ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΔΕΝ ΠΑΙΖΕΙ των Αργύρη Τσεπελίκα και Αγγελής Ανδρικοπούλου Κριτική Ιάκωβου Γωγάκη (3 / 5)

 

Σκηνοθέτες: Αργύρης Τσεπελίκας και Αγγελή Ανδρικοπούλου

Με τους Αλεξάνδρα, Χρήστο, Χρύσα, Vlad

Ντοκιμαντέρ(Docu-fiction), Ελλάδα 2010

Μέσα σε αυτήν την ομιχλώδη και καταθλιπτική ατμόσφαιρα της ελληνικής οικονομικής κρίσης που στο πέρασμα της σκεπάζει τα πάντα, « τα παιδιά που δεν παίζουν» έρχονται να μας υπενθυμίσουν ζητήματα που είναι δίπλα μας και αρχίζουμε να τα αγνοούμαι που άπτονται την υποβαθμισμένη ποιότητα της ζωής μας στις μεγάλες ελληνικές πόλεις.

Τα παιδιά αποτελούν το πιο ζωντανό κομμάτι των σύγχρονων κοινωνιών, είναι το λιγότερο εξοργιστικό εξαιτίας του καθορισμένου αστικού τρόπου ζωής, της προστατευτικής οικογένειας και της έλλειψης δημόσιων ελεύθερων χώρων, να στριμώχνονται σε μικρά διαμερίσματα τεράστιων πολυκατοικιών, αποκομμένα από την κοινωνικοποίηση που το ομαδικό παιχνίδι αναμφίβολα συμβάλει, και να βρίσκονται διαρκώς στο κόσμο της τηλεοπτικής οθόνης, του playstation ή του Facebook.

Αυτό που με χαρά είδαμε είναι η πραγματική ιστορία μιας παρέας μικρών παιδιών από την Πάτρα με πάθος για το ποδόσφαιρο, όπου κατήντησαν αποδιοπομπαίοι από την γειτονία τους γιατί « τόλμησαν» να παίζουν μπάλα στο δρόμο από τη στιγμή που δεν υπήρχε δίπλα τους παιδική χαρά αλλά ούτε ένας ελεύθερος χώρος

Η δυναμική Αλεξάνδρα, o Vlad ένα παιδί μεταναστών, η λογική Χρύσα και ο μικρότερος όλων Χρήστος, βάζουν στο μάτι ένα οικόπεδο της γειτονιάς και με περίσσιο θράσος κάνουν όλες εκείνες τις ενέργειες που θα έκανε και ένας ενήλικας για να απαλλοτριωθεί ένα μέρος του και να γίνει ένας μικρός παιδότοπος. Απευθύνονται στον ιδιοκτήτη του οικοπέδου και τους διώχνει κακήν κακώς, έπειτα πάνε στη πολεοδομία και σε άλλες υπηρεσίες του Δήμου Πατρών. Ο Δήμος τους υπόσχεται πως θα φροντίσει να τους εξασφαλίσει έναν άλλο χώρο, οι μήνες περνούσαν απάντηση καμία, και αποφάσισαν να δουν τον ίδιο το Δήμαρχο. Μπροστά στο φακό ο Ανδρέας Φούρας πήρε την απόφαση για παραχώρηση ενός συγκεκριμένου χώρου, όμως μέχρι σήμερα οι υποσχέσεις έχουν μείνει στα λόγια.

Ζωντανή και ευρηματική η σκηνοθετική ματιά των Τσεπελίκα- Ανδρικοπούλου ακολουθούν βήμα βήμα τα νεαρά παιδιά μέσα από διασκεδαστικές περιηγήσεις είτε στις αδυσώπητες γραφειοκρατικές διαδικασίες είτε στο τρόπο που τους αντιμετωπίζουν οι μεγαλύτεροι.

Είναι από εκείνες τις περιπτώσεις που αποδεικνύεται πως όσο μεγαλώνει ο άνθρωπος κλείνεται στο καβούκι του και γίνεται όλο και πιο συντηρητικός. Τα πιτσιρίκια βρήκαν κλειστές πόρτες και αντιμετώπισαν το χλευασμό και την ύβρη από τις γριές και τους γέροντες. Απόδειξη πως οι κοινωνικές και πολιτικές ανατροπές αν έρθουν θα είναι από τους νέους που πρέπει να διαθέτουν συλλογικότητα, τόλμη και οράματα.

Αξίζει πραγματικά να δείτε τον αγώνα και τη διαδρομή αυτών των παιδιών, που εν τέλει μας αφορά όλους γιατί αν εμείς είχαμε τη δυνατότητα να παίζουμε στις αλάνες, για τα σύγχρονα ελληνόπουλα αυτό θεωρείται όνειρο απατηλό.