ΑΟΡΑΤΟΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ (THE GHOST WRITER) του Ρομάν Πολάνσκι. Κριτική Ιάκωβου Γωγάκη [3.5 / 5]

 

Σκηνοθέτης: Ρομάν Πολάνσκι. Mε τους Γιούαν ΜακΓκρέγκορ, Πιρς Μπρόσναν, Κιμ Κατράλ, Ολίβια Ουίλιαμς Τομ Ουίλκινσον, Τίμοθι Χάτον,
Θρίλερ Μυστηρίου, Γαλλία-Γερμανία-Μ.Βρετανία 2010 128 Λεπτά

Ενώ ήταν στα σκαριά αυτή η ταινία του, το Σεπτέμβριο δέχθηκε μια τιμητική πρόσκληση να επισκεφθεί τη μαγευτική Ζυρίχη και το κινηματογραφικό της Φεστιβάλ για να παραλάβει βραβείο για την συνολική του προσφορά στην έβδομη τέχνη. Ως γνωστόν αντί για δάφνες και τιμές βρέθηκε στη φυλακή εξαιτίας ενός εντάλματος που είχε εκδοθεί 32 χρόνια πριν. Έξι μήνες μετά την σύλληψη του για « παράνομη σεξουαλική σχέση» με 13χρονη, ακόμα τα δικαστήρια ερίζουν για το αν θα πρέπει να βγει διάταγμα έκδοσης του στην Αμερική.

Προς το παρόν ο 76χρονος Ρομάν Πολάνσκι βρίσκεται σε κατ οίκον περιορισμό στην Ελβετία και παρακολουθεί την πορεία του « Αόρατου Συγγραφέα» που κέρδισε Αργυρή Άκτο σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ Βερολίνου και θα λέγαμε πως πράγματι πρόκειται για ένα από τα καλύτερα έργα που έχουμε δει το τελευταίο διάστημα.

Σε αντίθεση με το «Νησί των Καταραμένων» του Σκορτσέζε ο «Αόρατος Συγγραφέας»( βασισμένο σε μυθιστόρημα του Ρόμπερτ Χάρις) είναι εξαιρετικά επίκαιρος, είναι καυστικός, ενίοτε σαρκαστικός και ως θεματολογία προκλητικός.

Είναι ένα σύγχρονο πολιτικό θρίλερ που δεν αφήνει υπονοούμενα λέει τα πράγματα με το όνομα τους και εξηγεί πως κάποιες απερίσκεπτες αποφάσεις αυτών που μας κυβερνούν, επηρεάζουν εκατομμύρια ανθρώπους, είτε είναι στο Λονδίνο ή θα μπορούσε να είναι στην Αθήνα.

Μέσα από τον φακό ενός βιογράφου ο Πολάνσκι μας παρουσιάζει, την υποταγή των πολιτικών και κρατών στα θελήματα της Υπερδύναμης και της CIA, αναφέρεται σε ένα ζήτημα που απασχόλησε εκτός από την Αγγλία και την Ελλάδα πρόσφατα , για μια φημολογούμενη απαγωγή πακιστανών ως υπόπτων για τρομοκρατία αλλά και στον πραγματικό ρόλο που πρέπει να διαδραματίσει το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης.

Η καρδιά της ταινίας θα έλεγα πως βρίσκεται στο απαισιόδοξο αλλά τόσο εύστοχο ζήτημα που θέτει ο Πολάνσκι, ότι όσοι κρύβονται πίσω από τους πολιτικούς και τους χειραγωγούν, μικρά η μεγάλα οικονομικά συμφέροντα όποιος τελικά και να τα βάλει μαζί τους, είναι πιθανόν να φάει τα μούτρα του και να παραμείνει αόρατος. Μία ευφυής παρατήρηση και ένα καυστικό σχόλιο για τη σύγχρονη εξουσία, την διαφθορά της, την διαπλοκή της και τις συνέπειες στη κοινωνία και στους πολίτες.

Το έργο ξεκινά μετά τον μυστηριώδη θάνατο του Μάικ Μακάρα που είχε την ευθύνη για την καταγραφεί της βιογραφίας του πρώην Βρετανού Πρωθυπουργού Άνταμ Λανγκ(Πιρς Μπρόσναν), όταν προσλαμβάνεται ο κεντρικός χαρακτήρας του έργου (Γιούαν ΜακΓκρέγκορ) για να ξαναγράψει και να ολοκληρώσει τα απομνημονεύματα του Λανγκ. Ό πρώην πρωθυπουργός που ο Πολάνσκι όχι τυχαία επέλεξε τον Μπρόσναν για να μοιάζει στην εμφάνιση και στη προσωπικότητα του Τόνι Μπλερ, βρίσκεται μαζί με την σύζυγο του (Ολίβια Ουίλιαμς) και τους συνεργάτες του σε ένα ερημικό νησί στις Η.Π.Α κατηγορούμενος για εγκλήματα πολέμου. Αποφασίζει ότι πρέπει να παραμείνει στην Αμερική για να αποφευχθεί το ενδεχόμενο σύλληψης του, ένα ζήτημα που θα μπορούσε να ταυτιστεί με την δύσκολη θέση που βρέθηκε και ο Πολάνσκι.

Ένα κλεμμένο χειρόγραφο, ένας αδιάκριτος μεσήλικας, η θερμή και ανεξήγητη υποδοχή που του επιφυλάσσει η γυναίκα του Λανγκ αλλά και τα αναπάντητα ερωτήματα για το θάνατο του προκατόχου του, οδηγούν τον Αόρατο Συγγραφέα να σκαλίσει τι πραγματικά κρύβεται στη ζωή του πρώην πρωθυπουργού και τελικά να βρεθεί μπροστά σε φαύλες και σκοτεινές υποθέσεις που θέτουν σε κίνδυνο τη σωματική του ακεραιότητα.

Ίσως ο πολύ αργός ρυθμός που ακολουθεί το φιλμ για πάνω από μία ώρα να είναι εν μέρει αναποτελεσματικός στη κλιμακούμενη δράση. Χρησιμοποιούνται μεν οι εικόνες ενός γκρι και ομιχλώδους τοπίου δεν συνδέονται όμως φυσικά με την επιθυμητή ατμόσφαιρα μυστηρίου, με αποτέλεσμα η αλλαγή της ταχύτητας, της αγωνίας και του θρίλερ να έρχονται μόνο στο τελευταίο 30λεπτο.

Αν εξαιρέσουμε το γεγονός αυτό, ο θεατής παραμένει καθηλωμένος και από το ίδιο το έργο και από την δεξιοτεχνική σκηνοθεσία του Πολάνσκι.

Είναι απίστευτος ο τρόπος που χρησιμοποιεί την κάμερα, τα κοντινά πλάνα είναι με τέτοιο τρόπο γυρισμένα ώστε το κοινό να βλέπει όλους τους ήρωες στο κάδρο, τις εκφράσεις και τις αντιδράσεις τους, ταυτόχρονα το μαύρο χιούμορ συνδυάζεται έξοχα με τις καθηλωτικές στιγμές έντασης Μα αυτή είναι η μεγαλοφυΐα του Πολάνσκι, συνδυάζει μοναδικά, σκηνοθεσία μαζί με βαθειά κοινωνική και πολιτική προσέγγιση.

Δε θα μπορούσαν να μην τον ακολουθήσουν και οι ηθοποιοί. Ο Γιούαν ΜακΓκρέγκορ με την σκόπιμη υποκριτική του αφέλεια, σύρεται σε ενέργειες αντίθετες του χαρακτήρα του και αφήνει όλα εκείνα τα υπονοούμενα που απαιτεί ο ρόλος αλλά και ο Πιρς Μπρόσναν αποκαλύπτει εξαιρετικά τα συναισθήματα ενός διαβρωμένου και πλέον αποτυχημένου πολιτικού που τα χάνει όλα ακόμα και την αγάπη και τον σεβασμό τον γύρω του.