Κυριακή 1 Φεβρουαρίου 2015

Φεστιβάλ Βερολίνου 2012: 4η μέρα με τα " Μετέωρα"

Berlinale 62 - Day 4: Ελληνικά μιλάει η Μπερλινάλε

Φεστιβάλ | 13 Φεβρουαρίου 2012 | SevenArt.gr





Του ανταποκριτή μας
Ιάκωβου Γωγάκη

Μετέωρα” + “Αιχμαλωσία” + “Man on Ground
Το κυριακάτικο πρωινό ξύπνημα επεφύλασσε εκπλήξεις και προκλήσεις σε αυτή την τέταρτη μέρα του κινηματογραφικού φεστιβάλ, εδώ στο Βερολίνο.
Διαγωνιστικό Τμήμα

Το Berlinale Palast γέμισε ασφυκτικά από τις 9 το πρωί για την ταινία του ελληνικής καταγωγής Σπύρου Σταθουλόπουλου, “Μετέωρα”, όπως και 2,5 ώρες αργότερα για την “Αιχμαλωσία” του Φιλιππινέζου σκηνοθέτη Μπριγιάντε Μεντόζα.

Δεν μπορώ να μαντέψω τι ήταν αυτό που ώθησε τους διοργανωτές να βάλουν δίπλα δίπλα τις δύο ταινίες. Ίσως να ήταν απλή σύμπτωση. Μπορούμε να βρούμε κάποιες ενδιαφέρουσες ομοιότητες. Ο Σταθουλόπουλος, αν και Έλληνας, ζει μόνιμα στη Κολομβία, με σπουδές και στις Η.Π.Α. Ο Μεντόζα, με καταγωγή από τις Φιλιππίνες, μένει στη Γαλλία, έχει και αυτός περάσει από την Αμερική.

Κέρδισαν και δύο πριν μερικά χρόνια βραβείο στις Κάννες. Αλλά τώρα αυτό που τους δένει είναι το γεγονός πως αποφασίζουν να σκηνοθετήσουν με επίκεντρο τον τόπο καταγωγής τους (Ελλάδα και Φιλιππίνες), και να αγγίξουν θέματα θρησκείας. Κάπου εδώ όμως χωρίζουν οι δρόμοι τους. Ας τα δούμε αναλυτικά.


Μετέωρα

Ο Έλληνας σκηνοθέτης ψάχνει το νόημα του ασκητισμού, μέσα από τους πειρασμούς, τις αντιστάσεις και τα ηθικά διλήμματα. Καταλήγει στο συμπέρασμα ό,τι η αλήθεια, ναι, βρίσκεται μέσα μας, αλλά κλείνει με αισιόδοξα το μάτι σε όσους διερωτούνται μέχρι που μπορεί να φτάσει η ελευθερία τους. Ο Σταθουλόπουλος δεν βάζει όρια και φραγμούς, αρνούμενος να αποδεχθεί ότι η σεξουαλική επιθυμία πρέπει να κατασταλεί εις χάριν των πνευματικών, θρησκευτικών ιδεωδών. Αν βρεθεί ο πνευματικός συνοδοιπόρος, δε χωράνε ταμπού και στη σεξουαλική ηδονή.

Παίρνοντας την ιστορία από την αρχή, βρισκόμαστε στα βουνά των Μετεώρων. Δυο μοναστήρια (ανδρών και γυναικών) χωρίζονται από τεράστιους ογκόλιθους. Ένας ιερέας, ο Θεόδωρος (Τεό Αλεξάντερ), και μια μοναχή της Ρωσικής εκκλησίας, η Ουρανία (Ταμίλα Κουλίεβα), ξεκινούν μια φιλία, αντίθετη από τους θρησκευτικούς κανόνες.

Για να δώσουν ραντεβού χρησιμοποιούν γυαλί-καθρέφτη, όπου με την αντανάκλαση του φωτός φτάνει το σήμα μέχρι το κελιά τους, τα οποία βρίσκονται σε μεγάλη απόσταση. Είναι θέμα χρόνου οι φιλικές συναντήσεις τους να εμποτιστούν με το ερωτικό στοιχείο. Οι τύψεις και οι θρησκευτικές ενοχές στέκονται αρχικά εμπόδιο, τελικά όμως θα ενδώσουν σε μια σκηνή παγανιστικού ερωτισμού… και δε θα το μετανιώσουν.

Ο Σταθουλόπουλος δεν μπαίνει στην ουσία του έργου από το ξεκίνημα. Υπάρχει ένα χρονικό στάδιο, εν είδει ντοκιμαντέρ, για την καθημερινότητα της ασκητικής ζωής, τις θρησκευτικές τελετουργίες μέχρι και για τη διαδικασία μαγειρέματος, ώστε να μας μεταφέρει στην ουσία που είναι αυτός ο απαγορευμένος έρωτας.

Ως σφήνα κατά διαστήματα χρησιμοποιεί και το animation. Καταπληκτικό εφεύρημα, από κάθε άποψη, ο επί ξύλου κρεμάμενος Ιησούς, με τον ιερέα Θεόδωρο να τον καρφώνει επίσης, και το αίμα να κατακλύζει απ’ άκρη σ’ άκρη το βουνό. Η προδοσία, το ενοχικό σύνδρομο, σε όλο τους το μεγαλείο, όμως από την άλλη μεριά ο ήρωας ακολουθεί το δρόμο της συνείδησης του. Οι πρωταγωνιστές στο τέλος αγκαλιασμένοι λένε τη λέξη “ελευθερία” στα ρώσικα.

Ο καθένας αγωνίζεται συνειδητά ή ασυνείδητα για να αποκτήσει τη δική του ελευθερία, αλλά καμιά φορά η ελευθερία είναι ψευδαίσθηση, κι ο ίδιος ο άνθρωπος θυσιάζεται για αυτή την ψευδαίσθηση. Θα μπορούσε να ερμηνευθεί και κάτω από αυτό το πρίσμα το τέλος του έργου.

Πολλές οι δυνατότητες του Σπύρου Σταθουλόπουλου, ο οποίος με το επίσης προκλητικό “PVC-1” του 2007 είχε δείξει το μεγάλο του ταλέντο. Τα “Μετέωρα” κέρδισαν την συμπάθεια μου, νομίζω και των περισσοτέρων εδώ στο Βερολίνο και ευχόμαστε να πάει ψηλά.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου