Φεστιβάλ Καννών 2012: The Hunt

65o Φεστιβάλ Καννών: Μέρα Τέταρτη

Φεστιβάλ | 20 Μαΐου 2012 | SevenArt.gr

Του Ιάκωβου Γωγάκη(gogakis@sevenart.gr)

Κυνήγι μαγισσών χολιγουντιανών προδιαγραφών από τον Τόμας Βίντερμπεργκ θα μπορούσε να είναι ο τίτλος της τετάρτης ημέρας του 65ου Φεστιβάλ Καννών, μια και η νέα ταινία του Δανού σκηνοθέτη (και μόνιμου θαμώνα του γαλλικού φεστιβάλ) μονοπώλησε το ενδιαφέρον δημοσιογράφων, επαγγελματιών και κοινού.

Επίσημο Διαγωνιστικό

The Hunt (Δανία)

Μια πληροφορία που διαδίδεται σαν αστραπή, μια κατηγορία που δυσκολεύεσαι να αποδείξεις ότι δεν είναι αλήθεια. Ο Δανός σκηνοθέτης μετά από ένα μεγάλο διάλειμμα αντιφατικών κινηματογραφικών αναζητήσεων, βρίσκεται ξανά στο δρόμο του βίαιου ρεαλισμού (όπως επίσης έπραξε το 2010 με το “Submarino”), θέτει ξανά ηθικά ζητήματα και ξεγλιστράει επιτυχώς από τις παγίδες του κλασσικού μελοδράματος.

Το “The Hunt” διαθέτει μερικά από τα χαρακτηριστικά που μας έκαναν να αγαπήσουμε την “Οικογενειακή Γιορτή” δεκατέσσερα χρόνια πίσω. Και δεν αναφερόμαστε σ’ αυτό καθ’ αυτό το Δόγμα ‘95. Είναι κάτι διαφορετικό. Είναι η αίσθηση της ανήσυχης ηρεμίας πριν την καταιγίδα. Της συνεύρεσης με φίλους σε ένα τραπέζι, όταν μια σπίθα είναι αρκετή να προκαλέσει την έκρηξη.

Εν προκειμένω αυτή η σπίθα μετατρέπεται σε φωτιά όταν από το στόμα ενός μικρού κοριτσιού, της Κλάρα, υπονοείται ότι ο κολλητός φίλος του πατέρα της, την κακοποιούσε σεξουαλικά. Μετά την Κλάρα ακολουθούν τουλάχιστον δύο παιδιά ακόμα που ισχυρίζονται το ίδιο. Ο Λούκας (Μαντς Μίκελσεν) αρνείται τα πάντα. Μέχρι εκείνη τη στιγμή έψαχνε την ισορροπία του μετά το πρόσφατο διαζύγιο από τη σύντροφό του. Η ζωή του θα πάρει τραγική τροπή όταν το μικρό χωριό στο οποίο κατοικεί τον θεωρεί ανεπιθύμητο. Η ψυχολογική βία που του ασκείται μετατρέπεται και σε σωματική. Ο Λούκας απομονώνεται στο σπίτι του αλλά ούτε εκεί μπορεί να βρει την ηρεμία που θέλει.

Η κάμερα του Βίντερμπεργκ ακολουθεί βήμα βήμα το κεντρικό πρόσωπο, προδιαθέτοντας μας για ό,τι θα ακολουθήσει. Από τις αρχικές στιγμές χαράς και ευφορίας, στον τρόπο διαχείρισης της κατάστασης που δημιουργείται, μέχρι την κατάπτωση του και την μόνιμη θλίψη του. Ο Δανός σκηνοθέτης παίζει ένα έξυπνο παιχνίδι κρατώντας σε εγρήγορση τον θεατή, που βρίσκεται κυριολεκτικά με κομμένη την ανάσα.

Πρόκειται για ένα ψυχολογικό θρίλερ επιπέδου όπου ο ένοχος υπονοείται, αποκαλύπτεται, ή ίσως δεν υπήρξε και ποτέ. Από την άλλη μεριά απομυθοποιεί την παιδική αθωότητα. Η μικρή Κλάρα από ένστικτο και εξυπνάδα δεν λέει καθαρά τι υπέστη. Θα μπορούσε ο θύτης να ήταν ένας επιδειξιμανίας, ένας φετιχιστής, μέχρι βέβαια και παιδεραστής. Ταυτόχρονα μας βάζει σε μια διαδικασία να σκεφτούμε πόσο δύσκολο έως ανέφικτο είναι να αποδειχτεί το αυτονόητο, όταν η κατηγορία προέρχεται από ένα παιδί.

Ο Βίντερμπεργκ δεν αποφεύγει κάποια κλισέ χολιγουντιανού τύπου, αντίθετα όταν του δίνεται η ευκαιρία τα χρησιμοποιεί. Κάποιος ρίχνει μια πέτρα και σπάει το τζάμι της κουζίνας, αλλά δεν βρίσκει τον επιθυμητό στόχο. Ο Λούκας ανοίγει την εξώπορτα να βρει τον υπαίτιο και βλέπει τον σκύλο του να κείτεται νεκρός. Προειδοποίηση; Σκηνή πανομοιότυπη με εκείνη στο δικαστικό δράμα “Ετυμηγορία” του Τζόελ Σουμάχερ το 1996.

Εξαιρετικός για ακόμα μια φορά και ιδανικός για τον συγκεκριμένο ρόλο ο βραβευμένος ηθοποιός Μαντς Μίκελσεν.