An Oversimplification of her Beauty του Τέρενς Νανς
Χωρίς Διανομή | 13 Ιουλίου 2012 | SevenArt.gr
Του Ιάκωβου Γωγάκη(gogakis@sevenart.gr) |
Ο Ιάκωβος Γωγάκης παρουσιάζει ταινίες που αξίζουν της προσοχής σου, οι οποίες προβλήθηκαν πρόσφατα σε κινηματογραφικά φεστιβάλ ανά τον κόσμο και δεν έχουν βρει (ακόμα;) διανομή στην Ελλάδα.
Ποιός είπε ότι οι ρομαντικές ταινίες στοχεύουν αποκλειστικά και μόνο στις γυναίκες; Ο συγγραφέας του επιτυχημένου βιβλίου “Writing the romantic comedy” Μπιλ Μέρνιτ, έγραψε ορθά ότι οι ιστορίες αγάπης αποτυπώνουν το ιδανικό είδος της σχέσης που επιδιώκει ο καθένας. Είναι ο φαντασιακός κόσμος για το πώς η προσωπική μας ζωή θα μπορούσε να είναι με βάση το ιδανικό σενάριο, το οποίο ως επί το πλείστον είναι άπιαστο. Προσθέτει εμφαντικά πως πρόκειται για διαστρέβλωση της πραγματικότητας όσοι ισχυρίζονται πως οι άντρες υποτιμούν την αισιόδοξη οπτική μιας ρομαντικής κομεντί.
Από τη θρυλική “Καζαμπλάνκα” μέχρι το “Όταν ο Χάρυ γνώρισε τη Σάλι” ή ακόμα και στο σχετικά πρόσφατο “High Fidelity”, ο διαχωρισμός φύλου αποδείχθηκε μια πλάνη.
Ο 29χρονος Αφροαμερικανός από το Μπρούκλιν Τέρενς Νανς δεν υπεραπλουστεύει τον έρωτα, αντίθετα τον ανυψώνει μέσα από την εμπειρία της πολύπλοκης δικής του ύπαρξης, εκφράζοντας αγνά, αληθινά, αφιλτράριστα συναισθήματα, συνθλίβοντας μέσω του αυτοστοχασμού τις εμμονές του και χρησιμοποιεί την πανέξυπνη μέθοδο της επαναφοράς εικόνων από το παρελθόν για να επεξεργαστεί εσωτερικά τις ανασφάλειες του και να διαμορφώσει τον χαρακτήρα του.
Το “An Oversimplification of her Beauty” έχει τις ρίζες του στη Νουβέλ Βαγκ αισθητική, στηριζόμενο στις ντοκιμενταρίστικες εικαστικές πρωτότυπες εφευρέσεις του τολμηρού δημιουργού και πρωταγωνιστή του, φτάνοντας μέχρι το τελευταίο σπουδαίο Φεστιβάλ Σάντανς, από εκεί στου Ρότερνταμ, στο Φεστιβάλ Σαν Φρανσίσκο και πρόσφατα με το Βραβείο Καλύτερου Νέου Σκηνοθέτη για τον Τέρενς Νανς στο ανεξάρτητο Φεστιβάλ Ντάλας των Η.Π.Α.
Χιούμορ και διαλογισμός, ρεαλισμός με φαντασία, μια εξωτερίκευση ωραίων παραμυθένιων συναισθημάτων που θα ζήλευε και ο Γουές Άντερσον, ο Τέρενς Νανς μπορεί με την επαναλαμβανόμενη αφήγηση προς το τέλος να κουράζει, δεν εξαπατά όμως ούτε υπερβάλει, ενώ ταυτόχρονα είναι πρωτότυπος και αληθινός. Είναι δεδομένο πως αυτή η ιδιαίτερη arthouse κινηματογράφηση δεν θα βρει εύκολα διανομέα, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά ούτε και στις περισσότερες πολιτείες των Η.Π.Α. Ο νεαρός βέβαια είναι χαρισματικός σε ένα ευρύ φάσμα τεχνικών ρόλων και αξίζει της προσοχής σας.
Ένα αγόρι είναι ερωτευμένο με ένα κορίτσι, το οποίο κορίτσι δεν ανταποκρίνεται ισάξια στα συναισθήματα του αγοριού κι ας έχουν κοινά καλλιτεχνικά ενδιαφέροντα. Αυτός φτάνει αγχωμένος στο αριστίκ διαμέρισμα του, περιμένοντας με αγωνία τηλεφώνημα από την Ναμίκ για να συναντηθούν. Η Ναμίκ αφήνει ένα αδιάφορο μήνυμα στον τηλεφωνητή του για να ακυρώσει το ραντεβού τους. Τότε λοιπόν αναλαμβάνει δράση ο δαιμόνιος σκηνοθέτης, σεναριογράφος και πρωταγωνιστής Τέρενς Νανς, ο οποίος με τη βοήθεια αφηγητή και μιας γοητευτικής στυλίστικης αφήγησης που συνδυάζει το animation, τη μουσική, τις αναπαραστάσεις γεγονότων, ενίοτε μέσα και από ερασιτεχνική βιντεοσκόπηση, κατασκευάζει μια ευφάνταστη κινηματογραφική εμπειρία που μιλά με την καρδιά και δίνει ταυτόχρονα τροφή για σκέψη.
Ο Νανς ονειρεύεται την απόλυτη ευτυχία με την αγαπημένη του κοιτάζοντας το ταβάνι, σκέφτεται αν έκανε κάποια λάθος κίνηση, αν έχασε κάποια ευκαιρία, είναι πληγωμένος και ανατρέχει ξανά και ξανά στο παρελθόν και σε κάποιες παλαιότερες γνωριμίες. Η διαδικασία αυτή για τον αθεράπευτα ρομαντικό ήρωα είναι αγχωτική, θα του προκαλέσει φόβο, αλλά θα του δώσει τελικά έμπνευση και ελπίδα. Συνειδητοποιεί ότι η αμφίδρομη αγάπη είναι πολύπλοκη στις μέρες μας και ο πλατωνικός έρως παράλογος αλλά ταυτόχρονα αποθεωτικός για την απόλυτη ευτυχία.
Οι δαιδαλώδεις διαδικασίες του συνειδητού και του υποσυνείδητου, γίνονται καλλιτεχνικό-ποιητικό δημιούργημα. Ο σκηνοθέτης έρχεται αντιμέτωπος με τον εαυτό του, άγνωστο βέβαια αν βγαίνει νικητής. Φανερώνει όμως ανθρώπινα κενά, ανασφάλειες, την μπερδεμένη ανθρώπινη φύση. Ξεγυμνώνει αυτό που γράψαμε στην εισαγωγή: Το στερεότυπο που πέρασε και στο Χόλυγουντ. Ότι οι άντρες στις ταινίες πρέπει να προστατεύονται από τα ακραία συναισθήματα έρωτα, πόνου, θλίψης.
Η δομή της ταινίας ναι σε μερικά σημεία μοιάζει εξαιρετική και αλλού χαοτική, όπως η καρδιά και το μυαλό του Νανς. Είναι όμως μοναδική. Περνάνε από μπροστά μας διαφορετικά στυλ animation, υπάρχουν εναλλαγές ρυθμού και εικόνων, καθώς και με μια οπτική γλώσσα-μείγμα νουάρ και μεταμοντέρνας υφολογίας, ο σκηνοθέτης προσπαθεί και εκφράζεται με όλα τα μέσα που θα βοηθήσουν τον θεατή στην κατανόηση του εγχειρήματος. Πιστεύω ως πρώτη προσπάθεια το πετυχαίνει.
Βαθμολογία: 6/10
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου