Κριτική Ταινίας: Μεθυσμένο Ημερολόγιο (2011)

Μεθυσμένο Ημερολόγιο(The Rum Diary)  του Μπρους Ρόμπινσον

Κριτική SevenArt:

Μεταφορά στην κινηματογραφική οθόνη ενός μυθιστορήματος του Αμερικανού συγγραφέα Χάντερ Τόμπσον, το οποίο γράφτηκε το 1960 αλλά εκδόθηκε μεταγενέστερα. Ο Τόμπσον πάνω σε μια κόλλα χαρτί κατέγραψε τις προσωπικές του εμπειρίες από το ταξίδι του στο Πουέρτο Ρίκο, ξεπερνώντας από την άλλη μεριά το φράγμα της αυτοβιογραφίας, και οδηγώντας τον αναγνώστη αναπόφευκτα στη σφαίρα της μυθοπλασίας.

Ο νεαρός δημοσιογράφος Πολ Κεμπ φεύγει από τη Νέα Υόρκη για να εργαστεί σε εφημερίδα στο Σαν Χουάν του Πουέρτο Ρίκο. Οι πρώτες μέρες προσαρμογής του στο νέο εργασιακό περιβάλλον δε φαίνεται να τον τρομάζουν. Τον προσεγγίζει αμέσως ένας φιλόδοξος επιχειρηματίας για να του προτείνει κάτι που επί της ουσίας είναι παράνομο.

Να γράφει στο έντυπο του στρατευμένα, διοχετεύοντας θετικά σχόλια για τα σχέδια αξιοποίησης ενός παρθένου νησιού, για το οποίο ο επιχειρηματίας και οι συνεργάτες του στοχεύουν να εμπλακούν στην τουριστική του εκμετάλλευση.

Όλα αυτά με το αζημίωτο. Ο Πολ, χαλαρός και επηρεασμένος από το ποτό, την κραιπάλη και το εύκολο χρήμα, φαίνεται να αποδέχεται την πρόταση. Ο έρωτας του για την “τρομερή” γυναίκα του επιχειρηματία αλλάζει τα δεδομένα, με το νεαρό δημοσιογράφο ξαφνικά να διακατέχεται από τύψεις και ηθικές αναστολές.

Όπως καταλαβαίνετε η ιστορία αυτή δεν είναι καθόλου συναρπαστική, ενώ η ταινία έχει να αντιμετωπίσει αυτή τη μυθιστορηματική/ σεναριακή αδυναμία, που γίνεται εμφανής μετά το πρώτο ημίωρο. Περίμενα πως κάτι θα συμβεί, αλλά εξέλιξη καμία. Οι τραγελαφικές περιπέτειες του μονίμως μεθυσμένου Τζόνι Ντεπ γίνονται εκνευριστικά αφόρητες και επαναλαμβανόμενες σε όλη τη δίωρη διάρκεια.

Ο βετεράνος σκηνοθέτης Μπρους Ρόμπινσον θα μπορούσε, χωρίς να ξεφύγει από τη χαλαρότητα του ίδιου του βιβλίου, ν’ αναδείξει πιο έντονα τη σύγκρουση των ντόπιων και των ξένων, ιστορικά υπαρκτή και στο Πουέρτο Ρίκο και σε άλλες χώρες τις Λατινικής Αμερικής. Παραμένει ακατέργαστη αυτή η πτυχή στο έργο, ενώ εύστοχο είναι το σχόλιο για το σινάφι μας το δημοσιογραφικό και τη διαχρονική του διαπλοκή με την εξουσία.

Πλήρης η απογοήτευση για την ταινία όμως.

(3/10)
Ιάκωβος Γωγάκης