Ο Άγγελος του Πάθους (Passion Play) 2010
Κριτική: Ιάκωβος Γωγάκης
Ημιτελής ιδέα για την ελευθερία της ψυχής, τη συντροφικότητα, και τη ματαιότητα να εξαγοραστεί η αγάπη. Η άγαρμπη σκηνοθεσία και η μπερδεμένη αφήγηση, υπονομεύουν την ωραία σύλληψη με αποτέλεσμα τα έντονα συναισθήματα να μη φτάνουν μέχρι το κοινό.Η συνάντηση του τρομπετίστα και της φτερωτής Λίλ, μέλος ενός περιπλανώμενου θιάσου, αλλάζει τη μέχρι τότε στασιμότητα των ζωών τους. Ο Νέιτ θα την ερωτευτεί και θα την οδηγήσει μακριά από τον θίασο. Η Λιλ βλέπει τον Νέιτ ως την τελευταία ευκαιρία να ξεφύγει από την καταπίεση και τον εξαναγκασμό, αλλά η εμφάνιση του αδίστακτου επιχειρηματία Σάνον απειλεί να τους καταστρέψει και να εμποδίσει τον έρωτα τους.
Σεναριογράφος που κουβαλάει πίσω του αξιόλογες επιτυχίες όπως τις "Μεγάλες Προσδοκίες" και "Χαμένοι στη Μετάφραση", ο Μιτς Γκλέιζερ αποφασίζει να σκηνοθετήσει το έργο που τον βασανίζει 20 χρόνια τώρα. Δεδομένη θεωρείται η συμμετοχή δύο φίλων του από τα παλιά. Του συμμαθητή του από το σχολείο στο Μαιάμι Μίκι Ρουρκ, και του συνεργάτη του από το 1988 στο "Πάρτυ Φαντασμάτων" Μπίλ Μάρεϊ.
Υπάρχει στο έργο διάχυτη η αίσθηση πως ο Γκλέιζερ προσπάθησε να κάνει κάτι μεγάλο και ποιητικό. Δυστυχώς η ομορφιά της ταινίας είναι μόνο το νόημα της όσον αφορά την ανιδιοτελή αγάπη με τα "φτερά" να αποτελούν το σύμβολο της αισιοδοξίας όπως το αντιλαμβάνεται ο Γκλέιζερ. Πρόχειρη έως πειραματική η σκηνοθετική προσέγγιση δεν βοηθά τους σπουδαίους ηθοποιούς να αυτοπροσδιορίσουν τον ρόλο τους και να απογειώσουν το έργο.
(4,5/10)Ιάκωβος Γωγάκης
Αναδημοσίευση απο SevenArt.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου