Φεστιβάλ Καννών 2012: 1η μέρα

65o Φεστιβάλ Καννών: Μέρα Πρώτη

Φεστιβάλ | 17 Μαΐου 2012 | SevenArt.gr

Του Ιάκωβου Γωγάκη(gogakis@sevenart.gr)

Με το έργο “Moonrise Kingdom” του Γουες Άντερσον ξεκίνησε το 65o Φεστιβάλ Κινηματογράφου, εδώ στις Κάννες, με την πρώτη μέρα να περιλαμβάνει άλλες τρεις ταινίες: Δύο ντοκιμαντέρ για το έργο και τη ζωή των Γούντι Άλεν και Ρομάν Πολάνσκι και το αιγυπτιακό “After the battle” του διαγωνιστικού τμήματος. Κατά γενική ομολογία η πρώτη μέρα δεν μπορεί να συγκριθεί με το περσινό δυνατό άνοιγμα, κυρίως δε με το “Μεσάνυχτα στο Παρίσι” του Γούντι Άλεν.

Επίσημο Διαγωνιστικό

Moonrise Kingdom (Η.Π.Α)

Ο Γουες Άντερσον θίγει ακροθιγώς δύο παράλληλους κόσμους. Την αθωότητα των εφήβων και την σκληρότητα των ενηλίκων, με το ρητό “αμαρτίαι γονέων παιδεύουσι τέκνα” να παίρνει σάρκα και οστά στην περίπτωση αυτή. Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους βρίσκουμε τους Μπρους Γουίλις, Έντουαρντ Νόρτον, Μπιλ Μάρεϊ, Τίλντα Σουίντον, Φράνσις ΜακΝτόρμαντ κ.ά.

Κατά τη δεκαετία του 1960 ο νεαρός Σαμ, ένα υιοθετημένο αγόρι, αποφασίζει να δραπετεύσει από την κατασκήνωση προσκόπων στην οποία συμμετέχει και να εξαφανιστεί στις απόκρυφες παραλίες της περιοχής με την 12χρονη Σούζι. Ο εφηβικός τους έρωτας θα περάσει μέσα από εμπόδια, όταν ξεκινούν οι πάντες έναν αγώνα μέχρι να τους βρουν και να τους κρατήσουν μακριά. Ο Σαμ έχασε τους γονείς του, η οικογένεια που τον υιοθέτησε δεν τον θέλει πια. Η Σούζι ζει σε μια περίεργη κατάσταση μέσα στο σπίτι, με τους γονείς της πλήρως αποξενωμένους.

Ο Άντερσον, όπως δήλωσε και στη συνέντευξη τύπου, στόχευσε να προβάλει την απλόχερη και ανιδιοτελή αγάπη δύο νέων παιδιών, όταν ο κόσμος στον οποίο ζουν είναι γεμάτος συμβιβασμούς και υποχωρήσεις. Ίσως ο 43χρονος δημιουργός αυτό που ήθελε να πετύχει ως ένα βαθμό να το χει καταφέρει, δεν είμαι και τόσο σίγουρος από την άλλη μεριά πως το έργο αυτό ενδείκνυται για ν’ ανοίξει ένα τόσο σπουδαίο φεστιβάλ και ιδίως να βρίσκεται στο διαγωνιστικό του τμήμα.

Βέβαια κατά το παρελθόν έχουμε δει πολύ χειρότερα έργα. Είναι και θέμα αισθητικής του καθενός. Ο Άντερσον έχει ένα δικό του τρόπο να παρουσιάζει το χιλιοειπωμένο ζήτημα της αμερικάνικης μικροαστικής οικογένειας με τα προβλήματα της. Αυτό κάνει και τώρα, με μια όμως απλούστευση των πάντων. Η ευαίσθητη παραμυθένια απεικόνιση, συνάμα και ολίγον αφελής σε αυτή την εκδοχή, θα βρει σίγουρα τους θαυμαστές της. Θα έχουμε τη δυνατότητα να αναφέρουμε περισσότερα για το έργο όταν βγει στις ελληνικές αίθουσες.

After the battle (Αίγυπτος)

Πρωτότυπη και ιδιαίτερη ανθρώπινη ιστορία που διαδραματίζεται στην Αίγυπτο κατά τα πρόσφατα γεγονότα της Πλατείας Ταχίρ που οδήγησαν στην επανάσταση εναντίον του καθεστώτος Μουμπάρακ.

