Berlinale 62 - Day 7: Δράματα χωρίς ουσία
Φεστιβάλ | 17 Φεβρουαρίου 2012 | SevenArt.gr
| Του ανταποκριτή μας Ιάκωβου Γωγάκη  |
“Mercy” + “A Royall Affair”
Η χθεσινή ήταν η πρώτη μέρα που είδαμε τον ήλιο να ξεπροβάλει εδώ στο Βερολίνο. Οι δύο ταινίες του διαγωνιστικού τμήματος που είδα, ήταν από την άλλη μεριά μέσα στο χιόνι και τη βαρυχειμωνιά.
Mercy
Βρισκόμαστε σε πόλη της Νορβηγίας και παρακολουθούμε στιγμές από την καθημερινότητα μιας τριμελούς οικογένειας. Το ζευγάρι δείχνει να βρίσκεται σε απόσταση. Δεν μιλάνε ιδιαίτερα μεταξύ τους, δεν δίνουν σημασία στον γιο τους. Ο κεντρικός ήρωας συναντά την ερωμένη του. Είναι ένα βήμα πριν χωρίσει. Ένα τροχαίο, στο οποίο θα εμπλακεί η γυναίκα του, κι ο θάνατος του 16χρονου κοριτσιού, αλλάζει πλήρως το σκηνικό. Ήταν ένα ατύχημα χωρίς μάρτυρες. Οι τύψεις θα την καταβάλουν. Το ζευγάρι θα έρθει κοντά, αλλά οι εφιάλτες γίνονται όλο και πιο έντονοι.
Ο Γερμανός Ματίας Γκλάσνερ κατευθύνει την ιστορία με τρόπο ώστε να βγαίνουν στην επιφάνεια τα ηθικά διλήμματα των ηρώων του. Δεν πέφτει στην παγίδα του έντονου μελοδραματισμού, πέφτει όμως σε μία άλλη. Πλατειάζει σεναριακά, αλλάζοντας, μέσα στις δύο και κάτι ώρες, διάφορα επίπεδα και επιχειρεί ποικίλες εστιάσεις. Το τελευταίο τέταρτο ήταν κι ο απόλυτος πλεονασμός.
Ο Γερμανός είναι ταλέντο, το έχει αποδείξει και στο παρελθόν, με τα καλοστημένα πλάνα του, την κινηματογραφική ατμόσφαιρα και το μοντάζ του να υπερτερούν από πολλούς σκηνοθέτες του διαγωνιστικού τμήματος. Κατά τη γνώμη μου δεν πρέπει να αποκλείσουμε τη βράβευση του στο τεχνικό κομμάτι.
A Royall Affair
Η ταινία αυτή από την Δανία στοίχισε, σχεδόν ,50 εκατομμύρια ευρώ, και θεωρείται η ακριβότερη παραγωγή, του ταχέως αναπτυσσόμενου δανέζικου κινηματογράφου. Είναι η πραγματική ιστορία του ψυχικά ανισόρροπου νεαρού Βασιλιά Κριστίν, που βρισκόταν στην εξουσία γύρω στα 1770. Ανήμπορος να κυβερνήσει, με συμπεριφορά μικρού παιδιού, και με τους συμβούλους του να αλωνίζουν, ο Κριστίν θα αποδεχθεί τη βοήθεια ενός γιατρούμ του Στρούνσε...
Παράλληλα θα παντρευτεί την Αγγλίδα Βασίλισσα Καρολάιν. Ήταν ένας γάμος περισσότερος κοινωνικά αναγκαίος, παρά προήλθε από αγάπη. Η Καρολάιν αντιλήφθηκε γρήγορα την επικίνδυνη κατάσταση και για την ίδια, αλλά δεν μπορούσε να αντιδράσει. Ο Στρούνσε αρχίζει να είναι το μοναδικό άτομο που εμπιστεύεται ο Βασιλιάς, και μετατρέπεται σταδιακά σε κράτος εν κράτει του βασιλείου. Την ίδια στιγμή, ερωτεύεται την Κάρολαιν, και προκύπτει μια παράνομη και καταδικασμένη σχέση. Η Κάρολαιν μένει έγκυος και εκεί ξεκινά η αρχή του τέλους για το παράνομο ζευγάρι.
Αισθάνεται κανείς πως το έργο αυτό είναι ξεκομμένο από τα υπόλοιπα του διαγωνιστικού τμήματος. Η πλούσια παραγωγή και το όλο στήσιμο του, παραπέμπουν στις -ιστορικού περιεχομένου- χολιγουντιανές παραγωγές. Μια σκηνή προς το τέλος μου έφερε έντονα στο μυαλό την τελευταία ταινία του Ρόμπερτ Ρέντφορντ, “Υποπτη Συνομοσίας”.
Ο σκηνοθέτης Νικολάι Άρσελ στο ιστορικό του αυτό δράμα, εκτός από το κομμάτι του ερωτικού τριγώνου, δεν καταφέρνει να αντιπαραβάλει (με εξαίρεση το φινάλε) τις ιδεολογικές αντιθέσεις ανάμεσα στον Στρούνσε και στους υπολοίπους. Δηλαδή, τη μεταφορά των ιδανικών της Γαλλικής Επανάστασης και από την άλλη μεριά την διατήρηση των κεκτημένων των συντηρητικών δυνάμεων.
Βερολίνο, 16η Φεβρουαρίου
Ιάκωβος Γωγάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου