Σκηνοθέτης : Σοφία Κόπολα
Με τους Στέφεν Ντορφ, Ελ Φανινγκ, Μπενίτσιο Ντελ Τόρο, Μισελ Μόναγκαν
Οφείλουμε να αναγνωρίσουμε στη Σοφία Κόπολα πως έχει δικό της τρόπο επικοινωνίας με το κοινό ,δημιουργώντας φανατικούς θαυμαστές και αρκετούς επίσης που θεωρούν τις ταινίες της απλά συμπαθητικές. Με τους ηθοποιούς δημιουργεί ιδιαίτερη σχέση, απελευθερώνοντας σιγά σιγά τα συναισθήματα τους αλλά αποφεύγει επιμελώς την όποια δραματοποίηση. Το είδαμε να γίνεται στο “ Αυτόχειρες Παρθένοι” το είδαμε έξοχα στη σχέση του Μπόμπ και της Σάρλοτ στο “Χαμένη στη Μετάφραση”. Η αποφυγή μακρών διαλόγων, των συνεχών αλλά σημαντικών παύσεων, αναδείκνυαν τον εσωτερικό κόσμο των πολύπλοκων ηρώων της και ήταν το βασικό επιχείρημα που χρησιμοποιούσαμε στους επικριτές της.
Το “Somewhere” δεν διαφέρει με τις 2 προαναφερθείσες ταινίες. Ίσως για αυτό να μην μας ενθουσίασε. Περιμέναμε μεγαλύτερη φαντασία σεναρίου, ακόμα και η χρήση της κάμερας παραμένει στατική, δεν αλλάζει “ ταχύτητα” με περιορισμένα τρικ, παρατηρήσαμε μόνο να δίνει μεγαλύτερη έμφαση στο φυσικό φωτισμό και να τελειοποιεί το μοντάζ.
Ο Τζόνι γνωστός ηθοποιός, χωρισμένος και πατέρας της έφηβης Κλειός , ζει μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Χωρίς ιδιαίτερους στόχους και φιλοδοξίες με μόνο του ενδιαφέρον τις ωραίες γυναίκες,αντιμετωπίζει μια καινούργια κατάσταση στη ζωή του όταν αναγκάζεται να κρατήσει τη κόρη του για δύο βδομάδες.
Μέσα από τον γνωστό κόσμο της Κόπολα δηλαδή του συγκρατημένου συναισθήματος, της εμφανούς έλλειψης επικοινωνίας, της ψευδαίσθησης ότι είμαστε ευτυχισμένοι αλλά στο βάθος να κρύβεται η απελπισία της μοναξιάς,ο Τζόνι θα αναμετρηθεί με τον ίδιο του τον εαυτό, για να “ απελευθερωθεί” από τα δεσμά”.
Η Κόπολα χρησιμοποιεί καυστικό χιούμορ για να σαρκάσει το χώρο της διαφήμισης, που επιβάλλει και καθοδηγεί σαν ρομπότ το κόσμο του θεάματος, τους επιφανειακούς δημοσιογράφους, και τα media,( εξαιρετική η έμμεση αναφορά στο “ αδηφάγο” έντυπο Variety ).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου