Hidden Movie Secrets in Festivals: Last Days Here (Η.Π.Α)

Last Days Here, των Ντον Άργκοτ & Ντέμιαν Φέντον

Χωρίς Διανομή | 11 Μαΐου 2012 | SevenArt.gr

Του Ιάκωβου Γωγάκη(gogakis@sevenart.gr)

Ο Ιάκωβος Γωγάκης παρουσιάζει ταινίες που αξίζουν της προσοχής σου, οι οποίες προβλήθηκαν πρόσφατα σε κινηματογραφικά φεστιβάλ ανά τον κόσμο και δεν έχουν βρει (ακόμα;) διανομή στην Ελλάδα.

Last Days Here, των Ντον Άργκοτ & Ντέμιαν Φέντον

Ντοκιμαντέρ για την άνοδο και την πτώση του τραγουδιστή Μπόμπι Λίμπλινγκ, ιδρυτή κατά τη δεκαετία του 1970 του heavy metal συγκροτήματος Pentagram. Απέσπασε Βραβείο Μουσικού Ντοκιμαντέρ στο φετινό Φεστιβάλ Άμστερνταμ.

Για να πω την αλήθεια, τα μουσικά μου ακούσματα πόρρω απέχουν από το σκληρό heavy metal, από την άλλη μεριά ταινίες σαν κι αυτές είναι καθρέφτης ενός χώρου με αρκετές προκλήσεις, όπου πολύ εύκολα μπορεί κάποιος να ξεφύγει και να οδηγηθεί, όπως ο Λίμπλινγκ, στην πνευματική και ψυχική αστάθεια. Ο ίδιος άλλωστε ίναι η χαρακτηριστική περίπτωση ατόμου που έκανε πράξη το το sex, drugs, and rock n' roll, και βγήκε ηττημένος.

Το αμερικανικό συγκρότημα Pentagram δεν είναι ιδιαίτερα γνωστό, παρά μόνο στους λάτρεις του είδους. Ο Μπόμπι Λίμπλινγκ, υπερταλαντούχος μουσικός του παρελθόντος, κλατάρει υπό το βάρος του αλκοόλ και των ουσιών. Το ντοκιμαντέρ ξεκινά και τελειώνει μέσα σ’ ένα υπόγειο, στο πατρικό του σπίτι στη Βιρτζίνια. Βλέπουμε μια φρικιαστική φιγούρα. Μοιάζει με πτώμα. Οι φίλοι, οι συνεργάτες και οι οπαδοί του συγκροτήματος μιλούν μπροστά στην κάμερα για τον Μπόμπι και τα στάδια που τον οδήγησαν στην εξάρτηση και στην παράλυση. Κάποιοι προσπαθούν να τον βοηθήσουν ώστε να επιστρέψει στη σκηνή αλλά αυτό φαντάζει αδύνατο.

Το έργο από την άλλη μεριά δεν έχει κάτι άλλο να πει. Οι δημιουργοί της ταινίας φαίνεται ότι δεν μπορούν να δώσουν υπόσταση στην τραγικότητα του ήρωα ούτε κάποια στέρεα δομή, με αρχή μέση και τέλος. Φαίνονται κι αυτοί σαν όλους τους άλλους θαυμαστές του συγκροτήματος.

Δεν υπάρχει μέσα στα 90 λεπτά ένα ουσιαστικό flashback, στο οποίο όσοι δεν γνωρίζουν για το συγκρότημα μπορούν να καταλάβουν το πώς στήθηκε, μέχρι πού έφτασε, και πως οδηγήθηκε ο Μπόμπι Λίμπλινγκ στην αυτοκαταστροφή. Το οξύμωρο του πράγματος είναι πως μιλάμε για μουσικό ντοκιμαντέρ, χωρίς μουσική. Αν εξαίρεση κανείς μερικά διάσπαρτα αποσπάσματα του ομώνυμου Last Days Here, καμία άλλη μουσική παρένθεση δεν υπάρχει. Τουλάχιστον για να πάρουμε μια γεύση του ήχου ενός συγκροτήματος που, όπως λέγεται, είχε τις δυνατότητες χάρη στη δεξιοτεχνία του Λίμπλινγκ να φτάσει στην αναγνώριση που είχε ο Ozzy Osbourne.

Οι δύο σκηνοθέτες που αποφάσισαν να καταγράψουν τις απέλπιδες προσπάθειες του Λίμπλινγκ για ένα καινούργιο come back, σίγουρα απέτυχαν ν’ αγγίξουν το κοινό. Θα έλεγα ότι ίσως πέτυχαν και το αντίθετο αποτέλεσμα. Σε μερικές στιγμές, ο εκνευρισμός μου ήταν διάχυτος όταν εμφανίστηκαν σε πρώτο πλάνο οι εύποροι γονείς του, οι οποίοι είπαν τα κλασικά: Ότι δηλαδή ο γιoς τους είναι ευαίσθητος και ευάλωτος χαρακτήρας, και ότι ξόδεψαν εκατομμύρια δολάρια για να τον βοηθήσουν ώστε να στήσει το συγκρότημα και αργότερα να τον χαρτζιλικώνουν για να παίρνει τη δόση του.

Δυσκολεύομαι να αντιληφθώ πως επιλέχθηκε ως το καλύτερο μουσικό ντοκιμαντέρ στο Φεστιβάλ Άμστερνταμ στην Ολλανδία, ούτε μπορώ να καταλάβω τους διθυράμβους που γράφονται στα μουσικά περιοδικά του πλανήτη.