Ο Τελευταίος Χορευτής του Μάο ( Mao's Last Dancer) (2009)
Κριτική: Ιάκωβος Γωγάκης
Κλασική βιογραφία γύρω από τη ζωή του κινέζου χορευτή Λι Κουνζίν. Ο Αυστραλός σκηνοθέτης Μπρους Μπέρεσφορντ κινήθηκε πάνω σε συνήθη μοτίβα, φλερτάροντας με τη γοητεία του μελό, παρουσιάζοντας το κεντρικό πρόσωπο όπως επιτάσσει ο κανόνας του συγκεκριμένου παιχνιδιού, δηλαδή ένας ήρωας-θύμα, αφαιρώντας σημαντικές στιγμές του πρωταγωνιστή πάνω στη σκηνή, και το βασικότερο, πραγματοποιώντας λαθεμένα θα έλεγα, ένα φόρο τιμής στο αμερικανικό όνειρο.Δεν είμαι σίγουρος αν έχει ξεπεραστεί η αντίληψη που ταυτίζει την Αμερική ως τη γη της ελευθερίας και της ανέλιξης των ικανότερων, πάντως ο Μπέρεσφορντ ξεθάβει αυτό το πρόσωπο, τον Λι, που οι ικανότητες του στις χορευτικές πιρουέτες από τα παιδικά του χρόνια στην κομμουνιστική Κίνα ήταν διακριτές, ώστε να γνωρίσει αργότερα στο Τέξας και στη Νέα Υόρκη την απόλυτη καταξίωση.
Ο σκηνοθέτης δεν ζορίζεται να ψάξει τον Λι Κουνζίν. Μόνο σε δύο σκηνές, τη μία με τον Αμερικανό καλλιτεχνικό διευθυντή και μέντορα του Στίβ και η άλλη με την κοπέλα του Ελίζαμπεθ σε στιγμή σύγκρουσης, γίνεται μια προσπάθεια να διερευνήσουμε πιο εσωτερικά τον ήρωα, αλλά ο Μπέρεσφορντ δείχνει ατολμία και την κάνει με ελαφρά πηδηματάκια.Θα επιθυμούσα το ένα του μάτι να ξέφευγε από την επιδερμική αφήγηση, και να έβλεπε μέσα, πιο βαθιά, όπως το έκανε ο Στήβεν Ντάλντρι στο “Μπίλι Έλιοτ”, ή ο Αρονόφσκι πρόσφατα στο “Μαύρο Κύκνο”. Παρά τις δικές μας επιφυλάξεις, το έργο απέκτησε από το 2009 που προβλήθηκε στην Αυστραλία μέχρι σήμερα, φανατικούς οπαδούς.
Ξεχωρίζει η ερμηνεία της παρτενέρ του πρωταγωνιστή, η πανέμορφη αμερικανίδα Αμάντα Σολ, την οποία κατά σύμπτωση θα δούμε αυτή την εβδομάδα σε βασικό ρόλο και στο επίσης βιογραφικό “J. Edgar” του Κλιντ Ίστγουντ.
(4/10)Ιάκωβος Γωγάκης
Αναδημοσίευση απο SevenArt.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου