Συνέντευξη με την Σαρλότ Ράμπλινγκ απο το Φεστιβάλ Βερολίνου 2012

Συνέντευξη: Σαρλότ Ράμπλινγκ (I, Anna)

Συνεντεύξεις | 16 Φεβρουαρίου 2012 | SevenArt.gr

Συνέντευξη στον Ιάκωβο Γωγάκη

Θυμάμαι πριν περίπου δέκα χρόνια, όταν με είχε καταλάβει η μανία του να ξεψαχνίσω όλες τις ταινίες δικαστικού περιεχομένου. Τότε ήταν που έπεσα πάνω σε δύο άκρως σημαδιακές για το είδος, οι οποίες συμπτωματικά ανήκουν στον ίδιο σκηνοθέτη, τον Σίντνεϊ Λιούμετ. Πρόκειται για τους “12 Ένορκους” και την “Ετυμηγορία”.

Η “Ετυμηγορία" του 1982 είναι η αγαπημένη μου του είδους. Ο Πώλ Νιούμαν ήταν αξεπέραστος στο ρόλο του νωχελικού, ξεπεσμένου μέθυσου δικηγόρου, του Φρανκ, ο οποίος βρίσκεται αναμεμειγμένος, με βαριά καρδιά, σε μια δύσκολη υπόθεση ιατρικής αμέλειας. Δίπλα του η 36χρονη –τότε- Σαρλότ Ράμπλινγκ.

Η οποία, κιόλας, με τους “Καταραμένους” του Λουκίνο Βισκόντι, το “Δέκα δολοφόνοι για τον ντετέκτιβ Μάρλοου” του Ντικ Ριτσαρντς, και αργότερα με τις “Ζωντανές Αναμνήσεις” του Γούντι Άλεν, άρχισε να γίνεται ολοένα και πιο γνωστή στο ευρύ κοινό. Ο ρόλος της Λάουρα Φίσερ στην “Ετυμηγορία” την ανέδειξε ακόμη περισσότερο, σε μια ταινία που προτάθηκε για πέντε Όσκαρ.

Ολόκληρη η κινηματογραφική κοινότητα αναγνωρίζει το διπλό της χάρισμα. Τη σαγηνευτική ομορφιά της (πριν γίνει ηθοποιός, ήταν μοντέλο), και την υποκριτική της δεινότητα. Ένας συνδυασμός που σπανίζει. Όπως μου είπε, εκείνη την εποχή της έγιναν πολλές προτάσεις να κάνει καριέρα στο Χόλυγουντ. “Έχω ζήσει για λίγο στην Αμερική, κι ούτε κατά διάνοια δε θα μπορούσα να μείνω για πάντα. Καταρχάς δε με εμπνέει το μέρος, και κατά δεύτερον αισθάνομαι Ευρωπαία”.

Σε ερώτηση μας, αν υπήρξαν στιγμές που να το έχει μετανιώσει όλο αυτό, απάντησε κατηγορηματικά όχι. Πάντως δεν στερήθηκε δυνατούς ρόλους στην Ευρώπη. Κέρδισε τιμητικό βραβείο Σεζάρ, και η ταινία “H Πισίνα”, το 2003, την επανέφερε στο προσκήνιο. Όπως κι ο Λάνς φον Τρίερ πρόσφατα, με τη “Μελαγχολία”, της έδωσε απλόχερα ένα ρόλο που της πήγαινε γάντι, ανάμεσα στο υπόλοιπο εξαίρετο καστ ηθοποιών του.

Η ίδια λέει στη συνέντευξή μας , “δεν έπαιξα για ακόμα μια φορά την κακιά. Ο Λαρς ήθελε με κάποιο τρόπο να παρουσιαστεί ένα χαρακτήρα όμοιο με της μητέρας του, και σε μένα βρήκε την ιδανική ηθοποιό που θα μπορούσε να κατανοήσει τον χαρακτήρα της. Ήταν μια ιδιαίτερη συνεργασία”.

