Φεστιβάλ Βερολίνου 2012: 1η Μέρα με Αντζελίνα Τζολί

Berlinale 62 - Day 1: Αρχή με Τζολί

Φεστιβάλ | 10 Φεβρουαρίου 2012 | SevenArt.gr

Του ανταποκριτή μας Ιάκωβου Γωγάκη

"Οι Αποχαιρετισμοί στη Βασίλισσα" + "In The Land Of Blood And Honey"

Ενθουσιάστηκαν οι Γερμανοί από την εναρκτήρια ταινία του Φεστιβάλ "Οι Αποχαιρετισμοί στη Βασίλισσα", μία ακόμα παραλλαγή της ζωής της Μαρίας Αντουανέτας.

Η άφιξη μου χθες το μεσημέρι στο Βερολίνο επιβεβαίωσε καταρχήν το αυτονόητο. Άλλο να λες από το σπίτι σου την έκφραση "το κρύο της αρκούδας" και άλλο να το βιώνεις. Η θερμοκρασία στην πλατεία Ποτσντάμερ, το σύμβολο για δεκαετίες της διαίρεσης της πόλης και που αυτές τις μέρες μαζεύει όλο τον κινηματογραφικό κόσμο, έδειξε στις 10:00 το βράδυ, -18ºC! Δεν πτοήθηκα από την βερολινέζικη κατάψυξη (έτσι λέω προς τα έξω τουλάχιστον) και έδωσα το παρών σε δύο βραδινές προβολές.

Αντίθετα, οι Γερμανοί έδειξαν στο ξεκίνημα, κατά μία έννοια, να θέλουν να απέχουν. Όπως μου εξήγησε μια φίλη δημοσιογράφος που παρακολουθεί πολύ στενά την Μπερλινάλε, οι Γερμανοί είναι απρόβλεπτοι. Πριν από 3 χρόνια η έναρξη του φεστιβάλ με Ναόμι Γουότς και Κλάιβ Όουεν στο “The International” δεν απέδωσε τα αναμενόμενα, ενώ αντίθετα τις επόμενες μέρες γέμισαν ασφυχτικά οι αίθουσες, καθιστώντας το φεστιβάλ ένα από τα πιο πετυχημένα των τελευταίων ετών.

Θέλουμε να πιστεύουμε πως θα επαναληφθεί κάτι ανάλογο, μιας και φαίνεται να υπάρχουν αξιόλογες παραγωγές, και στο αφιέρωμα που ετοιμάσαμε μιλήσαμε και για "διαμαντάκια", κάτι που μένει να επιβεβαιωθεί.

Πάντως η γκρίνια και η δικιά μου και των περισσοτέρων για την επιλογή της ταινίας έναρξης "Οι Αποχαιρετισμοί στη Βασίλισσα" ίσως ήταν υπερβολική. Ήμουνα εν πτήση, δεν την είδα, δεν έχω ακόμα άποψη, οι πρώτες αναφορές όμως κάνουν λόγο για την καλύτερη ταινία του Γάλλου Μπενουά Ζακό, ακόμα καλύτερη από την "Τόσκα" του 2001.

Ανάμεικτα συναισθήματα μας άφησε η Αντζελίνα Τζολί

Αν θυμάστε, πριν ένα μήνα περίπου, όταν ανακοινώνονταν οι υποψηφιότητες για τις Χρυσές Σφαίρες, ακούσαμε το όνομα της Τζολί. Αυτή τη φορά ως σκηνοθέτη μιας ιστορίας βγαλμένης από τις φρικτές σκηνές του πολέμου της Βοσνίας του 1991, με τους Σέρβους και τους μη Σέρβους να μάχονται λυσσαλέα, σε μια εθνικιστική σύγκρουση με παρελθόν, δυστυχώς ίσως και μέλλον.

Η σκηνοθέτις επιλέγει τον κλασσικό δρόμο του ερωτικού πάθους. Όταν στο δρόμο του Σέρβου στρατιωτικού βρεθεί μια έγκλειστη μουσουλμάνα, οι ενοχές, οι τύψεις κι ο εθνικός φανατισμός υπερισχύουν της καλοσύνης και των αισθημάτων αγάπης. Το έργο έχει πολλά προβλήματα στα αρχικά του στάδια. Η Τζολί επιλέγει τις ακραίες εικόνες. Τις αναίτιες δολοφονίες, τους βάρβαρους βιασμούς, ο καθένας την ώρα της μάχης δε λογαριάζει τίποτα.

Δεν μπορούμε να την κατηγορήσουμε για υπερβολή. Όλα αυτά ίσχυαν και με το παραπάνω. Καταθέτει από την άλλη κάτι νέο; Οι σπουδαιότερες αντιπολεμικές ταινίες δεν πραγματεύονται κάτι διαφορετικό. Έλα όμως που αυτές είχαν αρχή, μέση, τέλος. Η Αντζελίνα Τζολί σώζει μερικώς την παρτίδα στο τελευταίο ημίωρο. Με τα δύο κεντρικά πρόσωπα κλεισμένα σε ένα μπουντρούμι, να αντιπαραβάλουν τους δύο δρόμους. Του μίσους και της αγάπης. Το μίσος θα υπερισχύσει μέσα από μια δυνατή και συνάμα ακαριαία σκηνή. Αλλά και η αναγνώριση του τι είμαι, ποιος είμαι, τι αμαρτίες κουβαλάω, θα εμφανιστεί εξίσου, στο φινάλε. "Παραδέχομαι, είμαι εγκληματίας πολέμου".

Κρίμα που σπατάλησε κινηματογραφικό χρόνο, σε πρόσωπα και γεγονότα. Ας έμενε εξαρχής στον Ντανιτζέλ και στην Άιτζα. Ίσως να μιλάγαμε τώρα πολύ διαφορετικά.