Κυριακή 1 Φεβρουαρίου 2015

Φεστιβάλ Βερολίνου 2012: Ο Κιανου Ρίβς και το μέλλον του σινεμά

Berlinale 62: To μέλλον του σινεμά & το μέλλον (;) του Παρισιού

Φεστιβάλ | 16 Φεβρουαρίου 2012 | SevenArt.gr





Του ανταποκριτή μας
Ιάκωβου Γωγάκη

Side by Side” + “Atomic Age
Ειδική προβολή

Side by Side


Τι άλλο θέλουν οι σινεφίλ από το να βλέπουν όλα τα μεγάλα ονόματα μαζεμένα; Ο Κιάνου Ριβς στο ρόλο του δημοσιογράφου, κι ο κολλητός του φίλος Chris Kenneally σκηνοθετεί ένα ντοκιμαντέρ αφιερωμένο στα μέσα παραγωγής ταινιών. Ανάμεσα στο φιλμ, στην ψηφιακή εικόνα κι ότι άλλο έπεται αυτής της τεχνολογικής ανακάλυψης. Τι σηματοδοτεί το πέρασμα στην ψηφιακή κινηματογράφηση; Το Δόγμα ‘95 έκανε την αρχή; Ή και χωρίς αυτό θα οδηγούμασταν αργά η γρήγορα σε ένα άλλο είδος κινηματογράφου;

Υπάρχει μεγαλύτερη ευελιξία με την Red κάμερα για να γυριστεί μια σκηνή ή υπάρχουν και δυσλειτουργίες; Σ’ αυτά τα ζητήματα που απασχολούν ολόκληρο το φάσμα της σύγχρονης κινηματογραφίας, απαντούν και συνάμα καταθέτουν και ερωτήματα μεταξύ άλλων, οι Μάρτιν Σκορσέζε, Τζέιμς Κάμερον, Ντέιβιντ Λιντς, Ντέιβιντ Φίντσερ, Στίβεν Σόντερμπεργκ, Τζωρτζ Λούκας, Λαρς φον Τρίερ, κι ακόμη 30 περίπου πετυχημένοι σκηνοθέτες, διευθυντές φωτογραφίας, μοντέρ…

Είναι δεδομένο πως πρόκειται για ντοκιμαντέρ περιορισμένου ακροατηρίου, ιδιαίτερα σημαντικό από την άλλη μεριά, γιατί παρουσιάζει αυτή την τεχνολογική εξέλιξη με χρονολογική σειρά. Κάνει παραπομπές σε ταινίες, προβάλει τις αντιθέσεις. Επί παραδείγματι, τον Ντέιβιντ Φίντσερ (ο οποίος στηρίζει τις ταινίες με φίλμ) με τον σκηνοθέτη του “Slumdog Millionaire”, Ντάνι Μπόιλ, τον πρώτο βραβευμένο με Όσκαρ δημιουργό που γύρισε ταινία μόνο με ψηφιακή κάμερα.

Παθιασμένος με το θέμα ο Κιάνου Ριβς, κάνει τις σωστές ερωτήσεις, παίρνει ειλικρινείς απαντήσεις, με τη σύμφωνη γνώμη σχεδόν όλων, ότι δηλαδή το φιλμ σταδιακά περνάει στην ιστορία, αλλά να μένει ανοιχτό το “απρόβλεπτο” μέλλον των τεχνολογικών εξελίξεων που ίσως αλλάξει περαιτέρω το σινεμά που ξέραμε μέχρι σήμερα.

Πανόραμα

Atomic Age


Το Παρίσι πίσω από τη βιτρίνα του Πύργου του Άιφελ, του Μονπαρνάς, της Αψίδας του Θριάμβου. Η ταινία αυτή θα μπορούσε να προκαλέσει την αντίδραση των συντηρητικών Γάλλων. Όσοι από την άλλη μεριά, έχουν ζήσει σε αυτό το μέρος έστω και για λίγο, θα συμφωνήσουν με την Έλενα Κλοτζ στην άποψη της γύρω από τη νεολαία της πόλης και όχι μόνο. Στο έργο, που στο μεγαλύτερο μέρος του είναι γυρισμένο στο σκοτάδι, παρακολουθούμε μια παρέα φίλων να ρουφάνε με το μεδούλι όλες τις αμαρτίες της νύχτας.

Να ξεσαλώνουν, να βρίσκονται παραδομένοι στον κόσμο του ψεύτικου σεξ και των ναρκωτικών, σε ένα κόσμο εντελώς πλασματικό, αλλά που οι ίδιοι δεν μπορούν να το αντιληφθούν. Η σκηνοθέτις καταθέτει αυτό που βλέπει γύρω της. Άτομα απαίδευτα, που η ανία τα οδηγεί στον αδιέξοδο δρόμο. Αν η Κλοτζ έμενε σ’ αυτό, θα ήταν απλώς μια καταγραφή.

Στα τελευταία στάδια του έργου όμως, οι δύο βασικοί χαρακτήρες, ο Βίκτωρ κι ο Ράινερ, αρχίζουν να αντιλαμβάνονται τη ματαιότητα αυτών των αδιέξοδων καταστάσεων, και προσπαθούν να βρουν μια χαραμάδα (στην πόλη του) φωτός, όπου μπορεί τα παθήματα να γίνουν τα καλύτερα μαθήματα. Θερμή η ανταπόκριση του κοινού, κάτι που έδειξε ότι ζητήματα τέτοιου τύπου δεν απασχολούν μόνο τους Γάλλους αλλά την πλειονότητα των σύγχρονων δυτικών κοινωνιών.

Βερολίνο, 15η Φεβρουαρίου
Ιάκωβος Γωγάκης

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου