Μίχαελ (Michael) 2011 του Μάρκους Σλάινζερ
Κριτική: Ιάκωβος Γωγάκης
Από τις ταινίες που διαφημίστηκαν αρκετά στο πρόσφατο Φεστιβάλ Καννών, εξαιτίας της μακρόχρονης συνεργασίας του Μάρκους Σλάινζερ με τον Μίκαελ Χάνεκε. Αλλά κατά γενική ομολογία ήδη από την πρώτη δημοσιογραφική της προβολή υπήρξε απογοήτευση με το αποτέλεσμα να μη μπορεί να δικαιώσει τις αυξημένες προσδοκίες.
Και ο λόγος πρέπει να αναζητηθεί στο περίπλοκο, και τεραστίων διαστάσεων ζήτημα της ατομικής ανισορροπίας σε συνδυασμό με τις προεκτάσεις της παιδοφιλίας. Χρειάζεται πραγματική μαεστρία στην προσέγγιση και στην κινηματογραφική αποτύπωση του θέματος αυτού. Και ο Σλάινζερ μπήκε σε βαθιά νερά από πολύ νωρίς, μπλέκοντας σε ένα φαύλο κύκλο που τον οδήγησε στη μετριότητα.
Ο Μίχαελ δουλεύει σε μια ασφαλιστική εταιρεία, με αυξημένη κοινωνικότητα, και παρουσιάζεται όμοιος με τους καθημερινούς ανθρώπους που βλέπουμε να περνούν απαρατήρητοι, και βέβαια απ’ αυτούς που δεν πάει το μυαλό σου πως μπορεί να κρατά για πέντε μήνες όμηρο και κλειδωμένο σε ένα υπόγειο ένα μικρό αγόρι.
Έχει ειπωθεί επανειλημμένος από τον Σλάινζερ πως η συγκλονιστική ιστορία της έγκλισης για οχτώ χρόνια της Νατάσα Κάμπους από τον Βόλφγκανγκ Πρίκλοπιλ που συντάραξε την Αυστρία και όλο τον κόσμο, ήταν η αφορμή του για να διερευνήσει ο σκηνοθέτης αυτή την ιδιότυπη σχέση θύτη και θύματος.Αλλά αυτό δεν γίνεται. Ο σκηνοθέτης επενδύει εσκεμμένα σε μια γενική ασάφεια, προβάλει την λεπτομέρεια, όπως επί παραδείγματι τον τρόπο με τον οποίο το αγόρι περνά την καθημερινότητα του, είναι διαβασμένος για αυτό που οι κοινωνιολόγοι ονομάζουν ως "προφίλ παιδόφιλου" όπως και από την άλλη μεριά για το "Σύνδρομο της Στοκχόλμης" όταν δηλαδή τα θύματα με κάποιο τρόπο συνδέονται με τον θύτη τους.
Βέβαια στο καλό κοινωνικό σινεμά ο δημιουργός φέρνει κοντά τον θεατή με ότι ακριβώς δεν μπορεί να φανταστεί. Με τον καλά κρυμμένο και ασυνείδητο κόσμο των ηρώων, με την σκοτεινότητα των χαρακτήρων που θα οδηγήσουν στην κορύφωση. Εδώ βλέπουμε το προφανές και σποραδικές εκρήξεις που αδυνατούν να μας πείσουν ότι επιτυγχάνουν τελικά τον μεγαλεπήβολο σκοπό του σκηνοθέτη.
(5/10)Ιάκωβος Γωγάκης
Αναδημοσίευση απο SevenArt.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου