Κριτική Ταινίας: Το Παιδί με το Ποδήλατο

Το Παιδί με το Ποδήλατο των Αδελφών Νταρντέν( 2011)

Κριτική: Ιάκωβος Γωγάκης

Βαθύς κινηματογραφικός ρεαλισμός, συνάμα και κοινωνικός σχολιασμός, για την παιδική αγνότητα απέναντι από την οικογενειακή αδιαφορία.

Οι  Ζαν-Πιέρ - Λικ Νταρντέν,   χορεύουν συγχρονισμένο μπαλέτο (με τη φαντασία τους ) και η   κινούμενη κάμερας τους, γλιστρά πάνω στην επιφάνεια των αινιγματικών τους χαρακτήρων, αναδεικνύοντας τους,  με σαφήνεια και ιδιαίτερη κομψότητα.

Είναι εκπληκτικό το γεγονός,  ο τρόπος όπου, η γονική απάθεια επηρεάζει τη ζωή ενός μικρού παιδιού.

Όταν ο ατομικισμός υπερισχύει της συλλογικής δράσης και της οικογένειας, όταν οι ανήλικοι αντιμετωπίζονται λανθασμένα ως ώριμα πρόσωπα και αφήνονται μόνοι να τα βγάλουν πέρα, σε κοινωνίες οι οποίες είναι έτοιμες να τους εκμεταλλευτούν και να τους κατασπαράξουν.

Οι αδελφοί Νταρντέν, 6 χρόνια μετά το «Παιδί», μεταφέρουν ξανά μια παρόμοια συνειρμικά ιστορία -ίσως- ακόμα πιο ακραία.

Γιατί τότε, ο βασικός ήρωας του έργου, ο Μπρούνο, μετάνιωσε για το ειδεχθές έγκλημα, να πουλήσει ένα μωρό. Αντίθετα τώρα, στο «Παιδί με το Ποδήλατο«, ο πατέρας του 12χρονου Κυρίλ, δεν φαίνεται να του καίγεται καρφί.

Αφήνει το παιδί του, στα χέρια μιας ξένης και όταν αυτή του προσφέρει πηγαία αγάπη, ο νεαρός δεν μπορεί να την εισπράξει. Επιζητεί την πατρική στοργή, η οποία δεν έρχεται ποτέ.

Τι είναι τελικά  το στοιχείο που ξεχωρίζει τους Βέλγους κινηματογραφιστές,  από μια σειρά γνωστών δημιουργών του ρεαλιστικού σινεμά;

Eίναι ο συνδυασμός της έντονης κινηματογραφικής κίνησης αλλά και ρυθμού, με την παράλληλη εφαρμογή καδραρισμένων κοντινών πλάνων, τα οποία ( κοντινά πλάνα) στοχεύουν σε ό,τι κρύβεται πίσω από τις φιγούρες και τα πρόσωπα.

Αυτό το στοιχείο, υπάρχει στο συγκεκριμένο έργο, ίσως να μην είναι τόσο καλοδουλεμένο όπως στο «Παιδί«, την «Υπόσχεση«και τη «Σιωπή της Λόρνα«, αλλά υπάρχουν στιγμές,  που το ακροατήριο θα κρατήσει την αναπνοή του, θα ταυτιστεί με την κραυγή του Κυρίλ και φεύγοντας θα αντιληφθεί ότι ναι μεν η προδοσία μπορεί να οδηγήσει στο "έγκλημα" αλλά υπάρχει και το αισιόδοξο στοιχείο, της συγχώρεσης και της κατανόησης.

Οι Νταρντέν, αν και πέρασαν φιλμογραφικά μια περίοδο έντονης πεσιμιστικής οπτικής του κόσμου τούτου, πλέον δείχνουν να υιοθετούν τη θεωρία του Ρουσώ, ότι δηλαδή ο άνθρωπος γεννιέται καλός, και η προσωρινή αλλοίωση του, οφείλεται στα ερεθίσματα της κοινωνίας.

Το τέλος του έργου, μπορεί να δίνει αυτή την -για κάποιους- αφελή διάσταση, αλλά είναι τόσο αναγκαία η ύπαρξη της, γιατί χωρίς αυτήν, δεν θα μπορούσαμε να βρούμε ούτε ένα ίχνος αισιοδοξίας για το μέλλον.

Το ποδήλατο στο έργο, εκτός από ένα είδος αξεσουάρ που συνηθίζουν οι Νταρντέν να προβάλλουν σε κάθε ταινία (σακάκι, μέτρο, φιάλη), θα λέγαμε πως συμβολίζει ένα είδος ατόφιας καθαρότητας, άμεσος συμβολισμός και αντιδιαστολή με ό, τι τα νέα παιδιά συνηθίζουν σήμερα να χρησιμοποιούν. Τηλεόραση, κινητά, playstation, ατελείωτες ώρες στον υπολογιστή.

 

(8/10)Iάκωβος Γωγάκης

Αναδημοσίευση απο SevenArt.gr