Ο Θεός της Σφαγής( Carnage) του Ρόμαν Πολάνσκι 2011
Κριτική: Ιάκωβος Γωγάκης
Έτυχε να τον δω στο πρόσφατο Φεστιβάλ Βενετίας, στην παγκόσμια του πρεμιέρα, και πραγματικά αποτέλεσε μία από τις ομορφότερες στιγμές της διοργάνωσης. Ο Ρομάν Πολάνσκι αποκρυπτογράφησε όλα τα σκοτεινά σημεία του ομώνυμου θεατρικού της Γιασμίνα Ρεζά και με τρομερή ομάδα ηθοποιών μεταφέρει στην κινηματογραφική οθόνη το θεατρικό έργο που κάνει θραύση.
Οι Νεοϋορκέζοι υποδέχτηκαν θετικά τον Σεπτέμβρη την ταινία κατά την έναρξη του δικού τους Φεστιβάλ, χωρίς να λείπουν από την άλλη μεριά τα αιχμηρά δημοσιεύματα για τον ίδιο τον δημιουργό και για τη γνωστή δικαστική του περιπέτεια που τον κρατά μακριά από τις Η.Π.Α. Ότι και να έχει κάνει ο Πολάνσκι στην προσωπική του ζωή, παραμένει ένας μεγάλος δάσκαλος της έβδομης τέχνης και με την ταινία αυτή το αποδεικνύει περίτρανα.
Διερωτώμαι από την άλλη μεριά πόσο κομπλεξικοί είναι οι κρίνοντες για τα βραβεία Όσκαρ, όταν φέτος αποφάσισαν να ανοίξουν το παράθυρο σε σκηνοθέτες τεράστιου βεληνεκούς (Σκορσέζε, Σπίλμπεργκ, Γούντι Άλεν, Μάλικ), αλλά να το κλείσουν στα μούτρα του Πολάνσκι. Είναι σα να του βγάζουν κίτρινη κάρτα, μια τιμωρία ηθικού περιεχομένου που κατά το παρελθόν βρέθηκαν κι άλλοι σ’ αυτή τη θέση (Άλεν).
Ο "Θεός της Σφαγής" διαδραματίζεται σε ένα σαλόνι σπιτιού στο Μπρούκλιν, με κάποιες σκηνές μέχρι και την εξώπορτα. Δηλαδή μέσα σε 30 τετραγωνικά ο Πολωνικής καταγωγής δημιουργός βάζει τους τέσσερις ήρωες τιυ να συζητήσουν για τον καυγά των παιδιών τους, και απ’ εκεί βγαίνουν όλα στη φόρα. Τα δύο ζευγάρια έρχονται αντιμέτωπα με τον γάμο τους, με την ρουτίνα της συμβατικής καθημερινότητας, τις ενοχές και τους εσωτερικούς διαλογισμούς που πια δεν μπορούν να κρυφτούν.
Μένει κανείς άφωνος με τον τρόπο που χρησιμοποιεί την κάμερα ο Πολάνσκι, αλλάζοντας έξοχα τα κινηματογραφικά του κάδρα, παίζοντας με το μοντάζ, ανατρέποντας παράλληλα οτιδήποτε έχει να κάνει με συνηθισμένους διαλόγους.
Το γέλιο ανατρέπεται από την αμηχανία, την αμηχανία διαδέχεται ο προβληματισμός, και οι ήρωες μέσα στην κλειστοφοβική κατάσταση που δημιουργείται δεν έχουν παρά να αποβάλουν και να ξεράσουν ότι δεν έλεγαν για χρόνια.
Σηκώνω τα χέρια ψηλά στο μεγαλείο του Πολωνού, επιβραβεύω την τετράδα των πρωταγωνιστών, ιδιαίτερα τους Κρίστοφερ Βαλτζ και Τζον Σι Ράιλι, οι οποίοι στα δικά τους τετ α τετ ήταν ανεπανάληπτοι. Από την άλλη μεριά ο "Θεός της Σφαγής" είναι κατεξοχήν κείμενο θεατρικό και θεματολογία διαχρονική, τα οποία στερούν πιστεύω την εκτίναξη της ταινίας.
Η ταινία φέρνει στη μνήμη μας το "Δείπνο με φίλους", το "Closer", τον "Κύριο Κόλμπερτ" και στο βάθος τον Έντουαρντ Άλμπι.
(8,5/10)Ιάκωβος Γωγάκης
Αναδημοσίευση απο SevenArt.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου