Κριτική Ταινίας: Οι Ακακίες (2011)

Οι Ακακίες (2011)

Αυθεντικός Τίτλος: Las acacias

οfficial site: http://www.bodegafilms.com/lesacacias/
Είδος:Δραματική
Διάρκεια: 82'
Γλώσσα:Ισπανικά
Χώρα:Αργεντινή, Ισπανία
Εταιρεία Διανομής: One from the Heart
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 22/03/2012

Δείκτης Καταλληλότητας:

Βαθμολογία SevenArt: [6.0/10]

Βαθμολογία Επισκεπτών: [0.0/10]

Κριτική SevenArt:

Στο ντεμπούτο του ο Τζιορτζέλι κρατά τον ωμό ρεαλισμό της σύγχρονης λατινοαμερικανικής σχολής αλλά αφήνει πίσω του τις ακρότητες και τα βίαια ένστικτα. Σκηνοθετεί μια τρυφερή ιστορία και πάλι ανθρωποκεντρική.

Ανύπαντρη μητέρα με το μωρό της αφήνει την Παραγουάη για μια καλύτερη τύχη στο Μπουένος Άιρες της Αργεντινής. Ανεβαίνει σε ένα φορτηγό που μεταφέρει ξύλα από ακακίες, και ξεκινά ένα δύσκολο, που όμως όσο περνάει η ώρα όλο και μαλακώνει, road trip, το οποίο καταλήγει σ' έναν και γλυκό και τρυφερό έρωτα με τον περιθωριοποιημένο και μοναχικό οδηγό του.

Αυτό το ιδιότυπο κράμα love story και road movie απέσπασε βραβεία ACID, Νέων Κριτικών και Χρυσή Κάμερα στο Φεστιβάλ Καννών, ενώ βραβεύτηκε και στο περυσινό Φεστιβάλ Λονδίνου.

Είναι το πολλά υποσχόμενο ντεμπούτο ενός σκεπτόμενου και αριστοτέχνη σκηνοθέτη.

(6/10)
Νέστορας Πουλάκος

---

Οι “Ακακίες” είναι ακριβώς αυτό που λέει το απόφθεγμα. “Η σιωπή μπορεί να έχει τόσες αποχρώσεις όσες και η ομιλία". Σ’ αυτό το σχεδόν βωβό και προκλητικά αργό φιλμ, ο Πάμπλo Τζιορτζέλι στρώνει μεταφορικά ένα πολύχρωμο χαλί πάνω στο οποίο μια γυναίκα με το μωρό της κάθονται στη μία άκρη, κι ένας άγνωστος άντρας στην άλλη. Σταδιακά ο άντρας θα αφήσει του ενδοιασμούς του και θα τους πλησιάσει. Το μωρό συμβάλει καταλυτικά σε αυτήν την κίνηση, η συνύπαρξη αποδεικνύεται βάναυση, αλλά ευεργετική για τον πρωταγωνιστή.

Ο Τζιορτζέλι μέσα από αυτό το συμπαθητικό road movie μάς λέει κάτι πολύ απλό, όχι απαραίτητα αποδεκτό για όλους. Ό,τι η δομή αυτού που λέμε οικογένεια, μητέρα, πατέρας, παιδί, είναι ικανή να αναπροσαρμόσει θετικά το πλέγμα των ανθρώπινων σχέσεων και τις παγιωμένες συναισθηματικές συμπεριφορές. Ο σκληροτράχηλος Ρούμπεν δε μπορεί να μη λυγίσει στο αθώο βλέμμα του μικρού παιδιού.

Από την άλλη μεριά, αν δεν υπήρχε αυτή η ευρηματική σύλληψη του σκηνοθέτη, δηλαδή τα γυρίσματα να πραγματοποιηθούν μέσα σε ένα φορτηγό, το ένα και μοναδικό κοινωνικό μήνυμα του έργου του δε μπορεί να σταθεί από μόνο του για 82 λεπτά. Αυτό το γεγονός πιστεύω είναι και η βασική του αδυναμία. Στηρίχθηκε μεν στην αφήγηση τύπου ντοκιμαντέρ (επηρεασμένος προφανώς από τις τρεις προηγούμενες του ταινίες), αλλά δεν την εμπλούτισε επαρκώς με δευτερευούσης σημασίας στοιχεία, όπως αυτό της μετανάστευσης που θίγεται ακροθιγώς.

Το ταξίδι των τριών ηρώων καταλήγει σε πνευματική αυτογνωσία του ενός, με ένα συμπαθητικό και κάπως αναμενόμενο φινάλε. Τις “Ακακίες” τις συγκρίνω με το ιρανικό έργο “Πένθος”, που παρουσίασα πρόσφατα στις ταινίες Χωρίς Διανομή. Υπάρχουν κοινά σημεία, αυτό είναι δεδομένο, όμως με καθήλωσε πολύ περισσότερο η οπτική του Ιρανού σκηνοθέτη απ’ αυτήν του Αργεντίνου Τζιορτζέλι.

(6/10)
Ιάκωβος Γωγάκης