Την Σαρλότ Ράμπλινγκ συνάντησα εδώ, στο Φεστιβάλ Βερολίνου, για την προώθηση της πιο πρόσφατης ταινίας που πρωταγωνιστεί, με τίτλο “I, Anna”, κι η οποία παίχτηκε σε ειδική προβολή. Πρόκειται για ένα πολυεπίπεδο, σκοτεινό ψυχολογικό θρίλερ. Η Ράμπλινγκ, σε όλη τη διάρκεια του έργου, πατάει πάνω σε ένα τεντωμένο σχοινί. Η ευτυχία από την απελπισία παίζεται στα δευτερόλεπτα.

Τα κρυμμένα μυστικά όταν αποκαλυφθούν θα την οδηγήσουν στις ενοχές, με απρόβλεπτες συνέπειες. Το έργο αυτό διαπραγματεύεται το οξύτατο πρόβλημα της βίας στη Μεγάλη Βρετανία, και της -αυξανόμενης αίσθησης- απομόνωσης των ανθρώπων μέσης ηλικίας. Η σκηνοθεσία ανήκει στο γιο της, Μπάρναμπι Σάουθκομπ, ο οποίος πραγματοποιεί το κινηματογραφικό του ντεμπούτο.

Πολλοί καλλιτέχνες που έτυχε να συνεργαστούν με μέλος της οικογένειας τους, δήλωσαν ότι δεν ήταν και τόσο εύκολη η συνεργασία, όπως αρχικά φαντάζονταν. Υπήρξαν δυσκολίες στη συνεργασία με τον γιο σας ή αυτή η σχέση διευκόλυνε τον ρόλο σας; Πως ήταν σαν εμπειρία;

Δεν τη θεωρώ εμπειρία. Δεν μπορώ να την δω έτσι. Τον Μπάρναμπι, τον έσερνα από μικρό σε όλες μου τις επαγγελματικές υποχρεώσεις. Μεγάλωσε μέσα στα κινηματογραφικά πλατό. Έτσι, λοιπόν, ήταν φυσικό επακόλουθο να ασχοληθεί με τον κινηματογράφο. Για την ταινία αυτή, όταν διάβασα αρχικά το σενάριο, του είπα να την αφήσει κι αν θέλει να την προχωρήσει, ας μην είμαι εγώ η πρωταγωνίστρια, ας είναι κάποια άλλη. Δεν την είδα τη συνεργασία με καλό μάτι. Αλλά επέμενε, γιατί με ξέρει. Είμαι ο άνθρωπος που λέω διαρκώς “όχι”, άλλα όταν μου το λες και μου το ξαναλές θα πω τελικά το “ναι”. Όπως κι έγινε. Στη διάρκεια των γυρισμάτων, τον άφησα να με καθοδηγήσει. Ξέρει από κινηματογράφο, είναι ευγενικός και τυπικός με τους συνεργάτες του, και φυσικά είμαι περήφανη για αυτόν.

Βλέπετε κάποιο συμβολισμό στον ρόλο της Άννας; Στο τέλος του έργου, απελπισμένη από τις τύψεις και τις ενοχές, είναι έτοιμη να πηδήσει στο κενό. Θα μπορούσε η Άννα να συμβολίζει όλους τους ανθρώπους που βρίσκονται σε αδιέξοδα και δεν ξέρουν πώς να τα διαχειριστούν;

Ακριβώς. Η Άννα δεν είναι εύκολος χαρακτήρας. Κουβαλάει ένα βάρος, και κάποιες ενοχές όπως είπες. Από την άλλη μεριά, έχει την κόρη της, κι άρα ευθύνες, έχει όμως και τον εαυτό της που πρέπει να φροντίσει. Υπάρχουν στιγμές στη ζωή, που η διαχείριση καταστάσεων δεν είναι άσπρο ή μαύρο. Η σιωπή ή εκείνο το μόνιμο χαμόγελο της Άννας, όταν βρισκόταν με την κόρη της, ή και με τον Γκάμπριελ, δεν υποδηλώνει τίποτα περισσότερο από τις συνθήκες που καλούμαστε να διαχειριστούμε. Το να προσποιηθούμε, να πείσουμε τον εαυτό μας ότι “ναι, είμαι καλά” ενώ δεν είναι έτσι ακριβώς, προκύπτει από μια εσωτερική ανάγκη, το να αφήσουμε το πρόβλημα για μετά. Θα έρθει όμως η ώρα που θα το βρούμε μπροστά μας, όπως και στο έργο. Εκεί λοιπόν χρειάζεται κι ένας άνθρωπος δίπλα μας.

Υπάρχουν εκείνοι που θεωρούν ότι μετά από μία ηλικία οι άνθρωποι παύουν να πιστεύουν στον έρωτα. Στην ταινία, το συμπέρασμα είναι ακριβώς το αντίθετο. Ποια είναι η γνώμη σας για αυτό;

Όταν ο γιος μου ήταν στα 20, μου αποκάλυψε ότι του αρέσουν οι γυναίκες μεγαλύτερης ηλικίας. Δεν τον κατέκρινα. Προέρχομαι από προτεσταντική οικογένεια, και στο σπίτι μάθαμε να λέμε και να εννοούμε την λέξη “αγάπη”. Μάθαμε να μη βάζουμε όρια σ’ αυτό. Ο έρωτας είναι μια φυσική ανάγκη και δεν βλέπω το γιατί να υπάρχουν εμπόδια. Όταν ακούσεις την καρδιά σου να χτυπά, θα πεις “γέρασα”; Θα το αφήσεις να περάσει; Θα έλεγα και κάτι πιο προχωρημένο ακόμα. Παράλληλα, οι άνθρωποι να προσπαθούν να είναι και να δείχνουν σέξι. Έχει κι αυτό τη σημασία του.

Τα τελευταία χρόνια πληθαίνουν οι ταινίες που δείχνουν το Λονδίνο, και γενικότερα τη Μεγάλη Βρετανία, ως ένα ζοφερό τοπίο. Από τη μια μεριά, η όλο κι αυξανόμενη ανθρώπινη μοναξιά, κι από την άλλη μεριά η έντονη εγκληματικότητα. Αυτά τα δύο χαρακτηριστικά τα χειρίστηκε έξοχα ο γιος σας. Τα βλέπετε και εσείς γύρω σας ή υπάρχουν μόνο στην ταινία ως στοιχεία υπερβολής;

Όχι δεν είναι υπερβολή. Η βία, τα τελευταία χρόνια, άλλαξε πολύ τις συνήθειες των ανθρώπων. Είδατε τι έγινε πρόσφατα στο Λονδίνο; Τι ντροπή! Από την άλλη μεριά, αυτό που αποκαλείς μοναξιά, στην ταινία του ο Μπάρναμπι θέλησε με κάθε τρόπο να το αναδείξει, και νομίζω ότι το κατάφερε αν και δεν ήταν εύκολο.

Μετά από τόσες μεγάλες επιτυχίες στην καριέρα σας συνεχίζετε να παίζετε στο σινεμά αδιάκοπα, σε ταινίες όπως “I, Anna”, “Τhe Look”, “Μελαγχολία”, πιο πρόσφατα. Δεν σας πέρασε από το μυαλό να κάνετε ένα διάλλειμα; Ή δεν μπορείτε να ζήσετε χωρίς την υποκριτική;

Είμαι ευτυχής γιατί, πλέον, έχω την δυνατότητα να δουλεύω όταν θέλω, και να ξεκουράζομαι επίσης όταν το θελήσω. Αισθάνομαι ότι έχω δυνάμεις ακόμη, και βρίσκομαι σε μια πολύ δημιουργική περίοδο. Ολοκληρώθηκε πρόσφατα μια ταινία μικρού μήκους καθώς και μία άλλη μεγάλου, που είναι κι αυτή θρίλερ. Θα ήθελα όμως αυτή τη στιγμή να αφοσιωθώ στη προώθηση του “I, Anna “, μια και ο Μπάρναμπι έκανε μια πολύ προσεγμένη δουλειά, την οποία και θα στηρίξω όσο μπορώ.

Η ταινία “I, Anna “ θα προβληθεί στην Ελλάδα, από την Strada Films.