Ένας επαγγελματίας ιππέας και πατέρας δύο αγοριών χλευάζεται από την ομήγυρη και προπηλακίζεται όταν τον θεωρούν ότι πρόσκειται στην πολιτική και στρατιωτική δικτατορία του παρελθόντος. Μια νεαρή ακτιβίστρια τον ερωτεύεται. Ένας έρωτας καταδικασμένος από τις παραδοσιακές αντιλήψεις που επικρατούν αλλά και από τους δισταγμούς του ίδιου του πρωταγωνιστή.

Ο Αιγύπτιος σκηνοθέτης Γιούσρι Νασράλλα δεν μένει πάνω σε μια ερωτική ιστορία, αλλά θέτει βασικά ζητήματα για την αιγυπτιακή κοινωνία και τον θεσμό της οικογένειας. Ταυτόχρονα γίνεται ο πρώτος σκηνοθέτης που τολμά να απομυθοποιήσει την πρόσφατη επανάσταση και αφήνει μια πικρή γεύση για τις πρόσφατες εξελίξεις, και αν τελικά ο εκδημοκρατισμός επετεύχθη ή αν ο αέρας της αλλαγής δεν είναι τίποτα άλλο από μια άλλου τύπου δικτατορία.

Από την άλλη μεριά το έργο ξεπερνά τις 2 ώρες, γίνεται κουραστικό και επαναλαμβανόμενο καθηλώνοντας το και στερώντας του την κινηματογραφική απογείωση.

Ειδικές Προβολές

Roman Polanski: A Film Memoir (Μ. Βρετανία)

Ίσως να μην είμαι και ο πιο αντικειμενικός κριτής όταν υπάρχει αναφορά στον Ρομάν Πολάνσκι. Δηλώνω θαυμαστής του και το ντοκιμαντέρ αυτό ομολογώ πως με έπιασε αδιάβαστο σε επιμέρους και λιγότερα εκτεθειμένα στο φως στοιχεία της ζωής του. Δεν είναι ακριβώς ντοκιμαντέρ, αλλά συνέντευξη που του πήρε ο αδερφικός του φίλος Άντριου Μπρόνσπεργκ όταν ο Πολάνσκι βρισκόταν σε κατ’ οίκον περιορισμό στο Γκστάαντ της Ελβετίας μετά το δικαστικό ένταλμα για σεξουαλική παρενόχληση σε ανήλικη, στις Η.Π.Α. 34 χρόνια πριν.

Ο Πολάνσκι εμφανώς απογοητευμένος αλλά με το χιούμορ να μην τον αφήνει, αναφέρεται μεταξύ πολλών άλλων και στο συγκεκριμένο περιστατικό, παραδεχόμενος την πράξη του ήδη από την δεκαετία του 70, αλλά φαίνεται να μην μπορεί να καταλάβει πως επανήλθε αυτή η ιστορία στο προσκήνιο αρκετά χρόνια μετά. Ο σκηνοθέτης του ντοκιμαντέρ Λορέν Μπουζερό βάζει σφήνες και με διάφορες συνεντεύξεις της ανήλικης κοπέλας που τώρα είναι παντρεμένη με παιδιά, λέγοντας χαρακτηριστικά πως η ανακίνηση ξανά αυτής της υπόθεσης δεν έχει κάτι άλλο να προσφέρει αντίθετα είναι ένα άσκοπο “βασανιστήριο” της ίδιας και της οικογένειας της.

Ο εβραϊκής καταγωγής Πολάνσκι γεννήθηκε στο Παρίσι, αλλά έζησε στην Πολωνία την εποχή της γερμανικής κατοχής. Οι αναμνήσεις του επανέρχονται, όπως επίσης και οι θλιβερές στιγμές του, όταν η μητέρα του μεταφερόταν στο Άουσβιτς. Μέσα στα 90 λεπτά βλέπουμε πολλές σκηνές των επιτυχημένων του έργων, “Μαχαίρι στο Νερό”, “Το Μωρό της Ρόζμαρι”, “Αποστροφή”, “Τσάινατάουν”, ο φακός όμως εστιάζει συχνά στο πιο προσωπικό έργο και αγαπημένο του, στον “Πιανίστα”, με τον παραλληλισμό στα γεγονότα του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου να τον στιγματίζουν περισσότερο απ’ ότι η φυλάκιση και η δικαστική περιπέτεια.

Το σοκ της δολοφονίας της δεύτερης συζύγου του Σάρον Τέιτ, η γνωριμία με την Εμανουέλα και τα παιδιά που απέκτησε μαζί της, είναι σημαντικοί σταθμοί της προσωπικής ζωής ενός μεγάλου δημιουργού.