Mε τους Τζούλιαν Μουρ, Αμάντα Σίφριντ, Λίαμ Νίσον
Δράμα, Θρίλερ, Η.Π.Α-Καναδάς-Γαλλία 2009 96 Λεπτά
Ο Ατόμ Εγκογιάν καταξιωμένος και αγαπημένος σκηνοθέτης σε Ευρώπη και Αμερική, συνηθίζει στα έργα του να ακολουθεί απλές σκηνοθετικές τεχνικές αλλά βαθιές και πολυεπίπεδες αφηγηματικές διαδρομές. Στο « Αραράτ» μέσα από την γενοκτονία των Αρμενίων ο σκηνοθέτης αναδεικνύει τις συνέπειες αυτής της σφαγής στη σύγχρονη καθημερινότητα στη Τουρκία χρησιμοποιώντας ηθικά και φιλοσοφικά ερείσματα. Το βραβευμένο «Γλυκό Πεπρωμένο » διδάσκεται στα πανεπιστήμια για την ψυχαναλυτική διάσταση των χαρακτήρων και τις επιρροές από τον Λακάντ. Στο κατά την γνώμη μου καλύτερο μέχρι τώρα έργο του « Adoration» η ιστορία ενός αγοριού που ψάχνει τις συνθήκες θανάτου των γονέων του μετά από αυτοκινητιστικό ατύχημα, είναι απλά η αφορμή για να συνδέσει ο Εγκογιάν εκπληκτικά την πολιτιστική κληρονομιά, την ηθική της τρομοκρατίας και τους ανθρώπους χωρίς θρησκευτικές ετικέτες.
Η « Υποψία» δεν μπορεί να θεωρηθεί αντάξιο των προαναφερθεισών ταινιών του παρά το γεγονός πως βάζει στο τραπέζι ένα διαχρονικό θέμα που θα αγγίξει πολλά ζευγάρια. Είναι απλά ένα καλό έργο, που έχει στο επίκεντρό την κρίση της μέσης ηλικίας με κάποιες μικρές δώσεις θρίλερ. Είναι πιθανόν ο Αρμένιος σκηνοθέτης που βρίσκεται στα 50 να προβληματίζεται και επί προσωπικού για αυτό το θέμα, άλλωστε είναι γνωστό πως ο Εγκογιάν διαθέτει γνώσεις ψυχολογίας χαρακτήρων τέτοιες, ώστε να μπορεί να γυρίσει ταινίες στηριζόμενες πάνω σε επιστημονικό ψυχολογικό υπόβαθρο και η λεγόμενη « midlife crisis» είναι ένα υπαρκτό θέμα, σύνηθες και επιστημονικά αποδεδειγμένο. Κάτι ο χολιγουντιανός αέρας της ταινίας που είναι ξένος για τον σκηνοθέτη, κάτι η στασιμότητα των χαρακτήρων, η δυσκολία του να μεταφέρει στο γυαλί τις σπουδαίες θεωρίες που φαίνεται να τον έχουν επηρεάσει, αλλά και το αλλοπρόσαλλο τέλος άφησαν αμφιλεγόμενες εντυπώσεις. Η ταινία ξεκινά με την γυναικολόγο Κάθριν Στιούαρτ (Τζούλιαν Μουρ) να υποψιάζεται πως ο άντρας της Ντειβιντ (Λίαμ Νίσον) καθηγητής μουσικής, μπορεί να της λέει ψέματα, όταν δεν εμφανίζεται σε ένα πάρτι γενεθλίων που του είχε ετοιμάσει, και η δικαιολογία που της λέει δεν φαίνεται να την ικανοποιεί. Την επόμενη μέρα βλέπει στο κινητό του τηλέφωνο ένα μήνυμα από μια γυναίκα όπου τον ευχαριστεί για την « υπέροχη νύχτα που πέρασαν μαζί». Μέσα από μια συγκυρία η Κάθριν γνωρίζει την μικρότερη και εντυπωσιακή Χλόη( Αμάντα Σίφριντ) συνοδό πολυτελείας και της προτείνει έναντι αδράς αμοιβής να προσπαθήσει να αποπλανήσει τον σύζυγό της για να διαπιστώσει αν όντως είναι επιρρεπείς στις εξωσυζυγικές περιπέτειες. Η Χλόη υπακούει πιστά στην Κάθριν αλλά η γυναικολόγος βρίσκεται μπροστά σε μια νέα πρόκληση όταν αντιλαμβάνεται πως οι περιγραφές της νεαρής κοπέλας δεν ξυπνούν σεξουαλικά μόνο τον Ντέιβιντ αλλά και την ίδια. Μια στιγμή σεξουαλικής διέγερσης είναι αρκετή για να οδηγήσει τις δύο γυναίκες στο κρεβάτι και όλους εμάς να διερωτόμαστε που το πάει ο Εγκογιάν.
Είναι πιθανόν να έχει επηρεαστεί από το θεατρικό ρεύμα του ψυχολογικού ρεαλισμού αλλά και από αυτή καθαυτή τη ψυχολογία. Είναι τόσο καλός γνώστης της, που υποθέτουμε πως παίρνει το διακύβευα του από τον Καρλ Γιούγκ δηλαδή τα προβλήματα του «ψευτοσύγχρονου» ανθρώπου και την περίοδο εσωτερικής κρίσης του, δεν ακολουθεί καταπόδας τον Γιούγκ βάζει στο παιχνίδι και τον Φρόυντ ο οποίος απέδιδε στη «λίμπιντο» μόνο σεξουαλικά χαρακτηριστικά, βασική διαφορά των δύο θεωρητικών.
Δηλαδή η Χλόη δεν είναι για την Κάθριν και τον Ντέιβιντ ένα αντικείμενο του πόθου μέσα σε ένα συλλογικό πακέτο( αίσθηση, ενόραση, νοημοσύνη, συναίσθημα) αλλά αντίθετα είναι αυτό που υιοθετούν οι φροϋδιστές ως «προσωπικό ασυνείδητο».
Θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς πως από την στιγμή που ο θεατής βρίσκεται μπροστά σε τόσο ενδιαφέρουσες θεωρίες( όχι όμως και πρωτότυπες, τις έχουμε ξαναδεί) η ταινία θα έπρεπε να ήταν αριστούργημα. Όμως δεν είναι. Όσοι γνωρίζουμε τον τρόπο σκέψεις του σκηνοθέτη τολμούμε να συμπεράνουμε τις επιρροές του και το βάθος των σκέψεων του Δεν είμαστε σίγουροι πως πίσω από αυτό που είδαμε μπορούν να εξαχθούν απαραίτητα αυτά τα συμπεράσματα. Τα υποθέτουμε, γιατί η ταινία είναι μονότονη χωρίς τις απαιτούμενες εξάρσεις και βέβαια μένει στα βασικά. Στο γάμο, στη φθορά του, στις δυσκολίες διατήρησης της ισορροπίας μετά από αρκετά χρόνια έγγαμου βίου αλλά και στο τρόπο που οι καλά κρυμμένες επιθυμίες μπορούν να βγουν στο προσκήνιο. Επίσης στο τρίτο μέρος βρισκόμαστε μπροστά σε ένα απρόβλεπτο και άχαρο μυστήριο που δεν έχει κανένα νόημα αντίθετα ίσως και να αποπροσανατολίζει ,εάν ο στόχος ήταν να τεθεί ένας βαθύτερος φιλοσοφικός προβληματισμός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου