συγκίνησε στο τρυφερό «A simple Life» (Μια απλή ζωή) της Αν Χούι( που μας έφερε στο μυαλό το Tokyo Story) όπως επίσης και η Αγγελική Παπούλια στην μακριά από την δική μου αισθητική ταινία «Άλπεις» του Λάνθιμου, με φαβορί της κατηγορίας για βραβείο Α γυναικείου να πηγαίνει στην Κίρα Νάιτλι για το μέτριο φιλμ του Κρόνενμπεργκ «Μια Επικίνδυνη Μέθοδος».
Πολύ ακούγεται ο « Φάουστ» του Σοκούροφ για το Χρυσό Λιοντάρι, παρά το γεγονός πως η συντριπτική πλειοψηφία των δημοσιογράφων συμφωνούμε πως το έργο του δεν είχε τίποτα καινούργιο να προσφέρει στον γνωστό μύθο.
Η Ιταλία βρίσκεται κινηματογραφικά σε ανοδική πορεία. Οι τρεις ταινίες του διαγωνιστικού άφησαν πολύ θετικές εντυπώσεις, με το « Terraferma» να μας κερδίζει περισσότερο. Mε την μετανάστευση στο προσκήνιο, την ανηθικότητα των νόμων και την ανθρωπιά των πολιτών να ενώνονται σε ένα ντελίριο συγκίνησης και έντονων συναισθημάτων.
Τα βάρη της καθημερινότητας και των οικογενειακών υποχρεώσεων ανέδειξε η σπουδαία Ιταλίδα Κριστίνα Κομενσίνι στο δράμα « Όταν η Νύχτα» και το δράμα ως κωμωδία ο Πασινότι στο φανταστικό “animation”  «Η Τελευταία Μέρα στη Γή».
Κάπου στο βάθος συναντήσαμε τον Λαρς Φον Τρίερ με αναφορές στον αγαπημένο και αμφιλεγόμενο δημιουργό από την Άντρεα Άρνολντ ( Ανεμοδαρμένα Ύψη) και Έιμπελ Φεράρα ( Η Τελευταία Μέρα στη Γή) σε δύο θετικές στιγμές του διαγωνιστικού.
Οι « Εκτός Συναγωνισμού» ήταν μια μεγάλη απογοήτευση με τις καλύτερες ταινίες να τις βλέπουμε τις πρώτες μέρες. Όπως αναφέραμε και σε μια άλλη ανταπόκριση, ενθουσιαστήκαμε και παρασυρθήκαμε από το «Mildred Pierse» του Τοντ Χεινς που όσοι το δουν δεν μπορεί να μην βρουν κάτι από την ζωή τους.
Η Μαντόνα με το «W.E» κέρδισε την συμπάθεια μας παρά το γεγονός πως χλευάστηκε από μερίδα δημοσιογράφων.
Τα   «Summer Games» του Ρονάλντο Κόλα , που κάθε άλλο από ανέμελα καλοκαιρινά παιχνίδια μπορεί να θυμίζει. Δύο οικογένειες στις καλοκαιρινές τους διακοπές θα αναμετρηθούν με τις εξαρτήσεις τους, τις ανασφάλειες τους και  με τα παιδιά να είναι τα θύματα του ορθού ρητού «Αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα» με ένα αξιόλογο soundtrack στα θετικά.
Είδαμε ένα  ρετρό αφιέρωμα στο Φεστιβάλ Βενετίας των δεκαετιών 60 και 70, τότε που η λάμψη συνδεόταν με την πολιτική. Τότε που οι μεγάλοι δημιουργοί προσέφεραν στον θεσμό μιαν άλλη διάσταση.  Φελίνι, Ροσελίνι,  Ντένις Χόπερ, Μάρτιν Σκορτσέζε, μερικές παρουσίες που μένουν στην μνήμη μας.
Το ντοκιμαντέρ για τα γεγονότα στην Αίγυπτο, ήταν μια κατά μέτωπο επίθεση στον επί πολλών δεκαετιών πρόεδρο της χώρας Χόσνι Μουμπάρακ. Οι διαδηλώσεις στην πλατεία Ταχρίρ παρουσιάστηκαν μέσα από τις διάσπαρτες απόψεις νέων και μεγαλύτερων και πολιτικών του αντιπάλων.
Η μεγάλη διαδήλωση της Γένοβα του 2001 και η δολοφονία του Κάρλο Τζουλιάνι στο ντοκιμαντέρ « Black Block». Η Ιστορία ξύνει πληγές, αλλά επί της ουσίας δεν προεκτείνει τη σκέψη για τα αίτια αυτής της τραγωδίας και για το μέλλον των κινητοποιήσεων.
Από το Μεξικό η ερωτική ιστορία ενός πολιτικοποιημένου περιθωριακού νέου και της φίλης του στο « El lenguaje De los Machetes» που μας έφερε σκληρές ανθρώπινες εικόνες των έργων του Αλεχάντρο Γκονζάλεζ Ιναρίτου.
Συνεχίζουμε να βλέπουμε ταινίες, περιμένοντας τα τελικά αποτελέσματα βράδυ Σαββάτου.