Φεστιβάλ Βερολίνου 2012: Χρυσή Αρκούδα στους Ταβιάνι. Όλα τα βραβεία

Berlinale 62 - Τα Βραβεία: Οι Ταβιάνι δεν πεθαίνουν ποτέ

Φεστιβάλ | 19 Φεβρουαρίου 2012 | SevenArt.gr

Του ανταποκριτή μας Ιάκωβου Γωγάκη

Ο Μάικ Λι παρέδωσε με συγκίνηση τη Χρυσή Άρκτο στους αδερφούς Ταβιάνι. Χωρίς να θέλουμε να παινέψουμε το σπίτι μας, ήδη από το αφιέρωμα που είχαμε ετοιμάσει για το Φεστιβάλ, προβλέψαμε ότι τα αδέρφια, Πάολο και Βιτόριο Ταβιάνι, που έχουν αφήσει έντονη τη σφραγίδα τους στο μεταπολεμικό ευρωπαϊκό σινεμά, θα έφευγαν με κάποια διάκριση από την κρύα πόλη της Γερμανίας, ενώ είχαν να λάβουν πάνω από 30 χρόνια βραβείο στο Φεστιβάλ Βερολίνου.

Τα αδέρφια Ταβιάνι, τα οποία σε όλη τους την κινηματογραφική διαδρομή σκηνοθετούν μαζί, παρουσίασαν στη Μπερλινάλε το δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ, “Ο Καίσαρας πρέπει να πεθάνει”, εξ’ ολοκλήρου γυρισμένο στις φύλακες υψίστης ασφαλείας Rebbibia της Ρώμης. Το χαρακτηριστικό ήταν η επιλογή πραγματικών κρατουμένων στον όλο σχεδιασμό τους.

Οι Ταβιάνι παραμένουν όπως ακριβώς τους μάθαμε όλα αυτά τα χρόνια, είτε στις ταινίες που τους καθιέρωσαν (“Padre Padrone”, “Η νύχτα του Σαν Λορέντζο”) είτε στις πιο πρόσφατες όπου χρησιμοποιούν συμβολισμούς για να περάσουν τους κοινωνικούς και πολιτικούς προβληματισμούς τους. “Ο Καίσαρας πρέπει να πεθάνει” ήταν σίγουρα μία από τις καλύτερες ταινίες του διαγωνιστικού τμήματος, το οποίο σε γενικές γραμμές δεν είχε το μεγάλο έργο, όπως επί παραδείγματι υπήρχαν σαν κι εκείνα του Μπέλα Ταρ και του Ασγκάρ Φαραντί.

Οι Ταβιάνι αντιπαραβάλουν το καλό με το κακό, την κόλαση με τον παράδεισο, και δημιουργούν εύστοχους συνειρμούς για τους κάθε λογής δυνάστες. Είναι θετικό πώς η ταινία τους θα προβληθεί και στη χώρα μας (σε διανομή AMA Films). Και είναι δεδομένο πως αν εξακολουθεί η πολιτική κατάσταση να είναι όπως ακριβώς τη ζούμε, τότε ο “Καίσαρας πρέπει να πεθάνει” δεν θα γεννήσει μόνο συζητήσεις, αλλά και θα δημιουργήσει μια σειρά έντονων παραλληλισμών.

Η Αργυρή Άρκτος της Μπερλινάλε πήγε στο απόλυτο αουτσάιντερ, τον Ούγγρο Μπενς Φιλγκάουφ, και στη πραγματική ιστορία των ρομά της Ουγγαρίας, “Just the Wind” (επίσης, σε διανομή AMA Films). Καλύτερος σκηνοθέτης αναδείχθηκε ο Γερμανός Κρίστιαν Πέτζολντ για την ταινία “Barbara”, μια ερωτική ιστορία στο Ανατολικό Βερολίνο, με τον δημιουργό να ρίχνει τα βέλη του σε ένα απάνθρωπο και παράλογο μοντέλο, στο οποίο οι άνθρωποι δεν γνώριζαν την έννοια της πραγματικής ελευθερίας.

Το βραβείο καλύτερης γυναικείας ερμηνείας δόθηκε στη νεαρή μαύρη ηθοποιό Rachel Mwanza, για το ρόλο της στην ταινία “Rebelle”. Ενώ η καλύτερη ανδρική ερμηνεία απονεμήθηκε στον Δανό ηθοποιό Mikkel Boe Folsgaard, για την πράγματι δυνατή ερμηνεία του ως Βασιλιάς Κριστίν στην ταινία “A Royal Affair” του Nικολάι Αρσέλ. Η ταινία αυτή κέρδισε επίσης και το βραβείο καλύτερου σεναρίου.

Αργυρή Άρκτος καλλιτεχνικής συμβολής πήγε στην Lutz Reitemeier για τη φωτογραφία της στην κινεζική ταινία “White Deer Plain”. Ολίγον τι εκνευρισμένος παρέλαβε ο Πορτογάλος Μιγκέλ Γκόμεζ το βραβείο καινοτομίας για την ταινία του “Tabu”, που είχε θεωρηθεί το μεγάλο φαβορί, μετά κι από το βραβείο καλύτερης ταινίας που του απένειμαν οι κριτικοί κινηματογράφου (FIPRESCI). Τέλος, ειδική μνεία πήγε στην Ούρσουλα Μέγιερ για την ταινία της “Sister”, η οποία επίσης απέσπασε και δικαίως θα λέγαμε επαινετικά σχόλια από τη πλειοψηφία των δημοσιογράφων.

Tα βραβεία αναλυτικά μπορείς να τα δεις εδώ, εδώ (τα περιφερειακά) και εδώ (των μικρού μήκους ταινιών).

Βερολίνο, 18η Φεβρουαρίου
Ιάκωβος Γωγάκης