Κυριακή 1 Φεβρουαρίου 2015

Κριτική Ταινίας: Κολαστήριο(1988)

Κολαστήριο(Damnation) του Μπέλα Ταρ (1988)


Κριτική: Ιάκωβος Γωγάκης

Δεν είναι εύκολο να προσδιοριστεί εξαρχής το περιεχόμενο της ταινίας. Ξεδιπλώνεται σταδιακά, με τον Μπέλα Ταρ να συνθέτει πρώτα το εικαστικό κομμάτι, ξεκινώντας από το φιλμικό ύφος με παράλληλη τη χωροταξική διάταξη του, με τέτοιο τρόπο που να μη χωράει αμφιβολία για το πόσο επηρεασμένος ήταν από τη μοναδική ταρκοφσκική σύνθεση της εικόνας και του περιεχομένου.
Η σπουδαιότητα του έργου βρίσκεται σ’ αυτό ακριβώς το φοβερό, ότι έφτιαξε ένα “Κολαστήριο” με τη θρησκευτική του σημασία, δηλαδή σαν ένα καζάνι που σιγοβράζει τις πράξεις της ψυχής, μέσα από ένα κρεσέντο συμβολισμών για την συναισθηματική έρημο, για την ατομική κατάπτωση, για τα αδιέξοδα και την απόγνωση, εν τέλει όπως λέει και το γνωστό γνωμικό “Ματαιότης ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιότης”.

Άδειοι δρόμοι, ομίχλη και βροχή, αδέσποτα σκυλιά, όλα αυτά σε μια βιομηχανική πόλη, και με τον Κάρεν να παρακολουθεί κάτι βαγόνια. Λίγο πριν συναντήσει την ερωμένη του, πάει να τα πιει στο μπαρ του Βιλάρσκι.

Η αγάπη του για την τραγουδίστρια θα τον οδηγήσει στο πλήρες αδιέξοδο, και μέσα σ αυτό θα βρεθούμε κι εμείς, ανακαλύπτοντας ίσως και ένα κομμάτι του δικού μας “είναι”.

Οι λιγοστοί ποιητικοί διάλογοι-μονόλογοι, κρύβουν τόσα νοήματα όσο και μια παράγραφος του Χέγκελ, με τη μεταφυσική διάσταση να είναι εμφανής και στα 120 λεπτά του έργου.

Η σκηνή που ο Κάρεν έξω από το σπίτι της τραγουδίστριας θα της εξομολογηθεί το που μπορεί να φτάσει για αυτήν, και η επόμενη, σε ένα κρεβάτι να κάνουν έρωτα σαν ρομπότ, είναι καταπληκτικές γιατί μέσα σε λίγα λεπτά εμφανίζονται απογυμνωμένες όλες οι αντιθέσεις και ο χαοτικός πολλές φορές εσωτερικός κόσμος των ανθρώπων, που δε ξέρουν τι θέλουν (τραγουδίστρια), και ένας άλλος αυτών που νομίζουν ότι ξέρουν (Κάρεν) με την εμμονή να γίνεται παράνοια, ψυχαναγκασμός, μια παράκρουση που αποκαλύπτει την ανικανότητα διαχείρισης των πράξεων, όπως εμφανίζεται ακριβώς στο τέλος της ταινίας.

Μπορεί ο Κάρεν να είναι το κεντρικό πρόσωπο, αλλά ο Μπέλα Ταρ δε μένει μόνο σ’ αυτόν. Ακόμα και οι δεκάδες κομπάρσοι μέσα στην αίθουσα μουσικής που χορεύουν στους ρυθμούς του ταγκό και του ροκ εντ ρολ, ψάχνουν την ευτυχία, αλλά δε θα τη βρουν. Τους χωρίζει απόσταση, η ευτυχία αυτή είναι επιφανειακή.

Δεν υπάρχει απολύτως καμία ελπίδα λύτρωσης, ούτε για τον άντρα, ούτε για τη γυναίκα. Αν ο Τρίερ του 2011 (“Melancholia”) το ψάχνει λίγο παραπάνω για να μας πει πως το τέλος του κόσμου θα έρθει από την ψυχική συναισθηματική διαταραχή, και από τη φαυλότητα των σχέσεων που διαταράσσει τον ψυχικό κόσμο, για τον Μπέλα Ταρ του 1987 είναι πιο απλά τα πράγματα. Έτσι είναι ο κόσμος φτιαγμένος και έτσι για πάντα θα λειτουργεί.
 
http://www.sevenart.gr/images/star3.gifhttp://www.sevenart.gr/images/star3.gifhttp://www.sevenart.gr/images/star3.gifhttp://www.sevenart.gr/images/star3.gifhttp://www.sevenart.gr/images/star3.gifhttp://www.sevenart.gr/images/star3.gifhttp://www.sevenart.gr/images/star3.gifhttp://www.sevenart.gr/images/star3.gif (8/10)
Ιάκωβος Γωγάκης


Αναδημοσίευση απο SevenArt.gr


 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου